Έλενα Παπαδημητρίου: Μια ανταπόκριση από την Ουκρανία

«Κόλλα το! Ο Ράιαν ταξίδευε τέσσερις μέρες από το Χάρκοβο μέχρι τη Ρουμανία αλλά το κέφι του για παιχνίδι δεν χάθηκε ούτε στιγμή», γράφει η δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ, Έλενα Παπαδημητρίου στον λογαριασμό της στο Instagram @papadelena. Από τις πρώτες ημέρες του πολέμου της Ρωσίας στην Ουκρανία, βρίσκεται στα σύνορα της δοκιμαζόμενης χώρας με τη Ρουμανία. Από το παγωμένο Σιρέτ, οι συνεχείς ανταποκρίσεις της έχουν πρωτογενή πληροφορία, ενσυναίσθηση, αξιοπρέπεια και νηφαλιότητα.

«Χιλιάδες μάνες με χιλιάδες παιδιά στα χέρια. Χιλιάδες γιαγιάδες κρατούν στο ένα χέρι μια μικρή τσάντα και στο άλλο το εγγόνι τους. Και εθελοντές, πολιτική προστασία και πυροσβέστες εκεί, δίπλα τους, μαζί τους. Σκηνές σε λούπα 24/7», γράφει σε μια λεζάντα. Τα on της συνεχή. Από νωρίς το πρωί μέχρι και τις πολύ βραδινές εκπομπές επικαιρότητας, η Έλενα βρίσκεται στον χιονιά. Η χαρακτηριστική φωνή της θέτει τον ρυθμό του ρεπορτάζ. Σοβαρότητα και συναίσθηση ευθύνης. Αριθμοί προσφύγων, ροές, διαδικασίες, απαντήσεις για όλα όσα μας απασχολούν. Προσωπικές, ανθρώπινες ιστορίες σε σκηνές, βαγόνια τρένων, ουρές.

Της ζητάω να μου πει δυο λόγια για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. «Ως δημοσιογράφοι κάθε χρόνο αναζητούμε ιστορίες, τσιτάτα, μπακαλιάρους και κλισέ. Η ημέρα κινδυνεύει να γίνει σαν του Αγίου Βαλεντίνου με τα καταστήματα να κάνουν έκπτωση στα κραγιόν. Εδώ που βρίσκομαι αυτό μηδενίζεται. Φέτος ξέρουμε σε ποιες γυναίκες αναφερόμαστε και από ποιες εμπνεόμαστε. Είναι οι Ουκρανές, οι οποίες φέτος διαλύουν όλα τα στερεότυπα περί ασθενούς φύλου. Ο πόλεμος δεν έχει ανισότητα: είναι τόσο ισοπεδωτικός που όλοι μπροστά του είμαστε το ίδιο αδύνατοι. Αυτές όμως, τον κοιτάνε στα μάτια τόσες μέρες με μια δύναμη που δεν ξέρω από πού έρχεται. Με μια περηφάνια που δεν ξέρω πού τη βρίσκουν. Δεν λυγίζουν ποτέ. Έχουν περάσει τόσα και γνωρίζουν καλά ότι μπροστά τους έχουν άλλα τόσα. Κάνουν ό,τι μπορούν για να διαχειριστούν όσα τους συμβαίνουν. Δεν έχουν κανένα περιθώριο να λυγίσουν. Ούτε μπροστά σε εκείνους που έχουν αφήσει και με τους οποίους μιλάνε και θέλουν να είναι δυνατές. Δεν έχουν δικαίωμα να λυγίσουν, όπως μου λένε, με παιδιά στο χέρι και μωρά στην αγκαλιά. Αυτές οι γυναίκες γκρεμίζουν όλα τα στερεότυπα και μόνο να μάθουμε έχουμε από τον τρόπο που στέκονται απέναντι στον πόλεμο και τη ζωή. Όλα τα άλλα είναι πραγματικά ασήμαντα».

Σε φωνητικό μήνυμα μου στέλνει τα παραπάνω. Μαζί και τις φωτογραφίες από το σημείο του ρεπορτάζ της. Από τα σημεία που η ζωή δεν σταματά. Την ευχαριστώ όχι μόνο για τα λόγια αλλά κυρίως γιατί με τις ανταποκρίσεις αποδεικνύει την αξία της δουλειάς μας όταν την υπηρετείς με ήθος και αγάπη. Λίγο πιο πάνω στα μηνύματα, βλέπω ότι της έχω στείλει τις φωτό από τα γενέθλια του γιου της Στάθη: τα παιδιά μας παίζουν σε μια πισίνα πλαστική γεμάτη χρωματιστά μπαλάκια. Πράγματι, καθαρή τύχη μας χωρίζει από τον ζόφο του πολέμου.