Γυναίκες μαζί

Υπάρχει ένα μικρό μεγάλο ψέμα. Ότι οι γυναίκες είναι ανίσχυρες μπροστά στους άνδρες. Εκνευρίζομαι όταν διαβάζω, ή ακούω, ότι οι εμείς οι γυναίκες βρισκόμαστε μονίμως στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Έχουν δει οι άνδρες τον εαυτό τους, εκεί γύρω στα εξήντα+, πώς συμπεριφέρονται κρατώντας το τιμόνι;

Θυμάμαι τη Λένα, πoυ μόλις πάτησε τα 50 κι άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα, τα πρόδρομα σημάδια της εμμηνόπαυσης, να μην καταλαβαίνει καλά-καλά τι της συμβαίνει… Θυμάμαι να διατηρεί το χιούμορ της κι ας ερχόταν άυπνη στο γραφείο, να νιώθει σαν να είχε τρακάρει με τον τοίχο, αλλά να τρέχει στο σούπερ μάρκετ πριν πάει να πάρει το παιδί από το σχολείο και το βράδυ να χαμογελά τρυφερά στον Αντώνη για να του καλμάρει τα σπασμένα νεύρα από τις γκαντεμιές του…

Θυμάμαι τη Λένα βράχο κι ας προσπαθούσε να ενώσει τα, σαν παζλ, κομμάτια του εαυτού της, τσακισμένη από τη φούντωση, τη φαγούρα της πλάτης και την αγωνία να μη φουσκώσει με τα παραπανίσια κιλά… Η φίλη μου δεν εμφάνισε ποτέ εικόνα υστερικής γυναίκας. Ξεθωριασμένη ανάμνηση τα κορίτσια της ταινίας του Αλβοδόβαρ «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης», ποιον συγκινούν μετά από 30 χρόνια; 

Λεβέντες μου, οι εποχές άλλαξαν. Η μεγάλη μας αλήθεια, κι ας μη τη φωνάζουμε, είναι πως κάνουμε κέφι να μοιραζόμαστε τον σεβασμό στη σχέση μας σαν πράξη ερωτική. Το πρόβλημα αρχίζει όταν εσύ, ο σύζυγος, ο γκόμενος, εμφανίζεις σημάδια καγκουριάς στη συμπεριφορά σου! Δεν θέλω να το σκεφτώ. Είναι το δεύτερο κακό μετά τη μαμακίαση, αλλά αυτό, κορίτσια, το μοιραζόμαστε κι εμείς! Σήκω, καλή μου, κάνε κάτι μόνη σου επιτέλους, μην περιμένεις τη μανούλα. Ενθάρρυνε τον εαυτό σου: Μπορείς, γλυκιά μου. Ξεκίνα από σήμερα και βάλε στόχο. Δεν θα τηλεφωνήσω στη μαμά με την τσίμπλα στο μάτι. Τα καταφέρνω και μόνη μου…

Ένα γλυκό φθινοπωρινό πρωινό Σαββάτου ήταν που καθηλώθηκα στην τηλεόραση –δεν συνηθίζω να βλέπω τέτοια ώρα– από τον ήχο. Το τραγούδι του Μάικλ Κιουανούκα «Cold Litlle Heart» σαν σειρήνα με ρούφηξε σε μια καταγάλανη τρύπα και με διακτίνισε στο Μόντερεϊ. Στεκόμουν στην άκρη του φιδωτού δρόμου, στο όριο που αρχίζει η δαντέλα του γκρεμού. Μαγεμένη ρουφούσα με τα μάτια την εικόνα και τον αέρα του Ατλαντικού. Ο αφρισμένος ωκεανός ξεσπούσε…

Όταν ο σκηνοθέτης μάς ξεναγούσε σε μια σειρά από επαύλεις κρεμασμένες στα βράχια, αρχίσαμε να γνωρίζουμε το μπουκέτο κοριτσιών και το επίκεντρο της ζωής τους. Μιας ζωής γύρω από τους άντρες…

Πριν από τριάντα χρόνια, η πολύχρωμη καρτουνίστικη ματιά του Αλβοδόβαρ, απομυθοποιούσε τον άντρα, τελικώς, αν και οι «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» κόντευαν να τρελαθούν εξαιτίας των ανδρών. Μέχρι που ήρθε η αποκάλυψη: η σειρά της ΗΒΟ, τα «Μεγάλα μικρά ψέματα» («Big Little Lies»).

