Καλοκαιρινές διακοπές για πάντα

Χαϊδεύοντας το κίτρινο εξώφυλλο του βιβλίου «The Jetsetters» που μου πρότεινε η Ρις Γουίδερσπουν* αναρωτιέμαι φωναχτά. Τι μου έλειψε; Το κολύμπι. Τι μου λείπει περισσότερο; Δεν μπορώ να κάνω σχέδια για διακοπές και ταξίδια ονειρεμένα στην Τοσκάνη, στο Παρίσι, στη Σαντορίνη. Τι θα ήθελα; Να εξαφανιστεί όλο αυτό ως δια μαγείας. Να είναι ένας εφιάλτης, ένα κακό όνειρο που πέρασε. Να μην ξεχάσω να πλύνω τα χέρια μου. Ξανά και ξανά. Τα χέρια μου θέλουν ενυδατική κρέμα. Αφυδατώθηκαν από το πολύ πλύσιμο και τα αντισηπτικά. Και τις δουλειές. Φανατικά φασίνα. Σισύφειο το έργο της νοικοκυράς και του νοικοκύρη. Μπουγάδες και ζύμωμα ψωμιού. Τι με κατέστρεψε; «Τοποθετήστε στο καλάθι». Ε, ναι. Να μη έχω τι να φορέσω τώρα που δεν… μένουμε στο σπίτι; Τώρα που άρχισα να αγοράζω ψωμί απέξω;

Παρόλο που δεν είμαι φανατική του Ίνσταγκραμ όλο αυτό το διάστημα κράτησα επαφή με Μιλάνο. Βεβαίως. Η Κιάρα Φεράνι, η Ιταλίδα επιχειρηματίας και influencer, είχε το σπίτι της ανοιχτό. Τα παράθυρα της το ίδιο. Την κρεβατοκάμαρα, το καθιστικό, ακόμα και το μπάνιο. 
Ο σύζυγος της, ο μουσικός Φέντεζ, κοιμόταν με κουβέρτα LV, το ξανθομάλλικο αγγελούδι της έπαιζε, τραγουδούσε και χόρευε. Η ίδια έκανε εμφάνες τρομερές και φοβερές με καυτά σορτσάκια, ανύπαρκτα τοπ και εσώρουχα και προωθούσε την δική της συλλογή ρούχων σε συνεργασία με γνωστή μάρκα παχυντικών σοκολατομπισκότων. Και πριν από ένα μήνα οι «Φεράνιεζ» συνέβαλαν στη συγκέντρωση 3,3 εκατομμυρίων ευρών για την ενίσχυση του νοσοκομείου Σαν Ραφαέλε του Μιλάνου. Μια από τις πιο επιτυχημένες καμπάνιες crowdfunding.

Οι μέρες και οι νύχτες στη βεράντα τους έδιναν άλλο νόημα στην έννοια καραντίνα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο Φέντεζ έδινε συναυλία με ενισχυτές, εξοπλισμό και μαζί με άλλους τραγουδιστές μέσω διαδικτύου. Έβαζε τα ηχεία στο περβάζι και μπάπα-μπούπα, στο πόδι όλη η γειτονιά. Για να αναπτερωθεί το ηθικό. 

Όχι, η δική μου καραντίνα δεν είχε βεράντα με θέα. Ούτε αυλή, ούτε κήπο με ζωηρό πράσινο γκαζόν. Το χορταράκι είναι μαδημένο. Έχουν παίξει τρελή μπάλα όλα τα παιδάκια στην πολυκατοικία. Και έχει γίνει σαν στέπα. Δεν υπάρχει ούτε ένα δέντρο με παχιά σκιά. To σκηνικό νατουραλιστικό. Πολυκατοικίες μόνο. Ο ανοιχτός ορίζοντας προσφέρεται μόνο στα ρετιρέ. Στα μπαλκόνια των κάτω ορόφων πετούν χνούδια, τρίχες, γύρες, σκόνες και σουλατσάρουν μυρμήγκια. Ανεβαίνουν από τον ημιθανή κήπο. Προσεχώς κουνούπια. Δεν έχουν και σήμα τα κινητά και οι περισσότεροι κρέμονται στα κάγκελα. Μαθαίνεις θέλοντας και μη τα νέα τους και εκείνοι τα δικά σου. 

Τις ημέρες της καραντίνας μια περίεργη ησυχία πλάκωνε τα πάντα. Αλήθεια. Τώρα απελευθερωθήκαμε όλοι, αρκετοί με πρωτογονισμό και προέκυψε μια απίστευτη ηχορύπανση. Που κρυβόταν όλος αυτός ο θόρυβος; Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα. 

Αισιοδοξία. Μονόδρομος. Σαν το πλύσιμο των χεριών. Να μην ξεχάσω και τη μάσκα, πολλές φίλες αναζητούν στο Διαδίκτυο μάσκες που να σετάρονται με τα συνολάκια τους. Μου αρέσει το κουράγιο και το χιούμορ. Α, αυτή η μεταξωτή μασκούλα που κρατάει η Μαρέβα, μου φαίνεται σικάτη.