Άγρυπνη στο Κολωνάκι

Ο φωτισμός στη Βασιλίσσης Σοφίας δεν είναι του γούστου μου, αλλά δεν βαριέσαι. Φωτίζεται άπλετα ένας δρόμος. Αλλάζουν και χρώματα, το φως… Ε, περνάει και ο καιρός. Του χρόνου θα είμαστε γκράντε. Τουλάχιστον υπάρχει φως. Πολύ φως.  Δεν μου αρέσει η γκρίνια. Πολύς ντόρος έγινε. Ευτυχώς, περιποιήθηκαν ιδιαιτέρως το ίματζ των Χριστουγέννων το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία, το Public και το City link με το Attica. Έχουν γίνει κι άλλες πολλές μικρές και όμορφες προσπάθειες που εκπέμπουν μια θαλπωρή, ακόμα κι εκεί που δεν το περιμένεις. Η συνολική εικόνα, ωστόσο…

Εκεί που δεν υπάρχει φως, εκεί που τα λαμπιόνια είναι ριγμένα όπως-όπως σε ένα ή δύο δένδρα της πλατείας, είναι το Κολωνάκι. Κάτω, λερές οι πλάκες. Και αν δεν προσέξεις τα τρως τα μούτρα σου. Η άσφαλτος και κυρίως τα πεζοδρόμια μισούν τα τακούνια των γυναικών. Δεν τις χαραμίζω εγώ τις πρίτι μπαλερίνας, βάζω παπούτσια «εκστρατείας». Με τους γνωστούς κοθόρνους ή τα τακούνια στιλέτο το έχεις σίγουρο το διαστρεμματάκι. Θέλει προσοχή. 

Βραδιάζει και μία από τις πλέον αστικές περιοχές της Αθήνας τη σιγοτρώει μια υγρασία κατάθλιψης. Για την ακρίβεια, μιζέριας. Έχουν ανοίξει μπαρ και καταστήματα που δεν ταιριάζουν καθόλου στην περιοχή. Μα, καθόλου. Περίεργοι φωτισμοί, αποκρουστικές ταμπέλες. Χύμα στο κύμα. Το Κολωνάκι, παρά ορισμένες ατομικές καλόγουστες προσπάθειες που καταβάλλονται, δεν έχει προσωπικότητα, δεν έχει ταυτότητα. Και δεν ήταν έτσι. Αλλιώς τα θυμάμαι.

Την ημέρα, το φως εξωραΐζει και χαρίζει από μόνο του αισιοδοξία. Σαν να μακιγιάρεις το πρωί ένα μονίμως ξενυχτισμένο πρόσωπο. Το σκηνικό είναι αλλιώς, είναι περισσότερος ο κόσμος που πάει κι έρχεται. Είναι ο ουρανός πιο γαλανός. Και είναι τις περισσότερες ημέρες. Είναι ήμερος αυτός ο Δεκέμβριος. Και υπάρχει προβολέας, φυσικός. Το βράδυ η σκηνή είναι σκοτεινή. Και μυρίζει εγκατάλειψη μαζί με μελαγχολία. Λες και με τόση μιζέρια που ρουφάς, μπορείς να κλείσεις μάτι…