«Εσύ πώς και δεν είσαι με κανέναν;» με ρωτούν απορημένοι, λες και το ότι είμαι μόνη μου τους προκαλεί μεγαλύτερη έκπληξη και από την υποτιθέμενη εγκυμοσύνη της Μάιλι Σάιρους. Καθώς φαίνεται, είναι μοναδικό το φαινόμενο του να είσαι 21 και μόνη και κάθε φορά θείες, φιλενάδες της μαμάς μου, καινούργιες γνωριμίες, η γιαγιά μου, όταν τους λέω «Απλά δεν έτυχε», με κοιτούν με μάτια τόσο γουρλωμένα που κινδυνεύουν να βγουν από τις κόγχες τους. Το αποτέλεσμα των δεκάδων επαναλήψεων της ίδιας ερώτησης είναι λίγο-λίγο να μαραζώνω και να αναρωτιέμαι και εγώ η ίδια γιατί δεν έχω ένα γαμπρό στη ζωή μου. Είναι η μεγάλη μου περιφέρεια, η ισχυρογνωμοσύνη μου ή το γεγονός ότι χορεύω λίγο πιο άτσαλα από τη θεία μου στην προσπάθειά της να χορέψει χιπ χοπ.
Όπως καταλαβαίνετε, μπήκα σε πολύ βαθιές σκέψεις. Δεν με θέλουν οι άντρες, δεν τους θέλω εγώ ή η καριέρα μου ως δοκιμαστής κοκτέιλ δεν μου επιτρέπει να έχω έναν άντρα δίπλα μου κάθε πρωί που ανοίγω τα μάτια μου για να αντικρίσω ξανά και ξανά τον ανεμιστήρα οροφής μου; Περνώντας μέρες βλέποντας το «Δε Κάρι Ντάιαρις» και άλλες ανάλογες σειρές, έχοντας πάντα κάτι γλυκό στο χέρι να μου κρατάει συντροφιά, συνειδητοποίησα πως το θέμα είναι κάπως πιο πολύπλοκο. Δε λέω, έχω κι εγώ τους ψυχαναγκασμούς μου, θα σηκωθώ σαν την τρελή στις τρεις η ώρα το πρωί να πλύνω τα χθεσινοβραδινά πιάτα, θα βάλω τα κλάματα στη θέα του άστρωτου κρεβατιού και ίσως να τσακωθώ κιόλας επειδή σε μια στιγμή πάθους σκορπίσαμε τα ρούχα μας σε όλο το σπίτι και δεν τα μάζεψε κανείς. Αλλά και οι αγαπημένοι μου έχουν τους δικούς τους: «Σήμερα θα δω μπάλα σπίτι σου, αλλά δεν θέλω να μου μιλάς».
Πραγματικά δεν είμαι ένα τέρας. Είμαι μια γυναίκα, όπως όλες οι άλλες. Απλώς δεν μπορώ να σκεφτώ γιατί να θέλω να γνωρίσω τον εκάστοτε σύντροφό μου στους γονείς μου σε κάποια οικογενειακή μάζωξη. Επίσης δεν μου αρέσει το «Μπρέικινγκ Μπαντ». Ούτε η μπίρα. Και προτιμώ να κάτσω μόνη μου σπίτι μου από το να πάω σπίτι του για να δούμε «Μπρέικινγκ Μπαντ» και να πιούμε μπίρα. Επίσης δεν παίρνω προσωπικά το γεγονός ότι μπορεί ο καλός μου να θέλει να είναι μόνος του κάποιες φορές την εβδομάδα όπως και εγώ, αλλά, όπως έχω καταλάβει από αυτούς τους άντρακλες που πέρασαν από τη ζωή μου, δεν γίνεται να είσαι με κάποιον και παράλληλα να υπάρχεις και μόνος σου. Και συνήθως όταν η σχέση φτάσει σε εκείνο το σημείο που μια τέτοια «φιλελεύθερη» σκέψη είναι έτοιμη να ειπωθεί, καταλήγουμε ο ένας πίσω από τον καναπέ και ο άλλος πίσω από το τραπέζι της τραπεζαρίας να κάνουμε αναπαράσταση της μάχης του Μαραθώνα.
Σα να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, συνεχώς διαπιστώνω πως απολαμβάνω τα μάλα το γεγονός ότι μετά από 18 χρόνια που ήμουνα το παιδί των γονιών μου, μου δίνεται η ευκαιρία να γίνω η Μαρία της Μαρίας. Ή μάλλον καλύτερα να ψάξω να βρω τη Μαρία, η οποία αγνοείται εδώ και κάποια χρόνια, χρόνια που πέρασαν βρίσκοντας με να μεταμορφώνομαι στη Μαρία του Σταύρου (δεν είχε μεγάλη επιτυχία γιατί δεν μου αρέσουν τα ρεμπέτικα), του Θανάση, του Πέτρου. Οπότε ναι, τώρα θέλω να είμαι Σινγκλ εντ Φάμπιουλους. Γιατί έτσι κι αλλιώς θα περάσω τη μισή μου ζωή μαζί με κάποιον και τα παιδιά μας, οπότε γιατί μέχρι εκείνη την ώρα της σκληρής απόφασης, να μην απολαύσω το διπλό μου κρεβάτι αντί να κρεμαστώ από τα πλαδαρά μπράτσα του Δημήτρη, που είναι τέλειος, αλλά με βλέπει σαν ένα πολύ καλό υποκατάστατο της μάνας του που μένει στο χωριό και του λείπει.
Γιατί, ναι μεν είναι όμορφα να γυρίζεις το βράδυ σπίτι και να κουρνιάζεις σε μια στιβαρή αγκαλιά που θα σου πει πόσο όμορφη είσαι, ακόμα και αν είσαι άβαφτη και φοράς φόρμες. Αλλά όχι τόσο όσο να ξυπνάς μόνη σου, να απλώνεσαι στο κρεβάτι και να βάζεις Μέιτζορ Λέιζερ στη διαπασών και να μην περιμένεις την γκρίνια του τύπου «Πού ήσουν, με ποιον ήσουν, τι ώρα γύρισες;», εκείνες τα μέρες που απλά βγήκες για ένα ποτό μετά απ’ τη δουλειά και έπεσες πάνω στον Γιάννη και το ένα ποτό έγιναν πέντε και πήγε η ώρα τρεις.
Είσαι στην αυγή της ενήλικης ζωής σου σε καιρούς χρηματοπιστωτικής κρίσης;
Είναι δίκοπο μαχαίρι η υπόθεση, ή μάλλον όχι και τόσο, αν το σκεφτώ καλύτερα. Παρόλο που η ρομαντική κοπέλα από την επαρχία που κρύβεται κάπου μέσα μου ζητάει τον Ξανθό Πρίγκιπα με το άσπρο άλογο που έβλεπε στις ταινίες, η πραγματική Μαρία απολαμβάνει τη ζωή ως μονάδα. Γιατί είναι ωραίο να μπορείς να φοράς ό,τι θέλεις, να φλερτάρεις όποτε θέλεις και να ταξιδεύεις μόνη κάνοντας καινούργιους φίλους. «Είμαι μόνη μου γιατί μπορώ» λοιπόν, κι ας λακίζω καμιά φορά όταν βλέπω τις φιλενάδες μου να «αρραβωνιάζονται».
