Λίντα Εβαντζελίστα: Να είσαι εξήντα και να μοιάζεις με τριάντα

Εκπληκτικής ομορφιάς. Κανένα νυστέρι δεν θα μπορούσε να μιμηθεί το συγκλονιστικό πρόσωπό της. Και το υπέροχο σώμα της δεν θα μπορούσε κανείς να το αντιγράψει. Σκούρα μπλε μάτια, γατίσια, φρύδια κοντυλογραμμένα, έντονα μήλα, με ένα touch από Σοφία Λόρεν. 

Que Linda! Νιάτα. Λάμψη. Φλας. Φλας. Φλας. Μοντέλο με την τιάρα του “top” η Λίντα Εβαντζελίστα μεσουράνησε τη δεκαετία του 1990. Ήταν η επιτομή του αδηφάγου γκλάμουρ  εκείνης της εποχής. Όπως και οι σύγχρονές της Ναόμι Κάμπελ, Κέιτ Μος, Σίντι Κρόφορντ, Κρίστι Τέρλινγκτον, Άμπερ Βαλέτα, ήταν ψηλή και λαμπερή και στο απόγειο της καριέρας της  έκανε εκείνη την περιβόητη δήλωση, «δεν σηκώνομαι από το κρεβάτι μου για λιγότερα από 10.000 δολάρια». Να πετάξει το πάπλωμά της για να πάει στη δουλειά. Περιμένοντας καρτερικά στη Ζήνωνος, να σκέφτεσαι τη δήλωση της Λίντας.

Και από την υπερέκθεση, την υπερπροβολή, η Λίντα μεγάλωσε και έγινε αόρατη 50 plus. Δεν ήταν πια η θεά που λάτρευαν οι φωτογράφοι, με τις σμιλεμένες γωνίες και το εκπληκτικό βλέμμα. Για να διατηρήσει την ομορφιά της, αποφάσισε να υποβληθεί σε μια θεραπεία που πίστευε πως θα προσέθετε σφρίγος και θα αφαιρούσε λιποκύτταρα. Και ποιος δεν θέλει με ένα «τσακ» να γυρίσει πίσω τον χρόνο. Σε όλα.

Αλίμονο, όμως, όπως κατήγγειλε η ίδια, η θεραπεία είχε καταστροφικά αποτελέσματα. Τα λιποκύτταρα, αντί να μειωθούν, αυξήθηκαν έχοντας περίεργο σχήμα που ούτε η λιποαναρρόφηση, στην οποία υποβλήθηκε στο μεταξύ το 56χρονο πρώην μοντέλο, είχε αποτέλεσμα. Κι όμως η Εβαντζελίστα, όπως είναι σήμερα, όπως δείχνει σήμερα, μεσήλικη, με κάποια κιλά, χωρίς μακιγιάζ και με τα γυαλιά της, είναι μοντελίσιμη. Η «σειρά» της άλλωστε εργάζεται ακόμη. Αυτό το βάρος τού να είσαι πενήντα χρονών αλλά να πρέπει να δείχνεις εικοσιπέντε το επιβάλλουν οι κανόνες της τεχνητής ομορφιάς. Στην τηλεόραση, στα εξώφυλλα των περιοδικών, στο insta φιγουράρουν διασημότητες με μαλλιά που δεν είναι δικά τους, με μακιγιάζ εξωπραγματικά, με θεραπείες που σίγουρα οι κοινές θνητές τις αγνοούν ή δεν μπορούν λόγω κόστους να τις προσεγγίσουν, με υπερβολική λεύκανση τύπου «chicklets», περίεργα χείλη, με επιδερμίδες ροδάκινου ή και λίφτινγκ, γυναίκες που υπηρετούν πιστά ένα παράδοξο. Είναι εξήντα και μοιάζουν τριάντα. 

Αν οι αμαζόνες της ομορφιάς και οι αληθινές πολεμίστριες σαν τη Λίντα βασανίζονται, σκέψου οι κοινές θνητές. Και όταν ανοίγει η πόρτα και μπαίνεις για να κάνεις αυτό «το κάτι» που θα σε κάνει να φαίνεσαι και να νιώθεις ξεκούραστη, όταν κλείσει πίσω σου θέλεις να έχεις ένα θετικό αποτέλεσμα. Το ερώτημα, ωστόσο, όπως το θέτει εύστοχα η Rhonda Garelick στους ΝΥΤ, είναι πόσο πολύ η κοινωνία μας εξαφανίζει τη βία που εμπεριέχει η κουλτούρα της ομορφιάς. Παραβλέπουμε τις πιθανές παρενέργειες, τον πόνο αλλά και τις παραμορφώσεις της αισθητικής χειρουργικής. Και παρά την πολλή κουβέντα περί ποικιλομορφίας και “body positivity” τι κάνουμε; Κάνουμε ελάχιστα για να αντιμετωπίσουμε την εμμονή με τα λεπτά σώματα, τις δίαιτες, τη νεότητα, τη «στολή» της θηλυκότητας και τις καλογυαλισμένες επιδερμίδες. Όλα αυτά την ώρα που η πρωτότοκη κόρη της Μαντόνα λέει πως δεν θέλει να τη θυμούνται μόνο για την ομορφιά της. Θα ήθελε και κάτι πιο πνευματικό. Για δες.