Κάν’ το όπως η Νταϊάν φον Φίρστενμπεργκ

Η Νταϊάν φον Φίρστενμπεργκ είναι μια γυναίκα με τόλμη. Χωρίς να τη νοιάζει καθόλου φωτογραφήθηκε με το μαγιό της και πόσταρε την αληθινή εικόνα. Και εκεί που αναρωτιόταν αν είναι τρελή που το έκανε, είπε ότι η ηλικία δείχνει πως απλά έχεις ζήσει. Η Νταϊάν εξακολουθεί να απολαμβάνει τη ζωή και τα υπέροχα ηλιοβασιλέματα της Αντιπάρου, από το μυθικό σκάφος του μεγιστάνα συζύγου της. Η εμβληματική κυρία τη μόδας επενδύει στις αναμνήσεις, στα ταξιδευτικά τοπία και κάνει βουτιές. Η γαληνεμένη φύση με τη λυτρωτική ζεστασιά της. 

Μια ζεστή πούδρα, πλατινέ. Σιμιγδάλι. Ουρανός καταγάλανος. Αταξικός. Και διάφανα τιρκουάζ νερά. Διαυγή. Παραμυθένια. Πιθανόν έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι δεν λιαζόταν και τόσος κόσμος. Και εκεί στις αμμουδιές της Ελαφονήσου μπορείς να διαγράψεις για λίγο όλα όσα σε κυνηγούν, σε κατατρώγουν, σε αγχώνουν. Και δεν χρειάζεται σκάφος 
μεγιστάνα για να φτάσεις εκεί. Αρκούν το «Μαριλένα» ή το «Ελαφόνησος» και δέκα λεπτά. 

Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ότι το χρώμα του νερού, κάθε βήμα που εξαφανιζόταν, κάθε ακτίνα που δεν μπορούσε να βρει άνοιγμα στην ομπρέλα γίνονταν εργαλεία. Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι ένα μικρούτσικος τόπος μπορεί να σε σηκώσει απαλά. Και να πετάς. Αυτό εννοώ εργαλεία. Να σε τυλίγει η θάλασσα. Μικρά κύματα. Στο βάθος το βαπόρι της γραμμής. Να φορτώνει στο κατάστρωμα, αυχενικά, πόνους, βαριές σκέψεις, απώλειες, απρόβλεπτα. Πάρ’ τα και φύγε. 

Ήταν η πρώτη φορά που μια παραλία με ενέπνευσε τόσο. Και με παρέσυρε να την κοιτάζω 
και να μη χορταίνω. Το βιβλίο της Μάργκαρετ Άτγουντ το άφησα για αργότερα. Ήθελα να κρατήσω κάθε πινελιά από αυτόν τον μεγάλο πίνακα. Η κυριαρχία της ηρεμίας. Οι ρακετοφόροι μάλλον ήταν σε άλλες παραλίες μαζί με τα τάινι αθλητικά μαγιό τους. Ευτυχώς. Το σκηνικό ήταν τόσο διαφορετικό. Πιθανόν να ήταν η στιγμή, η μέρα, οι μέρες.
Τρυφερό κύμα. Ένα αλμυρό φιλί στο κοκκινισμένο μπράτσο. Παρασύρθηκες και δεν έβαλες 
αντηλιακό. Ρίξε πάνω σου ένα wrapdress, μην ξεχαστούμε κι εντελώς.