Τα παλιά μου τολμηρά, γυαλιστερά, σέξι, ψιλοτάκουνα παπούτσια

Όταν ήμουν 27 χρονών, μια πολύ σικ κυρία, γειτόνισσα και φίλη φίλων, με κάλεσε σπίτι της να μου δώσει κάτι παπούτσια της: καταπληκτικά, από γόβες και πλατφόρμες μέχρι γοβάκια Σταχτοπούτας, μπότες με πανύψηλα τακούνια-Πύργος-Άιφελ και τακουνάτα πέδιλα από αυτά που δεν περπατάς καθόλου, μόνο φωτογραφίζεσαι. «Πάρε όσα σου κάνουν», είπε χαμογελώντας η σικ κυρία, «δεν τα φοράω πια». Δεν είχε χαμογελάσει αδιάφορα ούτε κρύα, παρά σφιγμένα, με ελαφριά θλίψη, και δεν είχα καταλάβει τότε, σκέφτηκα ότι ίσως ήταν λάθος η παπουτσο-επίσκεψη, ίσως να μην έπαιρνα κανένα παπούτσι της, άντε να έπαιρνα μόνον ένα-δύο ζευγάρια, ίσως η κυρία να χρειαζόταν κάποτε τα ωραία, κομψά, πανάκριβα παπούτσια της…

Τώρα που έφτασα λάου λάου στην ηλικία της, την καταλαβαίνω απόλυτα: έχω τουλάχιστον δέκα ζευγάρια γόβες, γοβάκια, τακουνέξ πέδιλα και στυλάτα μποτάκια που δεν φοράω εδώ και χρόνια, ούτε ξέρω πόσα. Στα δύο μεγάλα λοκντάουν, δεν έβγαλα καν από τις καταπακτές τα «καλά» μου (κάποια από τα οποία ήτανε κάποτε της σικ κυρίας…) Όπως οι περισσότερες γυναίκες το 2020 και μέχρι στιγμής το 2021, δεν χρειάστηκε να πάω σε γκαλά, πάρτι, εκδήλωση, παρουσίαση, πρεμιέρα, παράσταση, συναυλία, χοροεσπερίδα, επίδειξη, εορτασμό ή βραδιά ξεφαντώματος σε κλαμπ-εστιατόριο-μπαρ, οπότε τα «καλά» μου παπούτσια δεν είχαν λόγο ύπαρξης. Την έβγαλα όπως όλος ο κόσμος με σαγιονάρες, αθλητικά και τρακτερωτά μποτάκια, δηλαδή με τρία, άντε τέσσερα ζευγάρια παπούτσια… τα οποία είναι ακριβώς όσα χρειάζομαι τελικά. Ίσως άλλα δύο ζευγάρια, για έναν υπαίθριο γάμο που πήγα πέρσι – με όχι-ψηλό, μεσαίο τακούνι, μια και το να πέσω, λόγω ηλικίας, δεν είναι τόσο απλό όσο ήτανε. Μπορεί να πέσεις φορώντας τακούνι όσο χρονών κι αν είσαι, αλλά άμα πέσεις μετά τα 60, ρισκάρεις πολλά. Που επειδή είσαι καθιστικός τύπος που θεωρείς σπορ το περπάτημα, καλή ώρα, δεν θέλεις να τα ρισκάρεις αυτά τα πολλά. Δεν θέλεις να ρισκάρεις ούτε τα λίγα, πχ ένα στραμπούληγμα, πόσο μάλλον ολόκληρο σπάσιμο – και γιατί; Για να δείχνεις κάτι που δεν είσαι, δηλαδή ψηλή. 

Το τακούνι βέβαια είναι καταπληκτικό πράγμα, αισθάνομαι πιο περήφανη ακόμα και με τις σεμνές, τρίποντες πλατφόρμες… αλλά μέχρι εκεί και μη παρέκει: τετράγωνα τακούνια, τα λεγόμενα Spanish heels, τρακτερωτά μποτο-ειδή, αθλητικά τύπου chunky, μου φτάνουν. Πιο ψηλά, δεν ανεβαίνω.

