Μας άρεσε το Sex and the City;

H φίλη μας Νατάσσα θα ήταν σήμερα 50+ χρονών. Αν ζούσε, αν δεν είχε φύγει στα 40 κάτι της. Έφυγε πριν από την επέλαση των social media, πριν από τα κινητά τηλέφωνα βγάζουν εξαιρετικές φωτογραφίες. Ένα κορίτσι που έζησε, όσο πρόλαβε, τη ζωή ως το μεδούλι, που ταξίδεψε, αγάπησε, δοκίμασε, τόλμησε, δημιούργησε. Είναι παράξενο, όταν φεύγει ένας νέος άνθρωπος, μοιάζει σαν να μένει παιδί για πάντα. Μπορεί να θυμάσαι τη φωνή, το αχνό τατουάζ που είχε χτυπήσει στον αριστερό ώμο. Όμως δεν μπορείς να προβλέψεις τη συμβουλή που θα σου έδινε αν θα είχε Instagram, πώς θα βάδιζε σε τούτη τη νέα εποχή της τοξικότητας και της υπερέκθεσης. Αν θα αντιλαμβανόταν την 24/7 δουλειά μας, αν θα κάπνιζε ακόμη. 

Παρακολουθήσαμε τα δέκα επεισόδια της συνέχειας του «Sex and the City». Δεν ακούγεται η φωνή της Κάρι να διηγείται όπως παλιά, δεν μοιράζεται τις σκέψεις με voice over ανάμεσα στις σκηνές. Τη βλέπουμε να μαζεύει τα κομμάτια της από έναν αναπάντεχο θάνατο. Ο θάνατος του Big ήταν μια γενναία απόφαση των δημιουργών που αμέσως έχτισε μια νέα συνθήκη: πώς διαχειρίζεται την απώλεια, πώς αλλάζει η ζωή ενός ανθρώπου στα 50κάτι, όταν έχει τροχοδρομήσει πάνω σε κάποιες σταθερές. Πώς ξαναζεί από την αρχή κάποιος που είχε επιλέξει κι είχε κοπιάσει για μια ζωή όπως την ονειρευόταν;

Γράφτηκαν πολλά: για τα γκρίζα τους μαλλιά, για το υαλουρονικό της Κρίστεν Ντέιβις (Σάρλοτ), για την εμφανή ανάγκη τους για συμπεριληπτικότητα. «Ήταν πράγματι απαραίτητη η επιστροφή;» αναρωτήθηκε από το πρώτο κιόλας επεισόδιο ο τηλεοπτικός κριτικός της εφημερίδας New York Times. Νon-binary χαρακτήρες και διαφορετικές φυλές χτίζουν το μωσαϊκό της νέας κανονικότητάς τους σε μια πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, που δεν σταματάει να αλλάζει ποτέ. Τα περισσότερα σχόλια έβριθαν από μισογυνισμό που δεν εννοεί να σεβαστεί την αυτοδιάθεση της γυναίκας να μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει. 

Η Νατάσσα φορούσε ό,τι ήθελε, όποτε ήθελε και χωρίς να σκεφτεί τι θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος. Θα χόρευε στο κέντρο της πίστας ή στη μέση του μπαρ χωρίς να νοιαστεί αν χορεύει κάποιος άλλος. Θα μπορούσε να είναι η ελεύθερη Σαμάνθα, η τολμηρή Μιράντα, η φιλόξενη Σάρλοτ. Θα μπορούσε να συζητάει με την Κάρι στη Νέα Υόρκη φορώντας μια τούτου κι ένα t shirt.  Να φτιάχνει τα πιο ωραία χριστουγεννιάτικα δέντρα ή να φτιάχνει pancakes για την Γκλεν Γκλόουζ σε ένα dinner στo Κονέκτικατ. Μεγαλώνουμε, κι η ζωή γεμίζει με απώλειες. Οφείλουμε να γεμίσουμε τα κενά, όπως μπορεί ο καθένας για να προχωρήσει.  

Παρακολουθήσαμε αληθινές γυναίκες ή, τέλος πάντων, όσο αληθινές ήταν και στους πρώτους κύκλους, να στέκονται, να σταδιοδρομούν, να επιλέγουν, να ζουν. Η εξέλιξη τους μου έμοιαζε φυσική, σαν πράγματι να ζούσαν όλα αυτά τα χρόνια στο Μανχάτταν και το Μπρούκλιν, να έζησαν τις θητείες Ομπάμα και Τραμπ, να είδαν τον κόσμο να αλλάζει και να αλλάζει ξανά. Να καταφέρνουν να κρατούν ατόφιες τις σχέσεις τους, τις μεταξύ τους φιλικές σχέσεις και να παλεύουν να κρατήσουν ζωντανές τις ερωτικές τους σχέσεις. Να στέκονται όρθιες σε μια κοινωνία που δεν συμπαθεί το γήρας. Κι όλο αυτό, δοσμένο με τρόπο θετικό, όχι καταγγελτικό και ακτιβιστικό. Κανονικό, όπως θα έπρεπε να είναι κι όπως έκαναν πάντα στο SATC. 

Όσοι έχουν φύγει μοιάζουν, καθώς ο χρόνος περνάει, να μένουν παιδιά. Σαν να τους προστατεύουμε με ένα πέπλο αθωότητας. Οι αναμνήσεις φθίνουν, η ζωή μας τρέχει, παύεις να έχεις δικές τους αναφορές: δεν μπορείς να σκεφτείς «τι θα έκανε η Νατάσσα αν συνέβαινε εκείνο», «τι θα φορούσε σήμερα» ή «πού θα διασκέδαζε». Με το «And just like that» αισθάνομαι ότι οι σεναριογράφοι μας πήραν από το χέρι και μας είπαν: «Να, κάπως έτσι μεγαλώνουν οι ήρωες που δεν μεγαλώνουν ποτέ», κι εμείς τους πιστέψαμε.