Χαζή μαμά: Τα γράφω σε σένα για να σου δώσω κουράγιο

Βρέθηκα σ’ ένα τραπέζι πάνω στις μέρες που είχαν γίνει σημεία και τέρατα στην πολιτική σκηνή της χώρας. Μόνο που εκείνες τις μέρες ακριβώς εγώ είχα 1) δύο άρρωστα τετράχρονα, το ένα αρρωστότερο, το δεύτερο όμως γκρινιαρότερο 2) ένα έξαλλο δεκαοκτάχρονο που με κατηγορούσε ότι κλέβω τις φόρμες ΝΙΚΕ του στο πλυντήριο και δεν βρίσκει καμία, 3) μηδέν βοήθεια και 4) λίγη δουλειά τις νύχτες, όση χρειάζεται. Δεν είχα ακούσει, όχι ειδήσεις, ούτε τον εαυτό μου να παραμιλάει. Δεν είχα διαβάσει τίποτα στο ίντερνετ ή οπουδήποτε αλλού. Δεν είχα βγει από το σπίτι μια βδομάδα, αν παραβλέψουμε κάτι μπακάλικα και φαρμακεία που δεν μετράνε ως έξοδος παρά μόνον όταν έχεις άρρωστο παιδί στον καναπέ. Ή δύο άρρωστα παιδιά στον καναπέ.

Έλεγαν λοιπόν στο τραπέζι για τον τάδε, που έκανε το δείνα έγκλημα και μετά το παρα-δείνα φρικτό, κι εγώ ρωτούσα συνέχεια «ποιος, ρε παιδιά;», «τι έκανε;» «τι ακριβώς είναι;» και «πόσα έφαγε είπατε;». Κάποιος συγχύστηκε στο τέλος και μου την είπε, «εκεί που ανοίγεις το κομπιούτερ, ρίχνε και μια ματιά σε καμιά εφημερίδα!» και... ένιωσα ηλίθια. Ένιωσα να κλωτσάει μέσα μου ενοχικά η κλασσική ηλιθιότητα της μαμάς (γκάααα) που συζητάει άνετα με άλλες μαμάδες/γιαγιάδες για συνταγές γλυκών, πώς καθαρίζει ο εμετός και από πού παίρνεις φθηνά ζιπούνια, αλλά δεν ξέρει ποιος είναι στο Κυβερνητικό Συμβούλιο. Ποιος είναι βουλευτής και ποιος υπουργός. Τι άλλαξε με τα νέα μέτρα. Τι δεν άλλαξε. Ποιος πιάστηκε με το χέρι στον χαλβά και ποιος δεν πιάστηκε επειδή έχει όλο το χαλβά αγκαλιά.

