Η Ριάνα και ο Πρόεδρος

Χαζεύοντας τα τέλεια μολύβια για τα φρύδια, της Ριάνα, σκέφτομαι πόσο θεϊκό βουρτσάκι έχουν. Τι design! Από την άλλη, εγκαταλείποντας αυτή τη ρηχότητα της ματαιοδοξίας και των καλλυντικών, πιάνει το αυτί μου μια συζήτηση. Για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Μια αγωνία. Και ένα ζωηρό ενδιαφέρον για το θέμα στο μικρό «πηγαδάκι». 

Αφήνω τη Ριάνα και τα καλλυντικά της και με τον καπουτσίνο στο χέρι σκέφτομαι κι εγώ το θέμα του Προέδρου. Άκουσα κάποια ονόματα. Έχω διαβάσει πολύ περισσότερα. Κάπου είδα και τα new entries. Σκέφτομαι ότι κακώς δεν έβαλα γάλα αμυγδάλου στον καφέ. Αυτά κάνω και δεν θα γίνω ποτέ «φέτες». 

Το μυαλό μου είναι στο Fucking Fabulous του Tom Ford. Και οι σκέψεις μου γυρίζουν σαν σβούρα γύρω από τους λογαριασμούς, τις δουλειές, τις υποχρεώσεις, τα δικά μου. Ο καθένας έχει τα δικά του. Παιδιά, σκυλιά, γονείς. Ο δικός μου χαμός. 

Πειράζει που δεν με ενδιαφέρει καθόλου το θέμα; Πειράζει που δεν με νοιάζει ποιος ή ποια θα είναι ο επόμενος/επόμενη Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Δεν νιώθω ότι με επηρεάζει σε τίποτα και πιστεύω ότι είναι τόσο διακοσμητικός ο ρόλος του, που βρίσκω ακόμα και το Megxit πιο συναρπαστικό. Εντάξει θα μου άρεσε να είναι γυναίκα, για συμβολικούς καθαρά λόγους.

Αλλά προτιμώ να ασχοληθώ με τον Δούκα και τη Δούκισσα. Τον Χάρι και τη Μέγκαν. Αυτό το καφέ μονοχρωματικό συνολάκι της, σατέν φούστα - κασμιρένια μπλούζα, της πήγαινε τρέλα. Σαν άγαλμα, η άτιμη. Κι εγώ εθισμένη στη συγκεκριμένη φίρμα ρούχων. Ακόμα και οι πριγκίπισσες επιλέγουν low cost κάποιες φορές.

Ποιος θα είναι καινούριος Πρόεδρος; Μια ταγκίλα με χτυπά μπαίνοντας στο Μετρό. Να μην ξεχάσω τον λογαριασμό του φυσικού αερίου. Και των κινητών. Δεν υπάρχει μήνας χωρίς λογαριασμούς. Ούτε ένας, ούτε μια μικρή εξαίρεση. Έτσι, για το γμτ. Η ταγκίλα γίνεται λιγάκι ψαρίλα. Σε 10 κατεβαίνω. Να πάρω ανάσα. Κοντεύω να σκάσω. Θα το πάρω το μολύβι της Ριάνα.