Γυναίκες. Γυναίκες ερωτεύσιμες και ερωτευμένες, κουρασμένες, παθιασμένες, φοβισμένες, τσακισμένες, απατημένες, άπιστες. Η Σελέστ, η Τζέιν, η Ρενάτα, η Μπόνι και η Μάντλιν. Ή αλλιώς η Νικόλ Κίντμαν, η Σελίν Γούντλεϊ, η Λόρα Ντερν, η Ζόι Κράβιτς και η Ρις Γουίδερσπουν. Και ένας φόνος. Μακαρίτης είναι ο Πέρι, τον οποίο υποδύεται ο Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ. 

Αυτό τον Ιούνιο έρχεται ο πολυαναμενόμενος δεύτερος κύκλος της σειράς. Αυτή τη φορά μαζί με μια πεθερά. Τη Μέριλ Στριπ. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Ζαν Μαρκ Βαλέ. 
Αυτές οι εντυπωσιακές γυναίκες μοιράζονται κοινές εμπειρίες ζωής και… φόνου. Σε άλλες τηλεοπτικές σειρές οι ταξικές, οικονομικές, ηλικιακές διαφορές των πρωταγωνιστριών είναι αγεφύρωτες. Αλλά εδώ γίνονται κοινά σημεία. Διαφορετικές εκφράσεις κοινών φόβων και απογοητεύσεων. Παρά το γεγονός ότι παρουσιάζονται ως ανόμοιες τόσο οι ζωές όσο και οι προσωπικότητες. Μπαίνει η μία στην τροχιά της άλλης. Συναντώνται. Σε εστιατόρια, στο σχολείο, στην παραλία, στα πάρτι. Αναγκάστηκαν να είναι μαζί σαν να προορίζονταν από κάποιο κάρμα να γίνουν ομάδα και τελικά γίνονται ομάδα. Αυτό είναι και το μεγάλο κλου. Η σχέση που αναπτύσσεται. Μια ομάδα γυναικών σαν δεμάτι ξύλα. 

Στην ταινία του Ισπανού σκηνοθέτη Πέδρο Αλμοδόβαρ «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» (1988) μέσα σε ένα 48ωρο γίνονται πολλά και εξωφρενικά. Απρόοπτες συναντήσεις, παρεξηγήσεις. Δύο μέρες και νύχτες γεμάτες ένταση. Καθημερινά πράγματα. Η Πέπα περιμένει ανυπόμονα τηλεφώνημα από τον εραστή της, τον Ιβάν. Εκείνος της αφήνει μήνυμα ότι χωρίζουν. Κύριος. Στον τηλεφωνητή βρίσκεται το τέλος της σχέσης τους. Η Πέπα τον ψάχνει για να ζητήσει εξηγήσεις. Φτάνει στα όρια της υστερίας. Η αναμονή την τρελαίνει. Στην ίδια και χειρότερη κατάσταση η σύζυγος του Ιβάν, που μόλις βγήκε από το ψυχιατρείο. Θεότρελη κατάσταση. Στο σπίτι της Πέπα καταφθάνει και ο γιος του Ιβάν, ο Κάρλος. Τον υποδύεται ο Μπαντέρας. Ο Αντόνιο...
 
Η ταινία αποτελεί ύμνο στη γυναίκα. Εκείνης της εποχής. Ο μάτσο άνδρας –κάθε εποχής– αποδομείται μέσα από τον φακό του σκηνοθέτη. Αυτό το καλοκαίρι, 31 χρόνια μετά, οι γυναίκες κάθονται στην παραλία. Και κρύβουν το μεγάλο μυστικό τους (μεγάλη αγωνία για το τι θα γίνει) κάτω από ψεύτικη ηρεμία που μοιάζει αληθινή, καθώς διαχέεται στη ρουτίνα της καθημερινότητας. Στο ειδυλλιακό Μόντερεϊ των ζάμπλουτων. Στο δικό της Μόντερεϊ η κάθε μια. Τα μάτια σφαλιστά. Το αεράκι φυσά. Το κύμα ξεπλένει. Cold Little Heart. Τα παιδιά παίζουν γύρω τους. Και εκείνες ανακαλύπτουν την πληρότητα. Μαζί πιο δυνατές.