Μα πού γνωρίζει κανείς ανθρώπους;

Πήγα και είδα την παράσταση «Η ρομαντική μου ιστορία» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Ένα έργο του D.C. Jackson. Και μπορώ να πω με σιγουριά πως αυτός ο Jackson «είπε» πράγματα που με συγκλόνισαν βαθιά. Και με προβλημάτισαν. Πολύ. Αν δεν το έχετε δει ακόμα, δε θα σας κάνω spoiler. Θα σας πω δυο κουβέντες μόνο των πρωταγωνιστών. Ο προβληματισμός είναι απλός και πολύ –μα πολύ– συνηθισμένος: Πού γνωρίζει κανείς ανθρώπους;

Ο Τομ διερωτάται το ίδιο πράγμα και καταλήγει στα εξής: «Πού συναντάει κανείς ανθρώπους; Πού γνωρίζονται οι άνθρωποι; Σε παμπ; Στο γυμναστήριο; Στο σουπερμάρκετ; Γάμησέ τα. Πού συναντάει κανείς ανθρώπους; Θα σας πω εγώ πού. Αν δεν έχεις βρει τον άνθρωπό σου πριν να πάρεις το πτυχίο σου, θα παντρευτείς ένα βούρλο απ’ τη δουλειά σου. Δεν κάνω πλάκα. Είναι απλό. Ξέρετε πώς αναπαράγονται τα ζώα σε συνθήκες αιχμαλωσίας; Τα βάζουν στο ίδιο κλουβί».

Και η Έμυ, απ’ την πλευρά της, βρίσκει τη δική της απάντηση: «Υποθέτω πως έρχεται μια στιγμή που πρέπει να αποδεχτείς ότι έχεις φτάσει “σε μια ηλικία”, κι αν είσαι με έναν άντρα που δεν είναι καθυστερημένος ή βιαστής ή τρελαμένος οπαδός δεν ξέρω ποιας ομάδας, τότε είσαι μάλλον με τον καλύτερο που θα μπορούσες να βρεις».

Με άλλα λόγια, από μια ηλικία και μετά πέφτουν τόσο πολύ τα standards σου στα γκομενικά, που περιμένεις απλώς να έρθει το άλογο των ονείρων σου. Για πρίγκιπα, ούτε λόγος.

Θυμάστε που μας λέγανε πάντα τη φράση (εγώ πάντα ξεφυσούσα ενοχλημένη όταν την άκουγα και έφευγα για να μην πιαστώ στα χέρια) «ή μικρός μικρός παντρέψου ή μικρός καλογερέψου»; Ε, λοιπόν, για όσους δεν παντρευτήκαμε μικροί-μικροί, αυτό δεν είναι και τελείως ψέματα – δυστυχώς-δυστυχώς. Όσο μικροαστικό και αν ακούγεται αυτό. Ή πεσιμιστικό. Βάλτε, τέλος πάντων, όποια ταμπέλα σας βολεύει. Και πείτε με και φύσει απαισιόδοξη.( Δε με ενοχλεί. Το έχω συνηθίσει.)

Γιατί όσο μεγαλώνεις, η συχνότητα με την οποία γνωρίζεις καινούριους ανθρώπους μειώνεται με ρυθμό γεωμετρικής προόδου. Η κοινωνική σου ζωή δεν είναι πλέον και τόσο «συγκλονιστική» (έλα τώρα –μεταξύ μας– ήταν και ποτέ;) και οι έξοδοί σου έχουν μειωθεί στο ελάχιστο – λίγο η ηλικία, λίγο τα οικονομικά σου που δεν έχουν εκτιναχθεί και στα ύψη (για να μη το θέσω πιο δραματικά και μας πληγώσω όλους), λίγο ότι έχεις βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια, ε, δεν θέλει και πολύ. Αν είσαι και λίγο σπιτόγατος, η υπόθεση παίρνει δραματική τροπή. Και αν ο έρωτας της ζωής σου δεν είναι ο ντελιβεράς ή ο περιπτεράς, τότε στενεύουν τα περιθώρια.

Πού γνωρίζει, λοιπόν, κανείς ανθρώπους;

Προσωπικά, πιστεύω στο φαινόμενο της «ιδρυματοποίησης» σε αυτά τα πράγματα. Για μένα το φαινόμενο της «ιδρυματοποίησης στις σχέσεις» είναι απλό: θα γνωρίσεις κάποιον άνθρωπο εκεί που ξημεροβραδιάζεσαι, εκεί που περνάς το μεγαλύτερο –ή ολόκληρο– το μέρος της καθημερινότητάς σου. Και μην προσπαθήσεις να το παλέψεις – είναι αναπόφευκτο. Είναι σα να προσπαθείς να μη γελάσεις με τα «Φιλαράκια», σα να προσπαθείς να μην κλάψεις με τo «Ζωή σαν τριαντάφυλλο», σα να προσπαθείς να μην αργήσεις στη δουλειά σου μια βροχερή μέρα στην Αθήνα και ενώ πρέπει να περιμένεις λεωφορείο.

Για άλλους αυτό το μέρος είναι μια δραματική σχολή (συχνότατο φαινόμενο η κάθε τάξη να αποτελείται, από ένα σημείο και μετά, αποκλειστικά από ζευγάρια), για τους πιο fit είναι το γυμναστήριο (με ένα σμπάρο δυο ή περισσότερα τρυγόνια), για άλλους είναι κάτι που ξεκίνησε ως χόμπι αλλά σταμάτησε να είναι χόμπυ και μετά-από-τόσα-χρόνια-μόνο-χόμπι-δεν-το-λες γιατί είναι πλέον η ζωή σου ολόκληρη (δες κάποιον κοινωνικό χορό, ένα λάτιν, ένα τάνγκο, ένα σουίνγκ), για άλλους το μέρος είναι το Facebook. Για όλους τους υπόλοιπους, αυτό το μέρος είναι ένα: η δουλειά. Ευτυχώς ή δυστυχώς – εξαρτάται από το τι ανθρώπους έχεις στη δουλειά και πόσο τυχερός είσαι. Με λίγα λόγια: Εργασία και χαρά!

Θα με πείτε απόλυτη. Εντάξει, και εγώ έχω ακούσει για ένα γνωστό γνωστού (Κύπριος, μάλλον) και ένα γείτονα του μπατζανάκη της ξαδέρφης μιας φίλης μου που γνώρισαν τον έρωτα στο λεωφορείο ή σε ένα ταξίδι ή στο αεροπλάνο. Αλλά πρέπει να σε προειδοποιήσω πως αν δεν είσαι οδηγός λεωφορείου ή ελεγκτής ή αεροσυνοδός, οι πιθανότητες να σου συμβεί και σένα είναι όσες και να πάρει Όσκαρ αυτή η συμπαθέστατη κοπελίτσα από το Twilight.

Τώρα που λύσαμε το πού (δεν το λύσαμε ακριβώς, στενέψαμε τις επιλογές), μένει να αναρωτηθούμε και το πώς γνωρίζεις κάποιον αλλά και –εδώ σε θέλω– το γιατί. Σας αφήνω να προβληματιστείτε. Δικό σας! (όπως λέει και κάθε λαϊκή τραγουδίστρια που σέβεται τον εαυτό της).

Για τους θεατρόφιλους και όχι μόνο: «H ρομαντική μου ιστορία» ( του D.C. Jackson και σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου) θα παίζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Νέος Κόσμος) έως τις 17/11.

Παίζουν: Μ.Παπαδημητρίου, Κ.Λυπηρίδου, Σ.Κεκέ

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε πρώτη φορά το 2013.