Ασπρόμαυρη φωτογραφία γυναίκας που κλαίει — © Kat J / Unsplash

Opinion

Κακοποίηση γυναικών: Οι τρομαχτικοί αριθμοί στη Google

«Θα με σκοτώσει αυτός». 107 εκατ. φορές αναζήτησαν οι γυναίκες παγκοσμίως αυτή τη φράση

Γυναικεία κακοποίηση: Οι αναζητήσεις στη Google και η λεκτική, ψυχολογική και σωματική βία που μπορεί να καταλήξει σε γυναικοκτονία.

Μετράμε τη 13η γυναικοκτονία φέτος στην Ελλάδα και δεν είναι ο μόνος τρομαχτικός αριθμός. Είναι τα 107 εκατ. Τόσες φορές που έψαξαν στο γκουγκλ οι γυναίκες παγκοσμίως τη φράση «Θα με σκοτώσει αυτός»…

Τα διάβασα σε τρία-τέσσερα σάιτ, ελληνικά και ξένα: 163.000.000 φορές έχει γίνει αναζήτηση με την ερώτηση «Πώς μπορώ να δείρω τη γυναίκα μου χωρίς να της αφήσω σημάδια». 178.000.000 ψάχτηκε το «Θα την σκοτώσω όταν γυρίσει σπίτι». Μετρήθηκαν 165.000.000 αναζητήσεις για το θεματάκι «Πώς μπορώ να ελέγξω τη γυναίκα μου», και τέλος… το πιο σκιαχτικό, «Θα με σκοτώσει αυτός» που ψάχτηκε στο γκουγκλ 107.000.000 φορές – η συγκεκριμένη αναζήτηση είχε άνοδο κατά 84% από το 2019… Το έχουμε καταλάβει όλες, η πανδημία και τα λοκντάουν έστειλαν στο ταβάνι την ενδοοικογενειακή βία.

Αυτά, διεθνώς. Υπάρχουν χώρες, κουλτούρες και θρησκείες στις οποίες η θέση της γυναίκας είναι ένα με το πάτωμα, πολύ πολύ υποβαθμισμένη, και λίγα λέμε. Υπάρχουν πολιτισμένες Βόρειες χώρες με μακριά παράδοση στον ξυλοδαρμό των γυναικών παρόλο που απ’ έξω δείχνουν κυριλέ. Σε μεγάλο κομμάτι του κόσμου, το να είσαι γυναίκα εμπεριέχει σοβαρούς κινδύνους, περισσότερους από ό,τι στην Ελλάδα, που στην πλειοψηφία οι γυναίκες την γλυτώνουμε με ψιλά και χοντρά μπινελίκια, άντε και καμία ανάποδη. Είμαστε δηλαδή τυχερές, κατά το «υπάρχουν και χειρότερα», γιατί όντως υπάρχουν πολύ χειρότερα, και τι είναι στο φινάλε δεκατρείς γυναικοκτονίες μπροστά στις εκατοντάδες (γυναίκες) που συνεχίζουμε να ζούμε, οι περισσότερες αχαστούκιστες; Όπως είπε πρόσφατα ο μεγαλο-παπάς με τις βαριές δηλώσεις, «Οι γυναίκες να κρατάνε το στόμα τους κλειστό». Τυχερές είμαστε που σκοτώνονται τόσο λίγες, πάλι καλά.

Αυτό βέβαια είναι σα να λέμε ότι εφόσον είσαι γυναίκα, μη μιλάς καθόλου, άγιο είχες που δεν σε τουλούμιασε στο ξύλο ή ακόμα-ακόμα δεν σε έφαγε λάχανο κανένας άντρας παρόλο που «δεν κρατάς το στόμα σου κλειστό», ως όφειλες, γιατί αν το κράταγες, δεν θα είχες πρόβλημα. Κάπως, με αυτό το σκεπτικό, η κακοποίηση αποενοχοποιείται λόγω φύλου – ας ήσουν άντρας κι εσύ, τι τα ‘θελες, να γεννηθείς γυναίκα; Κι άντε γεννήθηκες γυναίκα, τι τα ‘θελες τα πολλά μπλα-μπλα; Γιατί δεν το βούλωνες, γιατί δεν καθόσουν στη θέση σου, γιατί το τράβηξες στα άκρα και τον κεράτωσες, γιατί τον βαρέθηκες, γιατί ήθελες να χωρίσεις, γιατί ήθελες να βγαίνεις με ακατάλληλες φίλες σου, αντιμιλούσες, έβαζες φωνή, είχες αντιρρήσεις, είχες διαφορετικές ιδέες πάνω σε θέματα όπως εκπαίδευση παιδιών, οικιακή οικονομία, οτιδήποτε*; (*Όλα τα παραπάνω έχουν αναφερθεί ως αιτίες «να ξεσπάσει ο άντρας επάνω στη γυναίκα λεκτικά ή σωματικά», σε περιπτώσεις κακοποίησης της γυναίκας από τον άνθρωπό της… όπως και σε περιπτώσεις δολοφονίας της γυναίκας από τον άνθρωπό της.)

