Γιατί διστάζουμε να γδυθούμε μπροστά σ’ ένα ξένο πρόσωπο;

Υπάρχει ένα στάδιο στην εξέλιξη του ανθρώπινου σώματος στη διάρκεια του οποίου ο κάθε άνθρωπος θα ήθελε να παρουσιάζεται στους συνανθρώπους του με υποσημειώσεις: «ναι, μη κοιτάτε εδώ, αυτή η κοιλιά κάποτε ήτανε φέτες», ή «τα βυζιά που βλέπετε κάποτε ατενίζανε το ταβάνι». Αυτά, όταν ο άνθρωπος φαντάζεται τον εαυτό του γυμνό μπροστά στους συνανθρώπους του, και έχει λίγο μυαλό στο κεφάλι του. Είναι περίεργη αίσθηση, αλλά αν μπορούσαμε να εμφανιστούμε με post-its στα επίμαχα σημεία, πολλές από εμάς θα βγαίναμε ευχαρίστως όπως μας γέννησε η μάνα μας. Τα post-its θα έγραφαν «μία καισαρική και ένας φυσιολογικός τοκετός πέρασαν από δω», «κάποιες δεκαετίες πέρασαν από εκεί», «η πείρα που διαθέτει αυτό το σημείο είναι πολύτιμη, μην κοιτάτε» και «αυτός ο λαιμός πρέπει να φωτίζεται μόνον από πάνω ή καθόλου» π.χ. Εφοδιασμένες με τέτοιου είδους σημειώματα, δεν θα διστάζαμε να δείξουμε τα κάλλη μας σε άτομα του άλλου/ιδίου φύλου για τα οποία αισθανόμαστε (α) τρελό πάθος, (β) ελαφριά λαγνεία ή και (γ) τίποτα απολύτως.

(Οι άντρες, από την άλλη, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Αρκεί το γυμνό τους σώμα να συνοδεύεται από μία αόριστη αύρα που λέει «αυτό που βλέπετε συμβολίζει χρήμα και εξουσία». Άπαξ και έχουν καλύψει τους τομείς «χρήμα/εξουσία», δεν ασχολούνται με την αισθητική. Ίσως έχουν εκπαιδευτεί καλύτερα, ίσως έχουν περισσότερη αυτοπεποίθηση, ή ίσως πιστεύουν ότι εμείς οι γυναίκες τα ζαλίζουμε πολύ τα πράγματα...)

Δεν είναι απαραίτητα θέμα ηλικίας: μπορεί να είσαι 25 χρονών και να αναρωτιέσαι αν πρέπει ή δεν πρέπει να γδυθείς μπροστά σε ξένο άτομο αδιακρίτως φύλου. Θα το έκανες με άνεση (λες στον εαυτό σου) πριν 10-20-30 χρόνια, αλλά τώρα αισθάνεσαι «κάπως». Αισθάνεσαι ότι δεν είσαι αυτή που ήσουν, ότι το σώμα της προχωρημένης εφηβείας σου έδωσε τα σκήπτρα σε σώμα προχωρημένης πολύχρονης. Το οποίο δεν μοιάζει με τα σώματα που βλέπεις στις διαφημίσεις και κυρίως δεν μοιάζει με το σώμα που έβλεπες στον καθρέφτη πριν 10-30 χρόνια.

Αυτός είναι ο λόγος που οι γυναίκες διστάζουν να πέσουν στο κρεβάτι με τον πρώτο τυχόντα, και όχι η ηθική ή άλλοι περιορισμοί. Κάτι ανάμεσα σε δικαιολογία, για να μην μπλέξεις («μα πώς να γδυθώ μπροστά του/της με τέτοια κοιλιά/στήθος/πλάτη;»), και σε πραγματική ανασφάλεια όσον αφορά το γδύσιμο.

