Opinion

2 χρόνια Άρης: Ένας μπαμπάς γιορτάζει τα γενέθλια του γιου του

Γράφω αυτό το κείμενο γιατί το συναίσθημα θα διατηρηθεί εδώ ατόφιο ενώ σε μια φωτογραφία οθόνης θα χαθεί.

Τα γενέθλια ενός παιδιού αποτελούν ταυτόχρονα επέτειο της νέας ζωής των γονιών μια ζωής τόσο απρόβλεπτης που δεν μπορούν να προβλέψουν, φανταστούν ή σχεδιάσουν.

Τα γενέθλια ενός παιδιού αποτελούν ταυτόχρονα επέτειο της νέας ζωής των γονιών, μια ζωής τόσο απρόβλεπτης που δεν μπορούν να προβλέψουν, φανταστούν ή σχεδιάσουν. Μερικές συμβουλές για να απολαύσετε αυτό το ταξίδι!

14:26. Πάτησα ένα screenshot για να θυμάμαι την ώρα και το τραγούδι που άκουγα. Είχαμε επιλέξει το Bohemian Rapsody, αυτό «χορεύαμε» το προηγούμενο βράδυ και μ΄αυτό αποχαιρετηθήκαμε για να γεννήσει το παιδί μας. Αγνοήστε τους στίχους, κρατήστε τη μελωδία και τη φωνή. Εκείνο το λεπτό, που μέσα από την τζαμαρία του Λητώ οι δυο παππούδες και οι τρεις γιαγιάδες μου έκαναν νόημα ότι με φώναξαν από την υποδοχή, το θυμάμαι σαν σε αργή κίνηση αλλά παρόλα αυτά να βρίσκομαι αστραπιαία από πάνω του. Πάνω από το κουνάκι, το ταψάκι, το πιρεξάκι, όπως το λένε οι νοσηλεύτριες. Με κοιτούσε στωικά, είχε μόλις δέκα-δεκαπέντε λεπτά στον κόσμο μας και με το χέρι του ακουμπισμένο στο μάγουλό του με κοιτούσε εμφανώς ενοχλημένος από τα μεγάλα φώτα. Σκέφτηκα να τραβήξω ένα βίντεο. Τι νόημα έχει; Καμία βίαιη κίνηση από πάνω του. Μόνο μάτια. Με ένιωθε μπροστά του γιατί μάλλον δε με έβλεπε καθαρά ενώ τόσο καιρό μόνο με άκουγε. Τον έβλεπα ενώ τόσον καιρό, από το τέλος του Ιουλίου που μας είπαν ότι η Μία είναι έγκυος, τον ένιωθα χωρίς να μπορώ να φανταστώ την οργανική ευτυχία που προσφέρει ένα πλάσμα που μέχρι να το καλωσορίζει στη ζωή ο Κωστής Σαμαράς και το δώσει στην αγκαλιά της μαμάς του, ήταν ασφαλής στον αμνιακό της σάκο. Τον οποίο είχε διαρρήξει δέκα ημέρες πριν.

«Τρέχουν νερά», μου φώναξε η Μία μέσα από το μπάνιο δυο εβδομάδες πριν τις 14:26 της 26ης Μαρτίου. «Μα σήμερα ήρθε ο υδραυλικός», της φώναξα καθώς ετοιμαζόμουν, βράδυ Παρασκευής να κατηφορίσω στο Πειραιώς 131, του οποίου τα social media τρέχαμε τότε, για την πρώτη συναυλία της Πένυς Μπαλτατζή. Χρόνος, όλα είναι χρόνος. Ο χρόνος για να εξοικειωθείς με αυτό που έρχεται, να προετοιμαστείς, να δειλιάσεις, να κάνεις όνειρα, να κάνεις πίσω, να καταστρώσεις σχέδια, να φοβηθείς, να ελπίσεις. Κι όταν έρθει ο χρόνος, εκείνο το 14:26 του καθενός να είσαι έτοιμος. Να ξέρεις με σιγουριά ότι δεν έχεις ιδέα τι πρόκειται να έρθει αλλά η ζωή η ίδια να σου δίνει αυτό που νομίζεις ότι σου λείπει: την ευθύνη και την ανείπωτη χαρά να είσαι γονιός.

