Online meeting(s): Σε γνωρίζω απ' την οθόνη

Επικοινωνούσα με ένα συγκεκριμένο άτομο μόνον online για καιρό και όλα ήταν μια χαρά, δεν με είχε απασχολήσει καθόλου κατά πόσον το άτομο ήταν δίμετρο ή τάπα. Μέχρι που το συνάντησα «διά ζώσης», όπως λέμε πια τις πρώην-κανονικές, νυν-έκτακτες, συναντήσεις με σάρκα και οστά σε καφετέριες, μπαρ, ζαχαροπλαστεία και παγκάκια. Διά ζώσης λοιπόν το άτομο ήτανε περίεργο, με τεράστιο τετράγωνο κεφάλι, λες και είχε γεννηθεί για να εμφανίζεται σε μια τετράγωνη οθόνη λάπτοπ, και επιπλέον είχε πολύ κοντό σώμα… Κάτι που συνέχισε να μη με απασχολεί διότι η επικοινωνία μας ήταν εντελώς τυπική, δεν έπαιζε τίποτα δηλαδή μεταξύ μας πέρα από μια κοντή, σόρι, μια μικρή δουλίτσα. Μόνο που το άτομο, στο λάιβ, είχε ένα θέμα με το κοντό σώμα του. Το οποίο μπορεί να μη με έκοφτε διόλου, απασχολούσε όμως το ίδιο το άτομο.

Η συνάντηση ήταν αμήχανη, σαν να σκεφτόταν (το άτομο) «Ναι, μάλιστα, είμαι κοντότατο, ελπίζω να μην κάνεις καμία σχετική παρατήρηση», και σαν να σκεφτόμουν «Πωωωω να προσέξω μην πω τίποτα για τάπες και καρφωθώ!». Όπως συμβαίνει συνήθως σε καταστάσεις στις οποίες απαγορεύεται, λόγω πολιτικαλλυκορέκτ-νες, να αναφέρεις κάποιες λέξεις, και οι κάποιες λέξεις έρχονται όχι μόνο στο μυαλό σου ακάλεστες, παρά σερβίρονται και φωναχτά, έτσι κι εκείνη τη ρημάδα την ώρα προέκυψαν οι λάθος, οι προσβλητικές, οι γεμάτες-υπονοούμενα λέξεις. «Κοντός ψαλμός αλληλούια», «Δεν έχει μια τάπα αυτό;», «Μένω κοντά», «Ορίστε η τάπα», «Της κοντής αυτής οι τρίχες φταίνε» κλπ – μου ήρθαν όλες οι εκφράσεις και λέξεις που υποδηλώνουν, έστω και στα μουλωχτά, χαμηλότητα.

Όταν έληξε η συνάντηση με το κοντό, κεφαλάδικο άτομο, έφυγα ανακουφισμένη, και ιδρωμένη, κάτι το οποίο μου συμβαίνει μόνο στα online – χάνω μισό κιλό ιδρώτα μέχρι να συνδεθώ, να ανοίξω την κάμερα (που ανοιγοκλείνει από 23 διαφορετικά μέρη, για να με ζαλίζει), τον ήχο, να συνδέσω το καλώδιο έθερνετ για πιο γρήγορο ίντερνετ, να βρω τον σύνδεσμο, πράγμα που είναι το ίδιο με το να συνδεθώ αλλά το κάνω σε δόσεις, και τέλος να ρυθμίσω πάλι τον ήχο ώστε να ακούω και να με ακούνε. Κάτι που δεν πετυχαίνεται πάντα στα online. Ήτανε μία από τις λίγες φορές που ψήφισα (μέσα μου) την ασφάλεια της διαδικτυακής συνάντησης από την ζωηρότητα και αμεσότητα της λάιβ συνάντησης…

Και δεν είναι μόνον γάμος και χαρά, τα διαδικτυακά μητινγκς, το ξέρετε: από τους πέντε ή δέκα που βγαίνουν σε τετραγωνάκια στην οθόνη σου, οι δύο τρώνε κλεφτά εκτός τετραγωνακίου – το καταλαβαίνεις επειδή εμφανίζονται σα νυφίτσες ξαφνικά και μασάνε, έστω κι αν νομίζουν ότι δεν φαίνεται, λες κι είναι εφικτό να δείξεις ότι απλά σκέφτεσαι όταν έχεις τρία κεφτεδάκια στο στόμα σου. Από τους υπόλοιπους, οι δύο είναι στα κινητά τους με κλειστό τον ήχο του λαπτοπ, και τους βλέπεις να χειρονομούν, να χαμογελούν και να μιλάνε με συνωμοτικό ύφος στη χούφτα τους, όπου κρύβεται το Τζεημς-μποντικό μικροφωνάκι. Άλλοι δύο, γράφουν μηνύματα, διαθήκες και μακροσκελή μέηλ ενώ τους δείχνει η κάμερά τους. Το ίδιο κάνουν κι όσοι έχουν ξεμείνει στο μήτινγκ, αν δεν διαβάζουν μπλογκ με κουτσομπολιά από τις διεθνείς σώου-μπίζνες ή έστω εγχώρια κουτσομπολιά ή ακόμα και σκληρές ειδήσεις. Συχνά, όταν κάποιος από την ομάδα θέτει ένα ερώτημα, κανένας δεν το έχει ακούσει και όλοι προσποιούνται ότι το άκουσαν, με αποτέλεσμα να απαντάμε άλλα-αντ-άλλων, τρεις λαλούν και δυο χορεύουν, επειδή αυτό ακριβώς συμβαίνει.

Είναι δύσκολο να συγκεντρωθούμε στα διαδικτυακά μήτινγκς, ειδικά εμείς οι λίγο πιο μπαγιάτηδες (αν και, δεν βλέπω να κάνουν στράκες ούτε τα πιτσιρίκια σε αυτόν τον τομέα…) Από την άλλη, γλυτώνεις τα μεταφορικά, που έχουνε φτάσει στον ουρανό, το πλύσιμο, ντύσιμο, παπούτσωμα καθώς και την αγωνία «που σκατά είναι το κλειδί μου», ενώ έχεις αργήσει φρικτά ή πρόκειται να αργήσεις μετρίως. Σχηματίζεις μέσω των online συναντήσεων μια εικόνα για τους άλλους που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα – τους φαντάζεσαι θεωρητικούς, με το παράστημα και τις σωστές διαστάσεις που δίνει μια οθόνη υπολογιστή. Και είσαι που είσαι Ούφο, με όλα αυτά τα online meetings, τα calls, τα μαθήματα, τις διαδικτυακές συναντήσεις και την Πανδημιακή επικοινωνία… ζεις σε έναν κόσμο όμορφο αρμονικά πλασμένο, ακόμα περισσότερο από ό,τι υπό πρώην κανονικές, προ-Πανδημίας συνθήκες.

Τέλος, το Παρόν και ίσως το Μέλλον της επικοινωνίας ανήκει στους ανθρώπους με μεγάλα τετράγωνα κεφάλια.