Σκεφτείτε το ψυχρά: αν νιώθατε ότι έχετε άψογο κορμί με ωραίους μυς, ολοστρόγγυλα στήθη και τέλεια κοιλιά, δεν θα το βγάζατε στη φόρα με περισσότερη ευκολία, χωρίς φώτοσοπ, από ό,τι το κορμί που νιώθετε ότι έχετε αυτή τη στιγμή; Μπορεί το κορμί που έχετε εσείς προσωπικά να είναι υπέροχο. Μπορεί να είστε αθλήτρια συγχρονικής κολύμβησης, χορεύτρια, στριπτιζέζ ή γυμνό μοντέλο – ακόμα και τότε, μέσα στην τελειότητά σας, θα διστάζατε να γδυθείτε μπροστά σε καινούργιο άτομο. Κάποτε μια στριπτιζέζ (1.90, 50 κιλά, με 4 ώρες χορό την ημέρα στο ενεργητικό της) μου εξήγησε ότι το σώμα της υστερεί επειδή «τα πόδια της είναι κοντύτερα από τη μέση της». Τα πόδια της ήταν μακρύτερα από την Πατησίων κι έβγαζε τη μέση της κάθε βράδυ μπροστά σε 30 λιμασμένους με εντυπωσιακά αποτελέσματα... αλλά η ίδια πίστευε πώς τίποτα δεν ήταν όσο καλό θα μπορούσε να ήταν. Γδυνόταν «επαγγελματικά» - αλλά στα προσωπικά της είχε να χτυπήσει γυμνή άντρα/γυναίκα/οτιδήποτε εδώ και μία πενταετία.

Αναστολές:

Αν εξαιρέσουμε την απλούστερη περίπτωση (μεθάς φριχτά ένα βράδυ και γδύνεσαι μπροστά σε άτομο που δεν γνωρίζεις καλά), σε όλες τις άλλες περιπτώσεις μια μέση γυναίκα το τριγυρνάει πριν ενδώσει. Μερικά άτομα πιστεύουν ότι το κάνουμε αυτό για να βεβαιωθούμε για το ποιόν τους, για τους στόχους τους και για το αν είναι κατάλληλο το τρέχον άτομο για σχέση πριν το κρεβατώσουμε. Αλλά το καθυστερούμε επειδή δεν έχουμε, στο βάθος, την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται όσον αφορά το γυμνό μας σώμα. Το καθυστερούμε επειδή θέλουμε το ρημάδικο το άτομο να μας έχει γνωρίσει «ως προσωπικότητες» και να μας εκτιμήσει δεόντως πριν δείξουμε τα ψωμάκια μας. Το καθυστερούμε γιατί ελπίζουμε ενδόμυχα στην δημιουργία συναισθηματικής σχέσης, η οποία θα εμποδίσει το παλιο-άτομο να πει, μόλις περάσουμε στην κρεβατοκάμαρα, «χάλια η μαντάμ χωρίς το Γουώντερμπρα/την κελεμπία!» Θέλουμε να αισθάνεται κάτι για μάς το βρωμο-άτομο πριν το κρεβατώσουμε, κι αυτό το κάτι να το κάνει να παραβλέψει όλες, μα όλες τις πιθανές ατέλειες.

Ωραία. Αν καταλαβαίνετε τι εννοώ και είστε κάτω των 30, μάθετε ότι συμπεριφέρεστε σαν την δίμετρη στριπτιζέζ που πιστεύει ότι είναι κοντοπόδαρη – είστε θεές, ξεκολλήστε. Το μέσο άτομο δεν μένει επειδή του αρέσει ένα γυμνό σώμα (το οποίο θα βλέπει στο 5% του χρόνου μαζί σας) αλλά επειδή του αρέσει το συνολικό πακέτο, του ατόμου, που πολύ μας ζάλισε. Αν είστε άνω των 50... έχετε τα δίκια σας. Όπως και αν είστε άνω των 60-70 - ρισπέκτ. Μία από τις μεγάλες κοινωνικές αδικίες είναι ότι όσο μεγαλώνουμε εμείς οι γυναίκες, μπορεί μεν να «αισθανόμαστε καλύτερα με το σώμα μας», το προτιμάμε δε ντυμένο. Ακόμα καλύτερα, το προτιμάμε με καμπαρντίνα πάνω από τα ρούχα.

