Η μεγάλη επιστροφή στην πόλη

Οι δρόμοι είναι πάλι γεμάτοι, η κίνηση σφίγγει σε κεντρικές λεωφόρους, αυτές με τις γλάστρες στο πλάι (βλέπε: Πανεπιστημίου) γίνονται καφενεία καθώς δεν τις διασχίζεις ποτέ από τη μια άκρη ως την άλλη, μήνες κάθεσαι πάνω στην άσφαλτο, μέσα σε γιωταχί ή ταξί… Τα λεωφορεία, τρόλεϊ και μετρό τρέχουν με κανονικά δρομολόγια, οι άδειοι δρόμοι του καλοκαιριού είναι πια παρελθόν. Γιατροί, οδοντίατροι και εξεταστικά/διαγνωστικά κέντρα έχουν τρελές φούριες, με φώτα αναμμένα ως αργά το βράδυ, με αρρωστάκια να στέκονται στην ουρά σε απόσταση ντεμέκ ασφαλείας. Ο Άλλος, που σε θερινό ή νησιώτικο φόντο ήταν ένας συμπαθητικός τύπος, τώρα, στην πόλη, γίνεται ένας ακόμα επικίνδυνος μικροβιο-φορέας. «Δεν ξέρεις από πού σου έρχεται», όπως λέει φίλος που κόλλησε κωρονοιό αλλά δεν έχει ιδέα πώς, πότε κι από ποιόν: ήταν προσεκτικός, λουζότανε μάσκες και αντισηπτικά όπως όλοι, στεκόταν μακριά από τον Άλλον στο σουπερμάρκετ, δεν πήγαινε σε μαζώξεις και κωρονοπάρτυ. Κάπως την άρπαξε, κι ευτυχώς είχε εμβολιαστεί οπότε είναι στο σπίτι του και όχι σε νοσοκομείο ή στον Παράδεισο. Που είναι σίγουρα/μάλλον καλό μέρος, αλλά θέλεις να το αποφύγεις όσο γίνεται επειδή έχεις ένα σωρό εκκρεμότητες στο σπίτι σου, υδραυλικά, καμένες λάμπες, μέχρι που σκέφτεσαι να στρώσεις χαλιά, καθόλου δεν είσαι για Παράδεισο ακόμα.

Άλλος φίλος, γιατρός σε δημόσιο νοσοκομείο, μιλάει με πανικό για τις ΜΕΘ που είναι ήδη μπήζυ, σχεδόν γεμάτες, με ζεστό καιρό και πριν ανοίξουν τα σχολεία. «Φαντάσου τι θα γίνει τον Νοέμβριο, Δεκέμβριο» λέει, «Η μόνη λύση είναι ο υποχρεωτικός εμβολιασμός, αλλιώς θα περάσουμε έναν τραγικό χειμώνα…»

Ο Τραγικός Χειμώνας μοιάζει να στέκεται προ των πυλών: το 60-κάτι των πολιτών έχει εμβολιαστεί – η Ιρλανδία έφτασε στο 77%, και για αυτό θεωρείται η πιο ασφαλής χώρα. Εδώ, με τόσο ζμπρώξιμο και τόσες προσπάθειες, οι αντι-εμβολιαστές κάνουν ακόμα συγκεντρώσεις με Χριστιανικά πανό, ή γράφουν στο φέησμπουκ για τσιπάκια που περνούν στο αίμα μέσω εμβολίων. Κάθε τόσο βγαίνει κι από ένας σοβαρός επιστήμονας στην τηλεόραση να διαψεύσει τα τσιπάκια, αλλά οι επιστήμονες δυστυχώς δεν «γράφουν» καλά στις οθόνες, δεν τα λένε με την φόρα ή το μπρίο που απαιτεί η τηλεόραση, σπάνια είναι ξανθοί και λαμπεροί, άρα δύσκολα πιάνουν τόπο τα λόγια τους.

Η Μεγάλη Επιστροφή είναι σερνάμενη, καπελωμένη από τον φόβο που επικείμενου χειμώνα – όχι μόνο για την πανδημία και τις πιθανότητες να κολλήσει η μαμά, ο παππούς, εμείς οι ίδιοι ή αυτοί που αγαπάμε, όχι μόνο για τις γεμάτες ΜΕΘ και τις ανάγκες για οξυγόνο, ή για το οξυγόνο που χάθηκε με τις πυρκαγιές στα δάση. Ο φόβος πιάνει τα οικονομικά μας, τις δουλειές ή ανεργίες, τα αναγκαστικά «μαύρα» με τα οποία συμπληρώνουμε τα όποια έσοδά μας, τις λιγοστές ευκαιρίες όπως και θέσεις εργασίας, τα τυχόν επιδόματα, τις διαδικασίες, τις ουρές, τις ανατιμήσεις σε βασικά προϊόντα όπως και σε ρεύμα-νερό-τηλέφωνο, τις προσπάθειες, τις υποχρεώσεις, τις αγωνίες μας – όλα όσα ξεθωριάζουν το καλοκαίρι ή τα ξεχνάμε ενώ λιαζόμαστε, έστω και στην ταράτσα. Το καλοκαίρι ενέχει μια χαλαρότητα, ένα «ωχ αδερφέ» και «δε βαριέσαι», που δυστυχώς κρατάει όσο και η ζέστη, εξαφανίζεται με τις πρώτες βροχές. Οι οποίες θα είναι πλημμύρες φέτος, μια κι έχουνε καεί ένα σκασμό δέντρα σε όλη την Ελλάδα, άρα εκτός των άλλων, τώρα που το θυμηθήκαμε, έχουμε να σκεφτούμε με ανησυχία που πλησιάζει τον φόβο ακόμα ΚΑΙ τις ενδεχόμενες πλημμύρες…

Ευτυχώς, και πάλι, η Ανατολή κερδίζει πάντα στην ψυχολογία του Έλληνα (σόρι για το κλισέ, το βρήκα πολύ κατάλληλο…), ευτυχώς η ηλιοφάνεια προκαλεί αισιοδοξία, και κρατάει ακόμα, τουλάχιστον όλο το Σεπτέμβρη και κάμποσο Οκτώβρη. Η βαβούρα των μαθητών που σκοτώνονται να αγοράσουν με καθυστέρηση καινούργια τετράδια και σχολικά, οι αστραφτερές κασετίνες μολυβιών που αντέχουν ακόμα παρά τα ονλάιν μαθήματα και τα λαπτοπ και τα κινητά, η μυρωδιά σχολείου στον αέρα, η αίσθηση μιας νέας αρχής, όποιας κι αν είναι αυτή, ευτυχώς όλα αυτά μας κρατάνε όρθιους.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ, παρά τους φόβους και τις αγωνίες που κρύβει, είναι και μια Καινούργια Αρχή. Επίτηδες την γράφω με κεφαλαία, για να την πιστέψουμε όλοι – ξέρετε το ωραίο κλισέ: όταν πιστεύεις κάτι, το καπελώνεσαι με ανακούφιση, και το καπέλωμα αυτού του τύπου μαζί με την ανακούφιση, σε βοηθάει, τελικά, να σηκώσεις κεφάλι…