Ο στολισμός του δένδρου ξορκίζει το lockdown

Φέτος στολίσαμε ένα χριστουγεννιάτικο δένδρο, σκέτο Μέλανας Δρυμός. Τα λαμπιόνια του, χωμένα στα πιο σκοτεινά σημεία του μαύρου δάσους-δένδρου, που αγοράστηκε από ένα φυτώριο στη Μεσογείων. Αποτέλεσμα κόπου, διότι με του που άνοιξαν τα Εποχικά εξοπλίστηκε το προσωπικό μας Μπάντεν Μπάντεν με 43 μέτρα λαμπιόνια. Ευτυχώς στο τέλος άναψαν. Αφού μπλέχτηκαν, ξεμπλέχτηκαν στα κλαδιά του έλατου, μπήκαν στην πρίζα.

Και ναι, άναψαν όλα. Πολύ φως, ζεστό φως. 
Η τοποθέτησή τους ήταν κοπιώδης και ριψοκίνδυνη. Έκανε ζέστη και δεν φορέσαμε τα κασμιρένια πουλόβερ μας – θα φορεθούν πολύ φέτος και ως ένδυση σπιτιού. Σαράντα τρία μέτρα φώτα, λέμε και απορούμε μπουκωμένοι με μελομακάρονα με ζάχαρη καρύδας. Πρώτα φάγαμε τα κανονικά. 

Η προηγούμενη καραντίνα είχε το στοιχείο του καινούριου, κάτι απροσδιόριστο την έκανε «συναρπαστική», ιδιαίτερη. Ήταν και ο καιρός καλός, τα κρούσματα απείρως λιγότερα, ήταν η πρώτη μας φορά όλοι μαζί. Τόσο πολύ. Και η απειλή αόρατη και όχι τόσο κοντά. Αφορούσε πάντα, κάποιους άλλους, κάπου αλλού. Λιγότερο ή περισσότερο μακριά. 

Κλεισμένοι στα σπίτια μαλώσαμε, φιλιώσαμε, ξαναμαλώσαμε, αγαπηθήκαμε, διαβάσαμε, είδαμε σειρές, μαγειρέψαμε πολύ και ζυμώσαμε. Έπεσε πολύ ζύμωμα. Η μαγιά ανά διαστήματα ήταν σε έλλειψη. Το καλαμποκάλευρο ομοίως. Στο πρώτο απαγορευτικό, στο πρώτο lockdown. Τώρα είμαστε φουλ στη ξηρή μαγιά και είναι αλήθεια πως καθημερινές βγαίνουν πολύ λιγότεροι για τζόκινγκ, από ό,τι την περασμένη Άνοιξη.Οι καναπές βούλιαξε. Πάμε για αλλαγή. Πόσο να αντέξει; Πόσες σειρές πια; Πόσες ταινίες; Πόσους υπνάκους; 

Αυτή τη φορά, τη δεύτερη φορά «μένουμε σπίτι», η αρχή έγινε το καλοκαίρι, τα κρούσματα ήρθαν πιο κοντά. Πρώτα κάποιος στην πολυκατοικία, ένας συνάδελφος, ένας μακρινός γνωστός, και σιγά-σιγά πλησίαζαν. Τώρα, ήρθε η σειρά πολύ στενών συγγενών. Σιγά να μην μπορείς να προβλέψεις το αύριο. Αρκεί να έρθει και να υπάρχει, το αύριο και το μεθαύριο. Το στολισμένο μαύρος δάσος στο διαμέρισμα ξορκίζει την απαισιοδοξία και την ασφυξία της βαριάς ατμόσφαιρας. Έτσι όπως αναβοσβήνουν τα φωτάκια οι νοερές βόλτες στα χιόνια είναι μονόδρομος. Νοερώς πετάγομαι για να δω και τις στολισμένες βιτρίνες των Harrods, που άνοιξαν και δεν μας περιμένουν (φέτος). 

Το ζωηρό αστέρι με κοιτάζει από τον ουρανό.