Μια αληθινή ιστορία σε πρώτο πρόσωπο: «Όταν το σκοτάδι σού χτυπήσει την πόρτα, άνοιξε τα παράθυρα διάπλατα στο φως».
Η μάχη με τον καρκίνο του μαστού. Μια αληθινή ιστορία. Η Ελευθερία περιγράφει όσα την κράτησαν δυνατή και όσα έμαθε στην πορεία.
Αν και λάτρης του χειμώνα από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, ο Απρίλιος για κάποιο ανεξήγητο λόγο με γοήτευε. Ίσως επειδή ήταν ο μήνας που οργιάζει η φύση γεμίζοντας την ψυχή μας με χρώματα και αρώματα, πριν έρθει το καλοκαίρι με την ανελέητη ζέστη και ανεμελιά του και τα εξαφανίσει όλα αυτά. Χρόνια αργότερα, με τη γέννηση του γιου μου, συνδέθηκε με ό,τι πιο πολύτιμο και αγαπημένο έχω στη ζωή μου. Το κακό έρχεται τις περισσότερες φορές απροειδοποίητα καταστρέφοντας μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα οτιδήποτε θεωρούσες δεδομένο. Πρώτη Δευτέρα του Απρίλη, θυμάμαι χαρακτηριστικά το κελάρυσμα των πουλιών μόλις ανοίγω τα μάτια μου. Δεν ξέρω γιατί το θυμάμαι τόσο έντονα αυτό. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο ήμουν ευτυχισμένη. Στιγμιαία η σκέψη μου ταξιδεύει στον Μπάλο που ήμουν την προηγουμένη και στις υπέροχες εικόνες που κατάφερε να αποτυπώσει ο φακός μου.
Μπαίνοντας στο ντους λίγο αργότερα και νιώθοντας κάτι να με τραβάει στον αριστερό μου μαστό, το χέρι πάει κατευθείαν πάνω του και το ψηλαφίζω. Στο μυαλό μου έρχονται αστραπιαία τα λόγια του γιατρού μου που μια ζωή μου έλεγε να ψηλαφίζω το στήθος μου. Δεν το έκανα ποτέ γιατί φοβόμουν. Τι ειρωνεία, αλήθεια! Ακόμα και τώρα απορώ πως ένα ογκίδιο λιγότερο του ενός εκατοστού μπορεί να προκαλέσει τράβηγμα σε ένα σημείο, τόσο ώστε να οδηγήσει το χέρι να ψάξει και να το βρει… Απορία και του γιατρού μου αργότερα. Ύπουλα κρυμμένα στη σάρκα μου με περίμενε μεγαλώνοντας, ελπίζοντας πως όταν το ανακαλύπταμε θα ήταν αργά για μένα και αυτό θα νικούσε, αλλά δεν τα υπολόγισε καλά… Ο Θεός, όπως αποδείχτηκε, είχε άλλα σχέδια για μένα.
Ήταν 5 Απριλίου, ημέρα της Αγίας Υπομονής. Τίποτα τυχαίο τελικά. Αφού ο Θεός επέλεξε τη συγκεκριμένη μέρα να με οπλίσει με υπομονή και δύναμη για τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής μου και όχι μόνο. Ήταν Απρίλιος, ο αγαπημένος μου μήνας…
Πώς οριοθετείται ο φόβος αλήθεια; Βάση ποιας κλίμακας και ποιου μέτρου; Όταν στο άκουσμα μιας λέξης καταρρέει όλη σου η ζωή και ταυτόχρονα σου επιβάλλεται να παλέψεις για αυτήν, ο φόβος που αρχικά σε παραλύει είναι και αυτός που σε αναγκάζει να προχωρήσεις. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε και ο δικός μου Γολγοθάς, με μία επέμβαση αρχικά για αφαίρεση και μετά, προληπτικά, με χημειοθεραπεία και ακτινοβολίες λόγω του ότι το προλάβαμε στο αρχικό στάδιο. Θυμάμαι τα ουρλιαχτά μου στο άκουσμα της χημειοθεραπείας… Τα κλάματα και τις φωνές μου… Την άρνησή μου. Σήμερα πιστεύω πως ήταν αναγκαία. Η χημειοθεραπεία είναι το πιο σκληρό μάθημα που μπορεί να πάρει κάποιος. Εγώ το ονόμαζα κάθε φορά βόλτα στην κόλαση. Δοκιμάζονται οι σωματικές και οι ψυχικές αντοχές σου και φυσικά δεν χρειάζεται να σας πω τον νικητή. Στη δική μου περίπτωση με διέλυσε και σκότωσε ό,τι υπήρχε μέσα μου από άποψη αντοχής και ψυχολογίας. Κάθε φορά που περνούσα την πόρτα για τη θεραπεία γυρνούσα σπίτι και έλεγα πως είναι η τελευταία. Ποτέ δεν το τήρησα. Μικρή, θυμάμαι, φοβόμουν και μόνο στο άκουσμα της λέξης «θάνατος». Σήμερα η λέξη αυτή δεν με φοβίζει. Με φοβίζει ο θάνατος αγαπημένων προσώπων. Αυτό είναι κάτι που δεν ξέρω, όταν έρθει η ώρα, πώς θα το διαχειριστώ. Δεν φοβάμαι να πεθάνω. Λυπάμαι να πεθάνω. Όπως όλοι μας, φαντάζομαι. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Και αυτό γιατί η ζωή σε όλους μας χρωστάει πολλά ακόμα. Και όμορφα και άσχημα.