Η ανατροπή όλων αυτών είναι ο κεραυνοβόλος έρωτας. Όσο κι αν έχετε περάσει τα 30, τα 40 ή τα 50-60+, αν σας έρθει κατακούτελα το βέλος του φτερωτού αποτέτοιου, θα πετάξετε την κυλότα σας στον αέρα χωρίς δεύτερη σκέψη. Ένα από τα αποτελέσματα του έρωτα είναι η ξαφνική αυτοπεποίθηση: μας κάνει να αισθανόμαστε 100% θεές. Μας δίνει σιγουριά όσον αφορά το σώμα μας τσιτσιδουάρ, το δέρμα, το στήθος και οτιδήποτε άλλο μπορεί να μας φαίνεται μετριότητα άνευ φίλτρου, σόρι, έρωτος. Φανταστείτε τον έρωτα σαν ένα app στο κινητό με πορτοκαλί φως και θολό φόκους, που ό,τι περιλαμβάνει το κάνει να δείχνει υπέροχο.

Όλα τα παραπάνω, δηλαδή, για την απροθυμία μας να γδυθούμε κ.λπ., είναι θεωρητικούρες. Τις σκεφτόμαστε και τις συζητάμε όταν ΔΕΝ έχουμε ερωτευτεί κεραυνοβόλα αυτή τη στιγμή, όταν ΔΕΝ κόβουμε φλέβες για ένα άτομο... γιατί άπαξ και την πάθουμε, η φράση «μα πού να γδύνεσαι τώρα μπροστά σε ξένο άνθρωπο;» μας φαίνεται άσχετη. Το αντικείμενο του πόθου μας δεν είναι ξένο, είναι αυτό (το άτομο λέμε) με το οποίο θα γνωρίσουμε την απογείωση, το καυτό πάθος και τα κλαμπ σάντουιτς, αν δεν τα ξέρουμε, που αναρωτιέμαι γιατί μας ξέφυγαν. «Ξένο» ήταν πριν το άτομο. Από την ώρα που το ερωτευτήκαμε, ξεχάσαμε αυτόματα ότι το γυμνό μας σώμα θα ήταν καλύτερα σερβιρισμένο με κίτρινα post-its– η ιδέα μας φαίνεται γελοία.

Το πόσο σχετική είναι η έννοια του γελοίου είναι άλλη υπόθεση: όταν σκέφτεσαι τον εαυτό σου γυμνό μπροστά σε (ξένο) άτομο, όντως κοκκινίζεις και όντως η φάση σου κάνει ριντίκουλους. Όταν βρίσκεσαι μπροστά στο αντικείμενο του πόθου θεόγυμνη, επιτέλους, δεν σκέφτεσαι τίποτα. Κι αυτό οφείλεται στον έρωτα, που αφενός σε κάνει να βλέπεις το σώμα σου σαν σε σκηνή ταινίας, με χρυσαφένιο χρώμα και ζεστό κολακευτικό φωτισμό...αφετέρου, ως έρωτας, σε κάνει να μην σκέφτεσαι κα-θό-λου.

Η απάντηση στην ερώτηση «πώς να γδυθώ μπροστά σε ξένο άνθρωπο;» επομένως είναι: να το ερωτευτείς, το βλαμμένο. Αν μη τι άλλο, θα γδυθείς με περισσότερο κέφι – και το κέφι ανεβάζει τις πιθανότητες να σε κοιτάξει το απέναντι (άτομο) με το σωστό, ερωτύλο βλέμμα.

Στο βάθος ξέρουμε ότι αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι να μας δει τσίτσιδες άλλο ένα άτομο, τρομάρα του. Χρειαζόμαστε έναν έρωτα για να μας κάνει να μας δούμε μέσα από το ιδανικό «μάτι» του έρωτα...