Ένιωσα χαζή και κατέβασα το κεφάλι και, βασικά, κόντεψε να με πάρει ο ύπνος έτσι όπως δεν συμμετείχα στη συζήτηση, δεν φλέρταρα (εννοείται) και δεν καταλάβαινα τίποτα. Μετά σκέφτηκα ότι είμαι πολλά χρόνια μαμά για να μασάω τόσο εύκολα, είπα «δεν με χέζετε;» και συνέχισα να λέω ασυναρτησίες όποτε μου κατέβαινε: σόρι, αλλά βγαίνω τα βράδια μία στις τόσες, σήμερα έχω ντυθεί και βαφτεί σαν καμπαρετζού, έφαγα τρο-με-ρό κλείσιμο τελευταία, δεν θα μου πείτε εσείς πότε να το βουλώσω και γενικά ουστ! Το περιστατικό είναι παλιό, πριν οκτώ εννιά χρόνια, αλλά το θυμάμαι ακόμα – εκτός του ότι τα έχω ξαναπεράσει αυτά. Ως νέα μαμά, την πρώτη φορά δηλαδή, που θεωρούσε υποχρέωσή της να «είναι μέσα στα πράγματα», έκανα τις προσπάθειές μου να ενημερώνομαι. Ήμουν δημοσιογράφος και συγγραφέας, αυτό που είμαι και σήμερα, αλλά όταν με ρώταγε κάποιος σε χώρο μη-μαμαδο-φιλικό (όχι παιδική χαρά π.χ.), «καλά, δεν ξέρεις ποιος είναι υπουργός αποτέτοιου;», ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Η αυτοεκτίμησή σου όταν είσαι φρέσκια μαμά είναι συνήθως στα τάρταρα ή εκεί γύρω. Οι μέρες μπαίνουν η μία μέσα στην άλλη σε μια θολούρα αϋπνίας/διακεκομμένου ύπνου, τα κιλά δεν φεύγουν με τίποτα, η κοιλιά σου κρέμεται, δεν μπορείς να κάνεις το μωρό σου να φάει/κοιμηθεί/ενεργηθεί/ηρεμήσει, αισθάνεσαι αναποτελεσματική από διάφορες απόψεις. Γενικά ξεκαθαρίσαμε ότι δεν αισθάνεσαι top of the world. Και θα χρειαστείς μια πενταετία να συνέλθεις (παρακαλώ να μην σχολιάζουν όσες αισθάνονται ΘΕΕΣ σε αυτή τη φάση, οι μοντέλες που μόλις γέννησαν –δεν θέλω να ξέρω–, όσες έχουν άντρες που τις κοιτάνε στα μάτια πεταρίζοντας τις βλεφαρίδες και τους φέρνουν ακόμα λουκούμια και όσες έχουν «γυναίκα» που μένει μέσα στο σπίτι: δεν είστε εσείς το θέμα. Είναι οι άλλες, που δεν τα έχουν όλα τα παραπάνω, σόρι).

Γενικά τα γράφω αυτά για να σου δώσω κουράγιο και θάρρος, σε περίπτωση που καταλαβαίνεις τι εννοώ με τη «χαζομάρα της μαμάς» και δεν το παίρνεις ως βρισιά ή υποτιμητικό σχόλιο: κάθε μαμά περνάει φάσεις που δεν σηκώνει κεφάλι (από το παιδί της και από το σπίτι της). Αν τυχαίνει να είσαι έτσι κατά καιρούς, μην νιώθεις ένοχη ούτε ντάουν ούτε παραμελημένη, ούτε αδιάφορη και ασήμαντη ούτε αμόρφωτη και χαζή – και μην επιτρέπεις σε κανέναν να σε υποτιμάει έτσι. Είσαι στο τριπάκι σου, ξέχνα τα τριπάκια των άλλων και προσπάθησε να απολαύσεις τις πολλές καλές πλευρές της μαμαδοσύνης… που η σπιρτάδα και η πλήρης ενημέρωση δεν είναι μέσα (στις καλές πλευρές μαμαδοσύνης), για την ακρίβεια είναι εντελώς απ’  έξω. Για κάμποσα χρόνια ακόμα θα συζητάς ψιλοανέμελα για συνταγές, παιχνίδια, κρέμες για ποπούς, παιδικά βιβλία που έχουν σουξέ, δραστηριότητες και ανακαλύψεις στον χώρο της παιδικής ηλικίας. Παρηγορήσου με τη σκέψη ότι ΚΑΝΕΝΑΣ/ΚΑΜΙΑ από αυτούς/ές που σε ειρωνεύονται για το (αναγκαστικά…) αφηρημένο σου ύφος, δεν θα κατάφερναν να ταΐσουν, να κοιμίσουν ή να ντύσουν ένα μωρό, και κυρίως, να ηρεμήσουν ένα παιδάκι που κλαίει. Δεν θα ήξεραν τι να κάνουν, ενώ εσύ ξέρεις. (Το ότι ακόμα κι εσύ δεν ξέρεις ΠΑΝΤΑ τι να κάνεις, είναι μια πληροφορία που την κρατάς για πάρτη σου. Σιγά μη τα δώσεις κι όλα πιά! Είπαμε, χαζή μαμά, αλλά μέχρι ένα σημείο…)