Opinion

Flip & the City #10

Ουάν ντέιτ ρουλ ή ο κανόνας του ενός ραντεβού

Ο κανόνας των τριών ραντεβού, είναι μια αρχή, όχι απόλυτα ακριβής ή αυστηρή, που ορίζει πως για να πέσει ένα ζευγάρι στο κρεβάτι θα πρέπει να έχουν μεσολαβήσει τρία ραντεβού. Πρώτη φορά το άκουσα σε κάποια -δεν θυμάμαι ποια- αμερικάνικη κομεντί και στη συνέχεια, ρωτώντας και παρατηρώντας, κατάλαβα πως τελικά ο νόμος των τριών ραντεβού είναι κοινός τόπος. Υποτίθεται πως τα τρία ραντεβού είναι αρκετά για να έχει αποκτηθεί υποτίθεται μια οικειότητα ανάμεσα στους δύο, μετά από τρία ραντεβού δεν δίνεις τη λάθος εντύπωση, μετά από τρία ραντεβού ξέρεις τον άλλο -ή μάλλον ελπίζεις να μην έχει πέσει τελείως έξω.

Παρόλη την ευρεία απήχηση αυτού του κανόνα, εγώ δεν μπορώ να δεχτώ περιορισμούς στο πώς, πού και πότε θα αποφασίσω να δω την κρεβατοκάμαρα του επίδοξου μπόι-φρεντ. Πρώτα απ’ όλα γιατί μετά από τρία ραντεβού μπορεί ο άνθρωπος που θα κάθεται απέναντι μου να μου αρέσει πάρα πολύ και να μην αντέξω μια πιθανή αποτυχία στο σεξουαλικό τομέα -τύπου και εντάσεως τσουνάμι. Ή ίσως χειρότερα να αποφασίσω να παραβλέψω την τυχόν ατυχή μας χημεία στο κρεβάτι γιατί α) είναι καλό παιδί ή β) έχει ψυχικά χαρίσματα, καταλήγοντας βέβαια μετά από έξι μήνες κακού σεξ και οι δύο πληγωμένοι να κλαίμε ο καθείς στο κρεβάτι του πια.

Επίσης υπάρχει πιθανότητα στο πρώτο ραντεβού να καταλάβω πως με τον Άδωνη που βρίσκεται απέναντι μου και με κοιτάει λάγνα, δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να υπάρξει τίποτα παραπάνω από πόθος και σιωπή και ότι καλύτερη σχέση θα μπορούσα να συνάψω με ένα χάμστερ παρά με αυτόν. Θα αφήσω λοιπόν το θανατηφόρο κορμί του και τη στιβαρή του αγκαλιά να πάει χαμένη μια για πάντα; Ή θα βγω μαζί του σχεδόν με το ζόρι τρία ραντεβού, ψάχνοντας αγωνιωδώς κάποια γέφυρα επικοινωνίας -ανάλογης του Ρίο Αντίριο, αναμένοντας ωσάν μικρό παιδάκι τον Άη Βασίλη, τη στιγμή που θα με ξαπλώσει στην ΙΚΕΑ παπλωματοθήκη του; Δεν νομίζω.

Συν τοις άλλοις, ποιον κοροϊδεύω. Γιατί ξυρίζομαι πατόκορφα, βάφω τα νύχια των ποδιών μου και φοράω τα πιο σέξι μου εσώρουχα αφού δεν σκοπεύω να φτάσω ως το τέλος; Εντάξει, να είμαι προσεγμένη, δε λέω, πρώτα πρώτα για να αισθάνομαι εγώ καλύτερα. Αλλά συνήθως μετά από όλον αυτόν το χρόνο που αφιέρωσα στο να καλλωπίζομαι σαν την Μαρία Αντουανέτα αισθάνομαι τόσο σέξι που δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να πειραματιστώ με αυτή μου τη σεξουαλικότητα πάνω στο αντικείμενο του πόθου μου.

Βέβαια, ο κύριος λόγος, που με κάνει να πετάω το θρι-ντέιτ ρουλ από το παράθυρο, όπως πετούσα κάποτε τα σχολικά μου βιβλία, είναι πως μετά από τρία τέσσερα ποτά και υπό τους ήχους εύθυμης μουσικής, το μόνο που απασχολεί το ζαλισμένο μου κεφάλι είναι από ποια γωνία θα δείχνει καλύτερο το πρόσωπο του υπό το φως του ροζ μου πορτατίφ. Κοιτώντας τον λοιπόν από το σκαμπό μου και πίνοντας ακόμα μια γουλιά ουίσκι, το μόνο που σκέφτομαι είναι τι ωραία που θα δείχνουν κουβαριασμένα τα ρούχα μας πάνω στο παρκέ και όχι ότι πρέπει να γνωριστούμε λίγο καλύτερα.

Άφησα για το τέλος το πιο αδιαμφισβήτητο επιχείρημά μου, που νομίζω πως θα καταρρίψει ολοκληρωτικά αυτόν τον δεσμώτη της σεξουαλικής μου ζωής. Τι γίνεται αν στο πρώτο ραντεβού, κάπου ανάμεσα σε καρέλια και ομπάν, ο άντρας που βρίσκεται απέναντι μου, ξυπνήσει τις πεταλουδίτσες στο στομάχι μου; Τι γίνεται αν στο πρώτο ραντεβού ερωτευτούμε σαν σε διαφήμιση της Λάκτα και θέλουμε και οι δυο να χαθούμε στην κρεβατοχώρα για πάντα; Θα ρίξω μια παγοκολόνα στον πιθανό άντρα της ζωής μου και θα πάρω το χρόνο μου; Στον έρωτα δεν παίρνεις το χρόνο σου να το σκεφτείς, παίρνεις τα βουνά και τα λαγκάδια φωνάζοντας στο σύμπαν πόσο ερωτευμένη είσαι και κυλιέσαι σε στρώματα και σώματα λες και δεν υπάρχει αύριο. Δεν περιμένεις την επαύριον που κανονίσατε να ξαναβγείτε για ποτό, καλύτερα να αυτοπυρποληθώ.

Δεν είναι πως δεν έχω δώσει και εγώ χρόνο στον εαυτό μου κάποιες φορές -όχι πολλές, το ομολογώ- αλλά είμαστε τώρα σε τέτοιες εποχές αποξένωσης και έλλειψης επικοινωνίας να ακολουθούμε κανόνες που τελικά διευκολύνουν όσο και τα δρομολόγια των λεωφορείων του ΟΑΣΑ; Άσε που το τρία δεν ήταν ποτέ ο τυχερός μου αριθμός.