Υπάρχουν πολλές παρανοήσεις πάνω στο θέμα «γυναικεία κακοποίηση»: ότι τάχα μου συμβαίνει μόνον σε περιθωριακές ομάδες, σε οικογένειες ή σχέσεις αλλόθρησκων ή/και αλλοδαπών μεταξύ τους, σε απομακρυσμένα χωριά που δεν βλέπουν Νικολούλη, σε κοινωνικές ομάδες που δεν μας αφορούν… Η κακοποίηση των γυναικών (όμως) αφορά όλες/όλους, σόρυ που το θέτω έτσι ξερά, αλλά συμβαίνει παντού. Έχω δει καλοντυμένες κυρίες με πέρλες και ακριβές τσάντες να κυκλοφορούν με γυαλιά ηλίου για να μην φαίνονται τα μαυρισμένα μάτια, φίλες με πανεπιστημιακές σπουδές και καριέρες να βογγάνε με σπασμένα πλευρά, γυναίκες σε υψηλά πόστα να υφίστανται λεκτική/ψυχολογική κακοποίηση, νέες και όχι τόσο νέες, κομψές και όχι, φοιτήτριες, υπαλλήλους, στελέχη, εκπαιδευτικούς και ιδιωτικές υπαλλήλους όπως και γυναίκες που δουλεύανε στην τηλεόραση την ίδια. Τις πιο πολλές τις συνάντησα πριν μερικά χρόνια, όταν έγραφα το «Φερμουάρ», μυθιστόρημα με θέμα την ενδοοικογενειακή βία. Η κυρία Ελένη, σύζυγος πολιτικού, που την χτυπούσε ο άντρας της κάθε τόσο με ασήμαντες αφορμές, ήταν υπαρκτό πρόσωπο και έμοιαζε με την Κάτια Δανδουλάκη σε μεγαλοαστικούς ρόλους.

Η βία κατά των γυναικών στην Ελλάδα δεν είναι φαινόμενο εντοπισμένο σε συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα, σε ομάδες, σε θρησκείες, σε τόπους ή σε περιθώρια. Η ιδέα ότι μόνον τα τζάνκια δέρνουν τις φιλενάδες τους είναι βγαλμένη από σειρές της τηλεόρασης, όχι από την πραγματική ζωή, στην οποία οι ναρκομανείς ή δεν έχουν φιλενάδες ή δεν έχουν ενέργεια να τις δείρουν – αλλά ακόμα και όταν αυτοί είναι που τις δέρνουν, δυστυχώς δεν είναι οι μόνοι. Άντρες που αποκαλούμε «κανονικούς», με δουλειές ή πιο συχνά με πρώην δουλειές, δηλαδή άνεργοι και υπο-απασχολούμενοι, είναι οι πρώτοι και καλύτεροι. Κακοποιούν λεκτικά, ψυχολογικά, συναισθηματικά (τσεκάρετε τη Ναρκισσιστική Διαταραχή Προσωπικότητας, αλλά αν αναρωτιέστε κατά πόσον σας κακοποιεί συναισθηματικά ο άνθρωπός σας, η απάντηση δυστυχώς είναι κατά 90% «ναι»…) Από ποιο σημείο και μετά η λεκτική κακοποίηση περνάει στο χαστούκι, στις σπρωξιές και στον ξυλοδαρμό, δεν το ξέρει κανένας επιστήμονας ή μη επιστήμονας. Απλώς η δολοφονία της γυναίκας που αποκαλούμε πλέον «γυναικοκτονία», δεν είναι καθόλου μακριά από τον ξυλοδαρμό… συνολικά δηλαδή από το «καριόλα» μέχρι το φόνο, είναι ένα τσιγάρο δρόμος…