Είμαι φεμινίστρια, και κοιτάξτε να γίνετε κι εσείς

Γράφω μυθιστορήματα με ηρωίδες γυναίκες, μάλιστα με γυναίκες που τα καταφέρνουν – οι κεντρικοί χαρακτήρες μου είναι πάντα γυναίκες, ακόμα κι όταν μεταμφιέζονται σε άντρες για να τα βγάλουν πέρα. Φυσικά και είμαι φεμινίστρια, ποια γυναίκα δεν είναι; Ποια γυναίκα εγκρίνει, αποδέχεται ή/και χειροκροτεί την μισθολογική ανισότητα, την επαγγελματική στασιμότητα, την σεξουαλική παρενόχληση, την γυναικεία κακοποίηση ή τις ολοένα αυξανόμενες σε αριθμό γυναικοκτονίες; Ποια γυναίκα πιστεύει ότι τα οικιακά είναι αποκλειστικά γυναικεία δουλειά, ότι τα παιδιά πρέπει να τα μεγαλώνουν μόνον οι γυναίκες, ότι οι γυναίκες δεν πρέπει να ψηφίζουν ούτε να δουλεύουν κι ότι πρέπει να κρατάνε το κεφάλι κατεβασμένο, τη θέση τους, και το στόμα τους κλειστό;  Αν υπάρχουν τέτοιες γυναίκες, σίγουρα δεν τις κάνω παρέα, ελπίζω ούτε κι εσείς.

Είχα την τύχη να γνωρίσω σπουδαίες δημοσιογράφους σε διευθυντικές θέσεις στα έντυπα των ‘80ς, ‘90ς και ΄00ς: την Ρούλα Μητροπούλου, την Χαρά Λουκάκου, την Φλώρα Τζημάκα, την Αθηνά Γληνού, την Έλενα Ακρίτα, την Φωτεινή Πιπιλή και κάμποσες ακόμα - ήταν και είναι καλύτερες από τους άντρες συναδέλφους, πιο δουλευταρούδες και αποτελεσματικές, αλλά αμφιβάλλω αν έβγαζαν ή βγάζουν περισσότερα λεφτά από τους άντρες συναδέλφους τους, κι αυτό με τσαντίζει πολύ. Αντίστοιχα σπουδαίες γυναίκες γνώρισα στο χώρο των σόου-μπίζνες… για αυτό και είμαι στην Wift.gr (Women in Film&Television Greece). H Wift είναι διεθνής, υπάρχει σε όλες τις χώρες και τα μέλη της είναι γυναίκες που δουλεύουν στις σώου-μπίζνες σε οποιαδήποτε θέση). Μπήκα πριν μερικά χρόνια επειδή πιστεύω ότι οι γυναίκες είμαστε σούπερ άτομα, ότι πρέπει να πληρωνόμαστε ανάλογα, ΚΑΙ να έχουμε ίσες ευκαιρίες με τους άντρες σε όλους τους τομείς. Το να λέει μια παραγωγή «Έχουμε αρκετές γυναίκες στην παραγωγή μας», εννοώντας την μακιγιέζ, την κομμώτρια και δύο ηθοποιές, δεν με καλύπτει: το να υπάρχουν γυναίκες με ρόλο σχεδόν-εξουσίας στην κάθε παραγωγή, αυτό είναι το ζητούμενο – χωρίς να υποτιμώ τον ρόλο της κομμώτριας και μακιγιέζ ή τις δύο ηθοποιές. Έργα μόνον με άντρες, δεν με αφορούν κι ας ακούγεται ακραίο: οκέυ να συμβεί μία στις τόσες, αλλά καλό είναι να διαλέγονται έργα ΚΑΙ με γυναίκες, να μη κάθονται άνεργες όλες οι ηθοποιές επειδή μια ολόκληρη σεζόν τα έργα που ανεβαίνουν είναι «ανδρικά».

