Δεν υπάρχει κακιά μάνα, υπάρχει κακιά φτώχεια

Διαβάσαμε και ακούσαμε για την γυναίκα που πήγε να πνίξει το τετράχρονο κοριτσάκι της, κι έπειτα ρίξαμε μια λοξή ματιά στο βίντεο, μια και το διαφήμιζαν όλα τα σαιτ και κανάλια λες και ήταν η τελευταία ανακάλυψη – μια μαμά πολύ στρυμωγμένη που φέρεται άσχημα στα παιδιά της, μάλιστα παραλίγο να πνίξει το ένα παιδάκι της επειδή κλαίει, άρα μια εγκληματική μαμά…

Δεν είδα με προσοχή το βίντεο, δεν βλέπω ποτέ βίντεο από καταστροφές, πόσο μάλλον από οικογενειακές καταστροφές. Το λίγο που πήρε το μάτι μου (επειδή μου το έδειξε κάποιος)… είδα μαύρη φτώχεια. Είδα μια κουζίνα σε απελπισία, με τρόφιμα παρατημένα παντού, ένα κουτί παιδικό κακάο Νέσκουικ, άδεια μπουκάλια από μπίρες και αναψυκτικά, άπλυτα πιάτα, τα καθαρά στο νεροχύτη σαν εξαίρεση, όλες τις επιφάνειες καλυμμένες με «πράγματα». Τα «πράγματα» που γεμίζουν το σπίτι όταν έχεις μικρά παιδιά. Όταν έχεις μαζί και απελπισία, τα «πράγματα» πέφτουν να σε πλακώσουν – δεν τα μαζεύεις ποτέ, εκτός που αν είναι μικρό το σπίτι δεν έχεις πώς να τα συμμαζέψεις, σε ποιο ντουλάπι να τα παραχώσεις ώστε να μην είναι μέσα στη μέση. Αν τα παιδιά είναι πολύ μικρά, τα «πράγματα» αρχίζουν να στοιχειώνουν μέχρι και τον ύπνο σου, αλλά και πάλι, στο μικρό σπίτι, δεν βρίσκεις λύσεις. Εκτός που είσαι άυπνη, κουρασμένη, σε αδιέξοδα για διάφορους λόγους – αν επιπλέον είσαι και φτωχή, η απελπισία σου χτυπάει ταβάνι.

Μου φάνηκε απελπισμένη αυτή η μαμά, σε αυτό το απελπισμένο σπίτι. Δεν μου φάνηκε εγκληματικιά ούτε δολοφονική, δεν πιστεύω ότι πήγε να σκοτώσει το παιδί της, πιστεύω ότι τα είχε δει όλα πια. Ότι τα είχε παίξει, δεν άντεχε άλλο, είχε φτάσει στα όριά της, και κανένας δεν της έδινε σημασία, ώστε να προσέξει ότι ήταν ψόφια και σαλταρισμένη. Η φτώχεια, από μόνη της, το κάνει αυτό στον άνθρωπο, πόσο μάλλον η φτώχεια σε συνδυασμό με τρία μικρά παιδιά. Ίσως και με άλλα προβλήματα που δεν τα ξέρουμε.

Ή μάλλον τα ξέρουμε, καθώς βγαίνουν στην επιφάνεια: ο σύντροφος της γυναίκας την κακοποιούσε, της είχε σπάσει το χέρι, της είχε μαυρίσει το μάτι. Την έδωσε ως κακοποιητική μητέρα ενώ την είχε κάνει τουλούμι στο ξύλο ο ίδιος πολλές φορές, όπως είπανε και οι γείτονες. Η γυναίκα ήτανε σε βαθιά απελπισία, στο υπόγειο των 30 τετραγωνικών, με τον σύντροφο που δεν έχανε ευκαιρία να την μειώσει, να την βρίσει και να την χτυπήσει.

Δεν την ξέρω την γυναίκα, δεν ξέρω αν είναι κακιά μάνα, η έκφραση «κακιά μάνα» με χαλάει πάρα πολύ, δεν πιστεύω ότι υπάρχουνε κακές μάνες. Υπάρχουν κακές συνθήκες, κακοποιητικοί άνθρωποι, και στο καπάκι, κακή φτώχεια. Μπορώ να μπω στη θέση της γυναίκας αυτής, με τρία παιδιά έξη, τεσσάρων και δύο χρονών, σε ηλικίες τρέλας δηλαδή, σε υπόγειο 30 τετραγωνικών, χωρίς διέξοδο, χωρίς ελπίδες, χωρίς συμπαράσταση, χωρίς ανακούφιση… καταλαβαίνω την βαθιά απελπισία της. Και προτείνω να είμαστε πιο ελαστικοί με τις μαμάδες, κι ακόμα πιο ελαστικοί με τις φτωχές, κακοποιημένες μαμάδες που βρίσκονται σε αδιέξοδο.