Πράγματα που μας φτιάχνουν τη διάθεση

Το να μη βγαίνεις (αμέσως) κάτω από το πάπλωμα τα χειμωνιάτικα πρωινά της Κυριακής είναι μία από τις απολαύσεις της ζωής: δεν είναι καμία τεράστια απόλαυση, σίγουρα δεν είναι επιπέδου «σκαρφαλώνω το Κιλιμάντζαρο» ή «τρώω μαζεμένα αστέρια Μισελέν» ή «βγαίνω τσάρκα με τον Τσάνινγκ Τατούμ και μου χορεύει κιόλας», αλλά ως απόλαυση καθημερινού τύπου, έστω κυριακάτικου, είναι από τα πράγματα που δεν τα μετράμε ιδιαίτερα και καταλαβαίνουμε την αξία τους όταν εξαφανίζονται. Όταν έχεις μωρό ή μικρό παιδάκι, πχ, ξεχνάς το κυριακάτικο χουζούρι, όπως και όταν έχεις μετακόμιση, σεισμό, καταποντισμό, συνεργείο μέσα στο σπίτι που φτιάχνει τα πλακάκια, ή συνεργείο στο διπλανό σπίτι που το διαλύει (το διπλανό σπίτι. Δεν θα σε ένοιαζε κανονικά, δε πα’ να το κάνουν τραχανά, απλώς είναι που χτυπιούνται στο μισό μέτρο από το αυτί σου…)

Στις φάσεις που δεν έχεις τίποτε από αυτά… απολαμβάνεις το κυριακάτικο χουζούρι καθυστερώντας όσο γίνεται. Μερικοί ανοίγουν το κινητό τους και κοιτάζουν ειδήσεις, τουίτερ, ίνσταγκραμ, γυμνές/ούς με χείλια-παντοφλέ, ή μέηλ στο κρεβάτι, άλλοι επεξεργαζόμαστε τα όνειρα του τελευταίου δεκάλεπτου. Από δημιουργική άποψη, οι εικόνες και αισθήσεις που κυλούν χαλαρά από τον ύπνο στον ξύπνο μας έχουν πολλή χρησιμότητα, και όχι μόνον για συγγραφείς ή καλλιτέχνες. Στο διάστημα που παραμένουμε αγκαλιά με το πάπλωμα, το υποσυνείδητο προτείνει λύσεις και κατεβάζει ιδέες, εξομαλύνει άγχη, βρίσκει μέσες οδούς και συλλαμβάνει ερεθίσματα από το υπερπέραν… Οκέι, τα λέω όλα αυτά επειδή απλώς μου αρέσει πολύ το κυριακάτικο χουζούρι, το έχω ψηλά στις απολαύσεις, μια και ο Τσάνινγκ έχει δουλίτσες αυτή την εποχή και τις άλλες εποχές, και σκασίλα μου για το Κιλιμάντζαρο, που γλιστράει, από ό,τι ακούω.

Μικρά πράγματα για τα οποία νιώθω ευγνωμοσύνη στη σχεδόν καθημερινότητα:

. Το να διαβάζω ένα βιβλίο τη νύχτα, στο κρεβάτι, ενώ τα παιδιά κοιμούνται - με απόλυτη ησυχία.

. Τα παιδιά, όταν γυρίζουν από το σχολείο ενθουσιασμένα με κάτι που έγινε σήμερα και που είχε τρελή σημασία (για ένα εικοσάλεπτο).

. Ένα ωραίο γλυκό – «άσπρο», όχι σοκολάτα, εκτός από τις γκοφρέτες σοκολάτας, που τις δέχομαι.

. Μια ταινία με δράση, ωραίες/ους ήρωες/ίδες και κάμποσο χιούμορ. Αν όχι ταινία, τότε σταντ-απ. Αν όχι σταντ-απ, τότε ντοκιμαντέρ.

. Να διαβάζω ειδήσεις σε τρία-τέσσερα διαφορετικά σάιτ στο λάπτοπ, στην κουζίνα, ενώ ψήνεται κάτι στο φούρνο.

. Να γράφω, κεφάλαιο βιβλίου ή κείμενο, που με έχει απορροφήσει επίσης στο λάπτοπ στην κουζίνα, και επίσης ενώ καίγεται, σόρι, ενώ ψήνεται κάτι στο φούρνο.

. Να περπατάω σε δρόμο με νεραντζιές έτοιμες να ανθίσουν. Ακόμα καλύτερα, να μυρίζω ανθισμένες νεραντζιές.

. Νυχτολούλουδα, γιασεμιά, λουλούδια με ωραίο άρωμα: καταπληκτική εφεύρεση. Κι ένα πάρκο με πεύκα κάνει τη δουλειά – η μυρωδιά της πευκοβελόνας μου φέρνει χαμόγελο, έστω εσωτερικό. Ακόμα κι όταν είναι χιλιο-κατουρημένη η πευκοβελόνα από χαμογελαστά σκυλάκια.