Όταν το σκοτάδι σού χτυπήσει την πόρτα άνοιξε τα παράθυρα διάπλατα στο φως. Και αυτό προσπαθούσα να κάνω. Το πρόσωπο και το χαμόγελο του γιου μου, η οικογένεια, οι φίλοι, αναμνήσεις όμορφες που σου ζεσταίνουν την ψυχή όταν το δηλητήριο της χημειοθεραπείας κυλάει μέσα σου και όταν η εξάντληση, οι πόνοι, η κόπωση και η ναυτία, πιστοί σου φίλοι πλέον, κυριαρχούν στο σώμα σου. Με την εικόνα του εαυτού σου να έχει αλλάξει ριζικά, το μέλλον φαίνεται περισσότερο από ποτέ αβέβαιο. Μια γλυκιά κουβέντα από ανθρώπους που δεν το περιμένεις, σκέψεις για το τι θα κάνεις μετά. Αυτά ήταν για μένα το ΦΩΣ στο σκοτάδι που περνούσα. Μέσα από όλο αυτό ξεφύτρωσαν άνθρωποι πολύτιμοι, που μέχρι χτες απλά και μόνο τους ήξερα ή που δεν τους ήξερα και μοιραστήκαμε μαζί τη διαδρομή, που προσευχήθηκαν για μένα και τους ευχαριστώ από καρδιάς. Ήρθα κοντά με άτομα που δεν περίμενα και έκλεισα την πόρτα οριστικά σε φιλίες. Εκτίμησα και αγάπησα παραπάνω κάποιους ανθρώπους. Επιβεβαίωσαν την αναγκαιότητα ύπαρξής τους στη ζωή μου. Δεν κράτησα κακία σε όσους δεν επικοινώνησαν μαζί μου. Δεν αντιδρούν όλοι οι άνθρωποι το ίδιο στα δύσκολα και δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για τα δύσκολα. Στις ατελείωτες ώρες που έμεινα με τον εαυτό μου γνωριστήκαμε καλύτερα. Τον αγάπησα περισσότερο, θύμωσα πολύ μαζί του και του υποσχέθηκα να χαμογελάω περισσότερο, όσο δύσκολο κι αν μου φαινόταν, και να προχωράω μπροστά, αφήνοντας πίσω το παρελθόν.
Λένε πώς, ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό. Αυτό δεν μπορώ να το ξέρω ακόμα. Λένε πως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Φοβάμαι πως μέχρι να κλείσω τα μάτια μου ακόμη θα τον ψάχνω. Και τώρα που πέρασε ένας χρόνος, νιώθω πως, αφού μπορώ να το διηγηθώ, μπορώ ίσως και να το ξορκίσω. Η ζωή μου δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Και όταν το σκοτάδι έρχεται και με βυθίζει προσπαθώ να παίρνω δύναμη από μια βόλτα στη θάλασσα που τόσο αγαπάω, μια αγκαλιά από ένα αγαπημένο πρόσωπο, το πρόσωπο και το χαμόγελο του γιου μου, αγαπημένες φωτογραφίες που έχω βγάλει και αυτές που θα βγάλω ακόμα, τα μέρη που με περιμένουν να πάω να τα δω, και τόσα άλλα μικρά και μεγάλα που μέσα τους βλέπω το φως. Ο φόβος θα υπάρχει πάντα. Υπάρχουν μέρες που τον νιώθω να μου κόβει την ανάσα ψιθυρίζοντας: Είμαι εδώ… Τότε σκέφτομαι πως όταν ο θάνατος σε έχει πλησιάσει τόσο κοντά είναι παράσημο η κάθε μέρα που ζεις. Γιατί η λέξη «καρκίνος» είναι άγρια και σου φορτώνει έναν σταυρό για το υπόλοιπο της ζωής σου και εσύ πρέπει να μάθεις να τον σηκώνεις και να ζεις μαζί του. Και αυτό θα μάθω να κάνω.
Από αύριο τα πρώτα SMS - Ποιες εξετάσεις παρέχονται - Τα στοιχεία
Ευγνωμονώ την οικογένειά μου που δεν έχασε στιγμή τη δύναμη, την επιμονή, υπομονή και την ελπίδα της. Μία τέτοια αρρώστια που στο άκουσμα και μόνο νιώθεις τρόμο, μπορεί να σου τινάξει την ψυχή αλλά ταυτόχρονα να στην οπλίσει με απίστευτη δύναμη. Ευγνωμονώ τους γιατρούς μου. Φάροι καλοσύνης, ενθάρρυνσης, υπομονής και δύναμης. Και αυτό είναι το ζητούμενο. Η δύναμη. Ο καρκίνος λατρεύει την ηττοπάθεια και μισεί τη δύναμη. Ο καρκίνος του μαστού σήμερα νικιέται. Έχουμε στη διάθεσή μας εξαιρετικούς επιστήμονες και μέσα για να το πετύχουμε. Το κυριότερο όλων, θέλει εσύ ο ίδιος να το πιστέψεις με δύναμη και πίστη και θα τα καταφέρεις.
Μην αφήνεις ποτέ στην τύχη ό,τι αφορά στην υγεία σου. Κάνε τις εξετάσεις που πρέπει. Μην ξεχνάς πως η πρόληψη έχει αποδειχτεί ο καλύτερος γιατρός όλων και αφουγκράσου το σώμα σου. Πάντα θα έχει τον τρόπο να σε προειδοποιήσει.
Αφιερωμένο σε όλους εσάς.
Μια δυναμική έκκληση για απελευθέρωση ή άλλη μια ερωτικά φορτισμένη τάση;
