Θηλυκότητα με καμπύλες μιας άλλης εποχής

Τρώγοντας ένα τιραμισού, πραγματικά ταξιδευτικό, μου ήρθε στο μυαλό μια κατατομή με στενή μέση, τονισμένους γοφούς, πλούσιο στήθος, σαρκώδη χείλη και ζωηρό μεσογειακό ταμπεραμέντο, σαν γέλιο τρανταχτό. Α, κι ένα κοντό φουλάρι δεμένο στον λαιμό. 

Μου ήρθε στο μυαλό η Σοφία Λόρεν ως Φιλουμένα Μαρτουράνο και ως πολλά άλλα. Η ιταλίδα ντίβα με τη ζουμερή θηλυκότητα. Τα υπέροχα μάτια που παραμένουν τυπωμένα σε ετικέτα κρασιού. Και τη σιλουέτα που θύμιζε βιολοντσέλο. Ό,τι βλέπετε, έλεγε, το οφείλω στις μακαρονάδες.  

Το κουτάλι πνίγηκε στο μασκαρπόνε. Και η μύτη του έσπασε το βουτηγμένο στον εσπρέσο μπισκότο. Μια πανομοιότυπη παλέτα με ξανθό μαλλί καθόταν τριγύρω. Πού ’ναι το γυαλιστερό καστανό της Κλαούντια Καρντινάλε και της Τζίνα Λολομπρίτζιτα; Η πιο όμορφη ιταλική εφεύρεση μετά τα σπαγγέτι, είχε πει ο Ντέιβιντ Νίβεν για την Καρντινάλε, και ο Φεντερίκο Φελίνι τη μάλωνε διότι δεν έτρωγε αρκετά. Την ήθελε γήινη. Κι άλλο τιραμισού, λοιπόν.

Όσο για τη «Λολό», η Μέριλιν Μονρόε της συστήθηκε ως η «αμερικανίδα Λολομπρίτζιτα». Βαθύ κόκκινο κραγιόν και πλούσιες καμπύλες. Κι αυτό το μαλλί, που ούτε κοντό είναι, ούτε μακρύ. Από τις ξανθές ξεχωρίζω τη Μόνικα Βίτι. Πολύ στιλ. Μέσα στην κυριαρχία της καχεξίας, οι ιταλίδες σταρ της εποχής της Τσινετσιτά παραμένουν διαχρονικά πρότυπα ομορφιάς. Το επιτρέπουν οι πολλές αποχρώσεις της θηλυκότητας. 

Θα θεωρούνταν plus size σήμερα; Ή μήπως η ζουμερή εκδοχή της θηλυκότητας παραμένει αθάνατη; Μπορεί. Μια σιλουέτα σαν αυτή της Ανίτα Εκμπεργκ στην ταινία «Dolce Vita». Η Έκμπεργκ ήταν Σουηδή αλλά εντάσσεται, έστω για τη θρυλική σκηνή στη Φοντάνα ντι Τρέβι, στο προφίλ των πλανητικών σταρ που μεσουράνησαν τη χρυσή εποχή του ιταλικού σινεμά. 
Όλα αυτά μετά από ένα τιραμισού, πού να είχαμε και καρμπονάρα, πίτσα, προσούτο... Την άλλη εβδομάδα καλό θα ήταν να περάσουμε στη γαλλική κουζίνα, προκειμένου το μενού των αναπολήσεων να υποκύψει στις γαλλίδες σταρ.