. Η θάλασσα. Η λιακάδα, ο ήλιος στην πλάτη, η θάλασσα-με-ήλιο-στην-πλάτη-μου. Αλλά και η θάλασσα σκέτη, από μακριά, όταν είναι χειμώνας.

. Τα καιρικά φαινόμενα. Χαζεύω την καταιγίδα, τη βροχή, τις αστραπές ή το χιόνι (μέσα από το σπίτι). Πάντα τσιμπάω με σύννεφα που τρέχουν στον ουρανό («ωωωω!»), με ουράνια τόξα («αααααα!») και ωραία ηλιοβασιλέματα («ουουουου!»). Αν τραβούσα φωτογραφίες, θα είχα ρημάξει τον κόσμο με τέτοια νερόβραστα, επιπέδου Ντέηβιντ Κάσιντυ αλλά σε τοπία.

. Οι μέρες που μεγαλώνουν επιτέλους.

. Το να κάνω «ανάσες» γιόγκα μπροστά στην μπαλκονόπορτα κοιτάζοντας ένα δέντρο απέναντι.

. Όταν περνάει από το σπίτι ο μεγάλος γιος μου και ξαφνιάζομαι, για κλάσματα δευτερολέπτου, με το πόσο μεγάλος είναι.

. Να πίνουμε τσάι, καφέ ή ποτό, δύο ή περισσότερες φίλες.

. Τα μικρά σκυλάκια και γατάκια. Τελευταία, και τα πιγκουινάκια.

. Τα μωρά, σε βίντεο, πάρκα ή καροτσάκια. Είναι δύσκολο να είσαι έξαλλη/ος όταν σε κοιτάζει ένα στρόγγυλο μωράκι με γουρλωμένα μάτια…

. Οι βιτρίνες των μαγαζιών (όταν είναι ωραίες αλλά και όταν είναι κιτς).

. Ένα αγαπημένο τραγούδι στο ραδιόφωνο. Στίχοι αγαπημένου τραγουδιού, όταν τους θυμάμαι ξαφνικά.

. Τα ζεστά σπανακοπιτάκια και τυροπιτάκια, ας είναι κατεψυγμένα.

. Ένα σπουργίτι που δεν ξέρει ότι το κοιτάζω ενώ τρώει τα ψίχουλα που δεν ξέρει ότι έριξα επίτηδες στο μπαλκόνι.

. Ένα θετικό σχόλιο για κάποιο από τα παιδιά μου, ιδανικά για όλα. Εναλλακτικά, ένα θετικό σχόλιο για κάποιο από τα βιβλία μου (είμαι βολικός πελάτης).

. Το να λειτουργούν άψογα όλες οι ηλεκτρικές συσκευές – επειδή, αν δεν ζεις σε σουίτα ξενοδοχείου, ξέρεις ότι κάθε τόσο πιτσικάρει κι από μία. Και καταλαβαίνεις πόσο ωραίο πράγμα είναι το πλυντήριο που πλένει όταν το πλυντήριό σου μουλαρώνει και σταματάει να πλένει.

. Το να μη χρειάζεσαι γιατρό, φυσιοθεραπευτή, οδοντογιατρό, οφθαλμίατρο, δικηγόρο, υδραυλικό, ηλεκτρολόγο, τεχνικό, τεχνίτη, χερουλά, πατωματά, κομπιουτερά, άνθρωπο για όλες τις δουλειές.

. Το να «τρέχει» το ίντερνετ. Έστω, να προχωράει κούτσα-κούτσα.

. Ζεστό νερό: άλλη μία μικρή απόλαυση που καταλαβαίνεις την αξία της όταν δεν την έχεις.

. Φτάσαμε στον πάτο του βαρελιού με τούτα και με κείνα… αλλά το να έχουμε ρεύμα, νερό, τηλέφωνο και ίντερνετ είναι μικρομέγαλες πολυτέλειες που επίσης τις εκτιμάμε όταν πάνε στο διάολο, όταν δηλαδή ξεμένουμε με το γκαζάκι στο χέρι και μισό μπρίκι.

Η αλήθεια είναι ότι έχω λίγο πέσει με όλα αυτά, επειδή είναι βασικά αγαθά στον Πρώτο Κόσμο, κι επειδή τα περνάμε στο ντούκου στην καθημερινότητά μας. Επίσης, επειδή δεν έχω να προτείνω σαμπάνια με χαβιάρι ή Καλλιγουλικά όργια ή χρυσοποίκιλτα τζακούζι, οπότε ας επιστρέψουμε στην αρχική πρόταση εύκολης απόλαυσης: το ζεστό κρεβάτι μας, χειμωνιάτικο πρωινό Κυριακής, και χουζούρι…