Άννα, ζούμε με τη Βανδή να σε δούμε

Τι σημαίνει να είσαι στην εποχή σου; Τι ορίζει την εποχή μας το 2020, μια χρονιά ανατροπών, απωλειών, θρήνου, φόβου; Μάλλον να αφήνεις στην άκρη όλες τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, μιλώντας σε όρους προσωπικών σχέσεων και στόχων, να μην φοβάσαι, να συγχωρείς, να χαίρεσαι που σε μια τέτοια χρονιά είσαι ζωντανός. Για ένα brand τι σημαίνει να είσαι relevant; Υπήρξε μια γενιά σπουδαίων ελληνίδων τραγουδιστριών όπως η Βίκυ Μοσχολιού, η Δούκισσα, η Πολύ Πάνου, η Τζένη Βάνου, η Λίτσα Διαμάντη και η Ρίτα Σακελλαρίου που δεν τις βοήθησε κανένας να προχωρήσουν στην επόμενη φάση της καριέρας τους: δεν τους έγραφαν τραγούδια ή τους έγραφαν θλιβερά τραγούδια (το σλόγκαν ήταν αυτοσκοπός) δεν τους έδιναν δουλειές. Τις άφησαν στην άκρη και το ταλέντο τους να σβήσει. Λίγες οι εξαιρέσεις, λίγα τα τραγούδια.

Η Άννα Βίσση αποτελεί ένα άλλο κεφάλαιο. Ήταν οριακά σαράντα όταν κυκλοφόρησε το «Κλίμα Τροπικό», ένας δίσκος που θα την επανατοποθετούσε στη σκάλα της επιτυχίας και δεν θα την κουνούσε κανείς. Τα προγράμματά της, (όπως και οι παραστάσεις της), άλλαζαν τον τρόπο της διασκέδασης, όπως τη γνωρίζαμε μέχρι τότε. Έκανε υπερβολές; Σαφώς, ποιος δεν το κάνει; Σε μια χώρα όμως που τις τραγουδίστριες που ξεπερνούν τα 40 τις άφηνε να στριμώχνονται σε χριστουγεννιάτικες συλλογές δίσκων, η Βίσση άλλαζε στιλ, χώρους, τρόπο επικοινωνίας. Ένα μόνο δεν άλλαζε: τον Νίκο Καρβέλα. Μα αν δεν είχε τον Καρβέλα, θα τραγουδούσε άλλα, καλύτερα, λένε πολλοί. Είναι επιλογή της, έτσι θέλει.

Κάποιες βραδιές, παραδείγματος χάρη εχθές, μένουν στην ιστορία. Χθες βράδυ, με το Balmain με τους υπερτονισμένους ώμους και τη μπάντα της, η οποία πραγματικά είναι από άλλον πλανήτη (και όποιος έχει επισκεφθεί το Hotel Ερμού ή έχει απολαύσει αυτό το πρόγραμμα αλλού, καταλαβαίνει), η Άννα έδωσε το χέρι στη Δέσποινα. Κι εκείνη, με μια συστολή νεοφώτιστης αλλά και τη σιγουριά της γυναίκας που γνωρίζει την αξία της, την κοίταξε στα μάτια και την αγκάλιασε. Δεν γνωρίζω καμία από τις δυο προσωπικά αλλά είναι η πρώτη φορά που είδα τη Δέσποινα Βανδή τόσο φυσική και άνετη, να μην θέλει να κάνει την έξυπνη, την όμορφη, τη σέξι. Είναι όλα αυτά. Χθες βράδυ και εν μέσω καραντίνας, τα φαν κλαμπ των δυο τραγουδιστριών σώπασαν για λίγο και αποφάνθηκαν: epic moment. Η ρητορική μίσους που ξεκινά από τη νότα και καμιά φορά καταλήγει στη βόμβα, παύει.

Οι δυο τους στη σκηνή έκαναν το τηλεοπτικό κοινό να ξεχάσει ότι παρακολουθούσε ένα talent σόου, και να θέλει να τις ακούσει ξανά μανά. Ανεπιτήδευτες σκηνικά (οκ, κανείς δεν βγαίνει στον αέρα χωρίς πρόβα κι αυτό είναι δείγμα επαγγελματισμού), ταλαντούχες (δεν κρατάμε ταλεντόμετρο), όμορφες γυναίκες, σίγουρες και με την εμπειρία ζωής τους να τις κάνει ακόμη πιο δυνατές, άφησαν στην άκρη marketing κόντρες, τρέσες, στήθη που φούσκωναν και ξεφούσκωναν, LaCroix φορέματα και υπερπτήσεις πάνω από το κοινό. Πιάστηκαν από το χέρι, αγκαλιάστηκαν, κοιτάχτηκαν κατάματα, μίλησαν σωστά ελληνικά, φιλήθηκαν όπως έπρεπε. «Κάνω πολύ καλά τη Βίσση», είπε η Βανδή και σιωπήσαμε όλοι. Πάμε σε άλλη δεκαετία γαληνευμένοι.

Είναι η μαγεία της ζωντανής τηλεόρασης ανυπέρβλητη. Στον δρόμο της Ρούλας Κορομηλά, που θυσίασε νύχτες, ημέρες και προσωπική ζωή για τα ζωντανά της προγράμματα, τις εκπλήξεις, τις προτάσεις γάμων και την επιθυμία της να διασκεδάσει τη μοναξιά κάποιων και τα βράδια όλων, πάτησε ο Νίκος Κοκλώνης που μας πέτυχε μόνους μας μες στο σαλόνι μας. Θα γινόταν όλο αυτό αν δεν ήμασταν σε καραντίνα; Ποιος ξέρει; Όμως το κοινό αναγνωρίζει ότι αυτή η παραγωγή ήταν παρούσα, ζωντανή και χαρούμενη και στις δυο καραντίνες κρατώντας μας παρέα real time. Κι όσο κι αν τα social media γουστάρουν να κράζουν, χθες έκαναν πίσω, χαμογέλασαν, μέλωσαν, αποδέχτηκαν. Νίκησε το ταλέντο, το woman power. Για τη Ρίτα, τη Τζένη και την Πόλυ.