Πάμε στα παλιά μου τα παπούτσια. Έχω πέδιλα με ψεύτικα φρούτα τύπου Κάρμεν Μιράντα, που φόρεσα μία φορά σε πάρτυ στο “Island club restaurant” στη Βάρκιζα. Κόκκινα γυαλιστερά πέδιλα που έβαλα με καμάρι σε ένα πάρτι του “Nitro” και ένα του“Status”, η προδότρα. Κόκκινα φω-φίδι ψηλοτάκουνα μποτάκια που φόρεσα στην πρώτη εκδήλωση της “Introbooks”. Χρυσά αεροδυναμικά πέδιλα και χρυσές κοφτές γόβες που φόρεσα σε ένα κοσμικό γάμο και ένα βαφτίσι, ασημένιες πλατφόρμες που φόρεσα παντού (χρυσά, ασημένια, κόκκινα ΚΑΙ γυαλιστερά γοβάκια/πέδιλα/μποτάκια, ήτανε Νο 1 στις δεκαετίες 1990- 2000). Έχω επίσης τα ασημένια γοβάκια χορού της Λίντα Άλμα, τα οποία μη ρωτάτε πώς βρέθηκαν στην κατοχή μου – δεν τα φόρεσα ποτέ, αλλά τα τίμησε η Γαλήνη Τσεβά σε μια μίνι παράσταση που σκηνοθέτησε πριν δέκα χρόνια ο Νίκος Σούλης. Μαύρες γόβες λουστρίν ψηλοτάκουνες, μαύρες πλατφόρμες σουέηντ, μπεζ-εκρού peep-toe γόβες που μου χάρισε η Ρίκα Βαγιάννη και μερικά ζευγάρια ακόμα, με ή χωρίς συναισθηματική αξία… Τα «χαρισμένα» και «δανεικά αγύριστα» έχουν συναισθηματική αξία, δεν τα πετάς ούτε τα δίνεις εύκολα. 

Οι ασημένιες πλατφόρμες που ξέσκισα στα 90s αλλά άρχισαν να διαλύονται, μόνες τους στην υγρασία του υπογείου, είναι για πέταμα, και τις κοιτάζω με θλίψη: είναι ψηλές μεν, σταθερές δε, έχω χορέψει πολύ με αυτά τα παπούτσια, τα έχω βγάλει για να γυρίσω ξυπόλυτη νωρίς το πρωί επειδή μου έκαναν τα πόδια φέτες – αλλά τι υπέροχα που είχαμε περάσει όλοι! Και πόσο άξιζαν τα (λίγα*) λεφτά τους οι ασημένιες πλατφόρμες μου τελικά.
(*Επειδή έχω ένα θέμα με τις μάρκες και με το να μην τις πληρώνω, όλα τα παπούτσια, ακόμα και τα φω-φίδι κόκκινα μποτάκια Karen Millen, όλα είναι αγορασμένα σε ξεπουλήματα, εκπτώσεις και μαγαζιά vintage, τα πιο πολλά στην Αγγλία, που οι εκπτώσεις είναι -80%. Τα έχω σε σκονισμένες σακούλες του “Sotris”, του “Mohnblümchen” και άλλων χάι μαγαζιών, κι ας είναι αγορασμένα σε αποθήκες, στοκατζίδικα ή το Κάμντεν. Ακόμα κι από τα χάι μαγαζιά όμως, μόνον σε προσφορές αγόραζα. Όχι ότι αυτό κάνει τις γόβες και τις πλατφόρμες λιγότερο περιττές – όταν κοιτάζω σήμερα τα πλαστικά φρουτάκια στα πέδιλα Κάρμεν Μιράντα, σκέφτομαι «Μα τι είχα στο κεφάλι μου;»

Ό,τι και να είχα, λειτούργησε – μέχρι και με αυτές είχα χορέψει, κι ας είναι πλάστικους, επειδή ήμουν τσικό για πολλά χρόνια και δεν καταλάβαινα τίποτα…)

Τώρα ωστόσο/βέβαια, γι αυτό καταλαβαίνω απόλυτα το ελαφρώς θλιμμένο βλέμμα της σικ κυρίας που μου είχε χαρίσει το μοναδικό μου, διαλυμένο πλέον, ζευγάρι Λουμπουτέν. Τώρα θέλω να ξεφορτωθώ όλα αυτά τα γυαλιστερά, τολμηρά, σέξυ, Μαντονέξ-ή-όχι πατούμενα άλλων εποχών – δεν θα τα ξανα-φορέσω ποτέ, έπαιξαν τον ρόλο τους και ήρθε η ώρα να αποσυρθούν. Αν φοράτε 38 νούμερο και θέλετε κάτι φλάσυ για να πάτε στον χορό στις Βερσαλλίες, είμαι ο άνθρωπός σας. Όλο και κάτι κατάλληλο θα βρεθεί, κι αν δεν είναι χαρισμένο, το δίνω άνετα - στα παλιά μου τα παπούτσια.