Γιατί μας αρέσουν οι σειρές και οι ταινίες εποχής;

Πάνω στον γαλαζοαίματο καμβά απλώνεται το πράσινο της αγγλικής εξοχής και πινελιές με βολικούς μπαμπάδες, γκρινιάρες μαμάδες, ξιπασμένους συγγενείς, προβλήματα που δεν είναι και τόσο προβλήματα, μπούκλες, περίτεχνα χτενίσματα, ταφταδένια φορέματα, pouring rain, τζάκια που τριζοβολούν, χειροφιλήματα, υποκλίσεις, χοροί, τραγούδια, εκπληκτικά στρωμένα τραπέζια για τριάντα άτομα, έρωτες, πολύ savoir vivre και πελώριες επαύλεις με προσωπικό που καθαρίζει, ντύνει, μαγειρεύει, συγυρίζει, ξεσκονίζει, φροντίζει και σερβίρει το τσάι στην ώρα του, μαζί με ένα βουνό από βουτήματα και σάντουιτς αγγουριού στους λαμπερούς ασημένιους δίσκους.

 

 

Γιατί μας αρέσουν τόσο πολύ οι σειρές και οι ταινίες εποχής;

Τις λατρεύουμε, και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι «σκίζουν». Λίαν συντόμως βγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες το «Downton Abbey: A New Era», το σίκουελ της πασίγνωστης σειράς, ενώ ετοιμάζεται για λογαριασμό του Netflix μια ακόμα μεταφορά του «Persuasion» της Τζέιν Όστεν, αυτή τη φορά με την Ντακότα Τζόνσον στον πρωταγωνιστικό ρόλο. 

 

 

Το παραμυθένιο «Bridgerton» επέστρεψε για δεύτερη φορά πιο σέξι παρά ποτέ και καταναλώθηκε ήδη σαν ζεστό παντεσπάνι, το περίφημο «Crown» λατρεύτηκε και έχει δημιουργήσει φανατικούς θεατές. Το «Anne with an E» επίσης, για να αναφέρω δυο-τρεις σειρές.

 

 

Πόσες φορές θα ξαναδούμε το «Ρride and Prejudice», το «Atonement», την ταινία «The Favourite» του Γιώργου Λάνθιμου ή τη «Marie Antoinette» της Σοφίας Κόπολα. Φανατικούς έχει και το «The Darkest Hour» του Τζο Ράιτ, ο οποίος σκηνοθέτησε και την «Άννα Καρένινα» με την Κίρα Νάιτλι, μια ταινία που ερωτεύτηκα. Υπέροχη η Νάιτλι, εξαιρετικός ο Τζουντ Λο, αγγελικός ο Άαρον Τέιλορ Τζονσον ως κόμης Βρόνσκι, δεν βρίσκω λόγια για τη μουσική του Ντάριο Μαριανέλι.

 

 

Απόδραση, χαλάρωση, πολυπρόσωπο καστ

Και δεν βαριέσαι, και ξεφεύγεις. Το δράμα εποχής προσφέρει μια παρηγορητική αίσθηση χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς. Ξαλαφρώνεις. Το λέμε και απόδραση καθώς νοερώς μπορούμε να περπατήσουμε στο πλακόστρωτο μιας εποχής στην οποία δεν ζούμε, αλλά μεταφερόμαστε εκεί. Μπορεί να είναι και η αισθητική, τόσο διαφορετική από τη σημερινή. Ή και η διαπίστωση ότι και οι αριστοκράτες έχουν τα ζόρια τους. Οι λόγοι που παθιαζόμαστε με τις σειρές εποχής είναι πολλοί. Θέαμα, πολυτέλεια, γενναιοδωρία στα φρου-φρου, στα αρώματα και στα χρώματα. Και συνήθως είναι πολυπρόσωπες οι σειρές, ατέλειωτο το καστ. Τέτοιο που δεν βλέπουμε καθημερινά. Όλα αυτά μαζί και με καλές ερμηνείες –συνήθως– αποτελούν εγγύηση για ατέλειωτες ώρες ονειροπόλησης και για ένα ταξιδάκι διαφυγής από τη ρουτίνα και τις έγνοιες. Υπέροχα κοστούμια, καπέλα, άμαξες, σκηνικά σαν ζαχαρωτό με πολύτιμα πετράδια. Ας ξαναδώ το «Bridgerton», όπου εκτός από τους υπερωραίους, η Βασίλισσα Σάρλοτ και η Πενέλοπι κλέβουν την παράσταση μαζί με τη Λαίδη Ντάνμπερι. Αρσενικό και παλιά δαντέλα ή τσάι και (όχι απαραίτητα) συμπάθεια. Και στα καπάκια «Downton Abbey».