Η μαμά αποφασίζει πότε γυρνάει στη δουλειά της

Εκτός από το θήλασες-δε θήλασες-πόσο καιρό θήλασες, και σα να μη της φτάνει το χάλι της, η νέα μαμά έχει να αντιμετωπίσει τις κάθετες απόψεις των μη-ειδικών: ανδρών συνήθως, οι οποίοι της τη λένε επειδή δεν κάνει το σωστό. Άσχετα που το «σωστό» στην προκειμένη περίπτωση ή και σε κάθε περίπτωση δεν είναι γραμμένο πουθενά, δεν είναι κάποιος νόμος τον οποίον αψηφάει η λεχώνα, πχ θηλάζοντας, μη θηλάζοντας, γυρνώντας στη δουλειά της πριν «σαραντίσει» ή μένοντας σπίτι για πάντα. Υπάρχει η (νόμιμη) άδεια τοκετού και λοχείας, την οποία συνήθως την παίρνουμε όλες, κι ας είναι τρελή κούραση να είσαι στο σπίτι μόνη σου, νέα μαμά, με μωρό-λεχουδάκι. Το «κάθομαι σπίτι» δηλαδή πρέπει να λέγεται «χτυπιέμαι σπίτι» για τις λεχώνες.

Ωραία, της την έπεσαν λοιπόν της Κατερίνας Στικούδη την οποία ούτε που ξέρω, αλλά γέννησε, και μπράβο της. Οι «έντονες αντιδράσεις» είναι επειδή γύρισε στην τηλεόραση πολύ νωρίς, πριν περάσουν οι σαράντα μέρες από τον τοκετό που προβλέπει η παράδοση και συστήνουν οι γιατροί. Οι σαράντα μέρες έχουν όντως μακριά παράδοση, ίσως από την εποχή του Ιπποκράτη, σίγουρα από εποχές που δεν υπήρχαν εμβόλια και η βρεφική θνησιμότητα ήταν υψηλή – προσέχει μένοντας μέσα η λεχώνα με το μωρό-μπλάστρι στο μεμέ της, για να δημιουργηθεί «δέσιμο», αλλά κυρίως για να μην εκτεθεί σε μικρόβια ούτε η ίδια ούτε το μωρό (παλιά, το έλεγαν για να μην τους πιάσει το μάτι). Σήμερα, στις σαράντα μέρες η μαμά περνάει τσεκ-απ, την βλέπει ο γυναικολόγος της, και ο παιδίατρος/νεογνολόγος τσεκάρει το νεογέννητο.

Αλλά δεν γίνεται πάντα έτσι. Για την ακρίβεια, αν έχετε υπάρξει μαμά κι έχετε καλή μνήμη, θα θυμάστε ότι κόντευε να σας στρίψει μέσα στο σπίτι, βουτάγατε το μωρό και το βγάζατε βόλτα ή βγαίνατε μόνη σας μόλις είχε καλό καιρό. Κι ας ήταν 25, 30 ή 35 μέρες μετά τη γέννα, ας μην ήταν ακριβώς 40. Στη δεύτερη γέννα δούλευα στην ΕΡΤ στην εκπομπή της Ρίκας Βαγιάννη, ευτυχώς γέννησα λίγο πριν τα Χριστούγεννα, έπεσε ένα 15ήμερο διακοπών… αλλά στις 28 μέρες, γύρισα στο πλατό. Δεν είχε τρομερό σουξέ η εκπομπή, δεν ξέρω από τηλεόραση, αλλά ήξερα ότι αν έμενα 40 μέρες εκτός εκπομπής, τα πράγματα θα ήτανε δύσκολα. Όχι επειδή θα με διώχνανε, απλώς επειδή… έτσι είναι η τηλεόραση, όπως με διαβεβαίωναν άλλες κυρίες, με μεγάλη τηλεοπτική πείρα: γεννάς, περνάνε λίγες μέρες τις οποίες δεν μετράς, και επιστρέφεις στην τηλεόραση. Για δύο ή τρεις ώρες την ημέρα, μένει κάποιος άλλος με το μωρό σου, η μαμά, η πεθερά, μια «γυναίκα», ο μπαμπάς του. Δεν είσαι και οκτακόσιες ώρες μακριά – εγώ πχ έφευγα στις 11.30 και επέστρεφα στις 2.30, θήλαζα πριν φύγω και αμέσως μόλις γυρνούσα, ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Ιδέα δεν έχω τι ώρες βγαίνει στο γυαλί η Στικούδη, ούτε αν έχει θηλάσει πριν το μωρό της, και δεν με αφορά. Δεν λέω καν «καλά έκανε» ή «δεν έκανε καλά», γιατί επίσης δεν με αφορά… αλλά σόρι, ποιόν αφορά εκτός από την ίδια, άντε και τον πατέρα του παιδιού της; Ή μάλλον, γιατί πρέπει να αφορά τον οποιονδήποτε;

Το να κατακρίνουμε δημόσια μια γυναίκα επειδή δεν έκανε αυτό που μας έχει καρφωθεί ότι είναι σωστό όσον αφορά την μαμαδοσύνη της, μου φαίνεται χειριστικό, πατριαρχικό, φασιστικό και αναχρονιστικό μαζί. Δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνει ο κόσμος, σίγουρα θα με φάνε κι εμένα τώρα, που «υπερασπίζομαι», και καλά, μια γυναίκα που δεν ξέρω. Αλλά έχει σημασία να το κάνω, γιατί η γυναίκα που δεν ξέρω μπορεί μια μέρα να είναι η αδερφή μου, η φίλη ή η κόρη μου. Ή κι εγώ, που σίγουρα έχω κάνει ένα σκασμό «λάθη» ως μαμά και ως γυναίκα.

Λιβανίζουμε έναν ράντομ άντρα που βγάζει βόλτα μία στις τόσες το μωρό του και συγκινούμαστε που είναι γλυκούλης, αλλά κρίνουμε πολύ σκληρά μια γυναίκα που το έχει κολλημένο απάνω της το μωρό, όταν το αφήνει για τρεις ωρίτσες να κάνει τη δουλειά της: σκεφτείτε το παρακαλώ, πριν γράψετε έξαλλα σχόλια για την αδερφή, την φίλη ή την κόρη σας…