Μη δεχτείς συμβουλές από κανέναν. Οι πιο κοντινοί μας άνθρωποι, οι Έλενες που γέννησαν πριν τη Μία και την έπεισαν (χωρίς να πουν κουβέντα) ότι δεν είναι τόσο δύσκολο όσο φαντάζει, δε μας συμβούλεψαν ποτέ. Οργανικά κύλησε, με το παράδειγμά τους μας έδειξαν τον δρόμο. Μη δέχεσαι την αδιακρισία των μαμαδίστικων ερωτήσεων: πώς θα γεννήσεις, αν θα θηλάσεις, αν θα κοιμάται στο δωμάτιό των γονιών κοκ. Κάθε παιδί δείχνει τον δρόμο του. Αφουγκράσου τον.

Μελλοντικέ πατέρα, ζήτησε από το μαιευτήριο να μη φωνάξουν «για τη μαμά που μόλις γέννησε», όπως συνήθως κάνουν. Ζήτησε να φωνάξουν το δικό σου όνομα, για να έχεις τα δικά σου λεπτά μαζί του, χωρίς συγγενείς, φωνές χαράς και φλας. Έπειτα, φώναξέ τους. Ομοίως, όταν έρθει η μαμά στο δωμάτιό της, ας είστε οι δυο σας με το παιδί. Είναι η πρώτη συνειδητή τους επαφή. Αγκάλιασε τη μαμά, ευχαρίστησέ τη για το δώρο που δεν έχει περιτύλιγμα, έρχεται άσπιλο. Προστάτεψέ τη. Φύλαξε την τη στιγμή που βρίσκονται μαμά και παιδί μαζί. Φύλαξε τις στιγμές, περνούν γρήγορα. Απόλαυσέ τες. Μη σκεφτείς: πάλι κλαίει. Πεινάει στις 4 το πρωί. Όταν το σταματήσει, θα θες πολύ να είχες μια ευκαιρία ακόμη.

Έτσι είναι, όταν γίνεσαι γονιός η ζωή σου αλλάζει με τρόπους που δε φαντάζεσαι. Ό,τι φοβάσαι, δεν ισχύει. Αν θα σου πέσει καθώς τον πλένεις (είναι ελαστικά), αν θα πνιγεί ενώ τον ταΐζεις (είναι ανθεκτικά), αν θ’ αναπνέει το βράδυ στο κρεβάτι του (θα ροχαλίζει και ελαφριά). Και το πρωί, μια νέα ημέρα θα φέρει στη ζωή του νέα ερεθίσματα. Ένα «ρεύμα» που θα τον τινάξει και εκεί που μπουσουλάει θα τον κάνει να περπατήσει ακούγοντας Raining Pleasure, ένα «μπαμπά», που όταν καταλάβεις ότι στο απευθύνει, δε θα θες ποτέ να του απαντήσεις για να τον ακούσεις να το λέει. Βεβαίως, τότε δεν ξέρεις ότι δε θα σταματήσει ποτέ να το λέει, πιθανότατα και 100 φορές την ημέρα. Και αυτό επειδή είσαι όλος ο κόσμος του -και δεν ξέρει άλλες λέξεις.

Τίμησε την περηφάνια του. Ελάττωσε την ταχύτητά σου. Το παιδί σου προσφέρει τη σπάνια ευκαιρία να γίνεις παιδί. Να δεις με τα μάτια του. Να νιώσεις με την καρδιά σου, όχι με τη λογική, όχι με την ηλικία ή τις συμβάσεις. Θα μαγευτείς από το τι παρατηρεί, θα εκπλαγείς από την εξέλιξη της προσωπικότητάς του: πώς το ερέθισμα γίνεται γνώση, βίωμα. «Άκου», μου λέει ψιθυριστά και με το δάχτυλό του μού δείχνει το αυτί του: ένας ήχος ξένος, το αεροπλάνο, η σκούπα. Όλα πρωτόγνωρα.

Τα περσινά του γενέθλια έγιναν μέσω Zoom, φέτος επίσης. Γράφω αυτό το κείμενο γιατί το συναίσθημα θα διατηρηθεί εδώ ατόφιο ενώ σε μια φωτογραφία οθόνης θα χαθεί. Έχουμε στα τηλέφωνά μας εκατομμύρια φωτογραφίες και βίντεο, τα οποία στέλνουμε σε οικογένεια και φίλους αλλά τελικά, εκείνο που πιο πολύ από όλα θυμάμαι είναι μια φωτογραφία που έχουμε οι τρεις μας, μερικά λεπτά αφότου βρεθήκαμε μαζί στο δωμάτιο. Και το screenshot με την ώρα: 14:26.