Κάθε φορά που μιλάω με  γυναίκα άνω των 40, ξέρω ότι της έχει ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι με τις φράσεις: «Πότε θα σε πάω για καφέ εγώ εσένα;», «Είσαι για ένα συναδελφικό ποτάκι;», «Ξέρεις πόσες ευκαιρίες χάνεις με αυτή σου την σκληροπυρηνική στάση;», «Ευκαιρίες υπάρχουν πάντα για τις γυναίκες, αρκεί να είναι νόστιμες και πρόθυμες», «Λίγο πιο βολική να ήσουν, ξέρεις τι καριέρα θα είχες κάνει; Πόσα θα είχες πετύχει;», «Κάτσε κοντά μου, δε δαγκώνω», «Δεν είναι δουλειά για κορίτσια αυτή», «Άσε να πάρει ο Χ  το σοβαρό λογαριασμό/πρόγραμμα/εξέλ/γύρισμα/ταμείο», «Σε πιάνουν υστερίες χωρίς λόγο», «Εσύ φταις που γίνομαι έξαλλος μαζί σου», «Έχεις περίοδο/κλιμακτήριο, για αυτό είσαι εύθικτη», «Δεν καταλαβαίνεις εσύ από τέτοια, που να σου εξηγώ τώρα»,  «Με βγάζεις από τα όριά μου γιατί δεν κρατάς το στόμα σου κλειστό!», «Οι δουλειές που κάνεις είναι ψιλικατζίδικες», «Δεν καταλαβαίνω γιατί σε πληρώνουν, μπας και τους κάθεσαι;», «Καλά, αυτό μπορεί να το αναλάβει κι ένα δωδεκάχρονο!», «Πως κάνεις έτσι που ο άλλος παίρνει 50 ευρώ παραπάνω από σένα;», «Πως κάνεις έτσι για ένα χαστουκάκι/ βρισιματάκι/ πηδηματάκι /χτυπηματάκι /εμποδιάκι;»

Ξέρω ότι «κάνει έτσι» η γυναίκα άνω των 40 (η μικρότερη, απλώς κάνει τουμπεκί, γνωστό και ως «υπομονή»), ότι «κάνουμε έτσι» επειδή τα έχουμε ακούσει πολλές φορές όλα αυτά, από εργοδότες, συνάδελφους, συντρόφους, συζύγους και συγγενείς (οι φίλοι/ες μας ευτυχώς είναι πιο προχωρημένοι/ες επειδή τους/τις διαλέξαμε μόνες μας.)Ξέρω ότι θυμώνουμε με την άδικη συμπεριφορά αλλά κυρίως με τις θεσμοθετημένες, σχεδόν νόμιμες αδικίες σε βάρος μας, ακόμα και με αυτές που προσποιούμαστε ότι δεν βλέπουμε, ή που νομίζουμε ότι έχουμε συνηθίσει…

Κάποτε σε ένα πλατό είχα ρωτήσει μια όμορφη ηθοποιό, «Πως αντέχεις, να σου λένε συνέχεια όλα αυτά τα υποτιμητικά δήθεν κομπλιμέντα; Ότι είσαι πολύ νόστιμη, άρα πως θα μαθαίνεις τα λόγια, ότι είσαι σέξι άρα πώς θα παίξεις καλά την δραματική σκηνή κ.λπ.;»

 Η ηθοποιός, η οποία είναι και έξυπνη εκτός από όμορφη, απάντησε «Χαμογελάω επειδή είμαι καλή ηθοποιός και αγνοώ όλα τα σχόλια σαν να μην ειπώθηκαν ποτέ».

Το ιδανικό είναι να μην εκφέρονται, να μη γράφονται και λέγονται τα αντιφεμινιστικά σχόλια, κι ακόμα ιδανικότερο, να μην τα σκέφτονται οι άνθρωποι. Ελπίζω πως οι επόμενες γενιές αγοριών είναι πιο ανοιχτά μυαλά, πως δεν περνάει καν από το τσερβέλο τους ότι τα κορίτσια είναι κάτι λιγότερο, πιο λειψά, όχι αρκετά ικανά, ότι επειδή είναι κορίτσια, δεν προσπαθούν αρκετά. Γιατί εμείς τα κορίτσια, προσπαθούμε πάντα πάααααρα πολύ, γιατί πρέπει να αποδείξουμε ότι τα καταφέρνουμε, και μάλιστα χωρίς να κάτσουμε στους σωστούς ανθρώπους παρά μόνον σε αυτούς που διαλέγουμε (τους λάθος)… και τα καταφέρνουμε, εννοείται. Είναι θέμα χρόνου να το καταλάβει αυτό όλος ο κόσμος και η θεία του μαζί. Είναι θέμα χρόνου να μην θεωρείται «φεμινιστικό» κάτι που είναι απλά φυσιολογικό.