Βίκυ Φωτεινού: «Θέλω, αλλά μου επιτρέπεται;»

Τι ενώνει γυναίκες με διαφορετικά επαγγέλματα, όπως μια δικηγόρο, μια χημικό, μια καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο, μια βιολόγο, μια διευθύντρια ιδρύματος και μια υπεύθυνη μάρκετινγκ; Οι ιστορίες τους. Ιστορίες που μιλούν για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες όταν θέλουν να εξελιχθούν επαγγελματικά, να διεκδικήσουν την αμοιβή που τους αξίζει, να ενισχύσουν τη δημόσια παρουσία τους, να μπουν σε ένα διοικητικό συμβούλιο, να προωθηθούν στην πολιτική ή να υπάρξουν σύμφωνα με τις επιθυμίες τους.

Οι ιστορίες αυτές, αληθινές και ειπωμένες με τα δικά τους λόγια, δείχνουν πώς λειτουργεί το φαινόμενο της «γυάλινης οροφής» στη σημερινή Ελλάδα. Υπερβαίνοντας τις έρευνες, τις στατιστικές και τα απρόσωπα ποσοστά που συνήθως χρησιμοποιούμε για να μιλήσουμε για δυσκολίες και αποκλεισμούς, οι προσωπικές μαρτυρίες μιλούν απευθείας στην καρδιά.

Τις «Ιστορίες για τη Γυάλινη Οροφή» βρίσκει και επιμελείται η μη κερδοσκοπική οργάνωση Story Mentor. (www.storymentor.gr). Αυτή είναι η ιστορία της Program Manager, Βίκυς Φωτεινού.

Λέγομαι Βίκυ Φωτεινού και είμαι Program Manager. Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι με τη διοργάνωση προγραμμάτων ανοικτής καινοτομίας, μια θέση όχι τόσο διαδεδομένη τα προηγούμενα έτη, καθώς η καινοτομία και η επιχειρηματικότητα ήταν άγνωστες λέξεις στην ελληνική πραγματικότητα. Έχω σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες και Δημόσια Διοίκηση στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με κατεύθυνση Διεθνών Σπουδών και εν συνεχεία ασχολήθηκα με την Διοίκηση Επιχειρήσεων (ΜΒΑ - Master in Business Administration) για να καταλάβω καλύτερα τον επιχειρηματικό κόσμο. Η εργασία μου έχει πολλές εναλλαγές και προκλήσεις, διότι έρχομαι καθημερινά σε επαφή με νέους ανθρώπους και επιστήμονες που επιχειρούν να εξελίξουν την ζωή τους και να αναπτύξουν συνεργασίες και καινοτόμες εφαρμογές που βελτιώνουν τη ζωή και την καθημερινότητά μας. Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη που συμμετέχω τόσο ενεργά στο προσκήνιο της επιχειρηματικής σκηνής, με ανθρώπους που καινοτομούν και κάνουν την διαφορά. Η δημιουργική αυτή επαφή με τους ανθρώπους είναι αυτό που με ενθουσιάζει σ’ αυτήν την εργασία και είναι κάτι που από μικρή αισθανόμουν ότι ήθελα να είναι ένα αναπόσπαστο στοιχείο της καθημερινότητάς μου.

Η ημέρα μου είναι γεμάτη από την εργασία μου και παράλληλα, λόγω της ενασχόλησής μου αυτής, έχω αρχίσει να εξερευνώ καλύτερα τον άνθρωπο και τα ανθρώπινα συναισθήματα, συνεχίζοντας τις σπουδές μου σε έναν διαφορετικό τομέα αυτή την φορά, αυτόν της ψυχολογίας.

Στη διάρκεια των χρόνων που εργάζομαι, έχω βιώσει επιτυχίες και αποτυχίες. Επιτυχίες που συνδυάζονται με την εξελικτική πορεία των εταιρειών - startups που συμμετέχουν στα προγράμματα που διοργανώνω. Μια καινούργια χρηματοδότηση, ένα καινούργιο προϊόν ή μια συνεργασία που θα επιτευχθεί και στα οποία έχω συμμετάσχει, συντελούν και αυτά στο να βιώσω ακόμα μία επιτυχία στην εργασία μου. Αλλά απολαμβάνω και προσωπικές επιτυχίες με μία καινοτόμα ιδέα, την πρωτοβουλία της οποίας είχα εγώ και την βλέπω να υλοποιείται. Μεγαλύτερη επιτυχία από όλα αυτά είναι οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει μέσα σχέσεις χρόνων που χτίζονται και εξελίσσονται.

Έχω βρεθεί πολλές φορές σε συναντήσεις στις οποίες συμμετείχαν μόνο άντρες κι εγώ ήμουν η νεότερη αλλά και η μόνη γυναίκα, δίνοντας τον καλύτερό μου εαυτό για να τους πείσω να εντάξουν την καινοτομία στην εταιρία τους. Θυμάμαι πολύ έντονα την υποχρέωση που αισθανόμουν να κρατάω εγώ όλα τα πρακτικά των συναντήσεων, να μην μου ξεφύγει κάτι από όσα θα ειπωθούν, όπως και μια ανάγκη να επιβεβαιώσω ότι μπορώ να τα φέρω όλα εις πέρας. Και θυμάμαι ότι αργότερα, όταν μετά από πολλά χρόνια απέκτησα δική μου ομάδα συνεργασίας, δεν έλαβα την αντίστοιχη αναγνώριση από το περιβάλλον, με την παραίνεση και την υπόδειξη από τους εργοδότες μου να μην φαίνεται ξεκάθαρα ότι είμαι επικεφαλής στην ομάδα. Μου ζητήθηκε, δηλαδή, να είμαι υπεύθυνη για το έργο και να γνωρίζω κάθε φάση του, χωρίς αυτό να γίνεται αντιληπτό από τους συνεργάτες μου, για να μην αισθάνονται άσχημα ότι τους δίνω οδηγίες. Άραγε θα γινόταν κάτι αντίστοιχο αν ήμουν άντρας και βρισκόμουν στην ίδια θέση; Μάλλον όχι.

Σε αυτήν την ηλικία και μετά από κάποια επιτυχημένα χρόνια εργασίας, σκέφτομαι το επόμενο επαγγελματικό βήμα στην ζωή μου. Πολλές φορές το στενό μου οικογενειακό περιβάλλον μού εκφράζει τις ανησυχίες του σχετικά με τις ώρες που αφιερώνω στην εργασία μου. Ακούω εκφράσεις όπως: «Γιατί δεν βρίσκεις μια πιο βολική εργασία από θέμα ωραρίων, για να αφιερώσεις περισσότερο χρόνο στην προσωπική σου ζωή;» Λες και η φιλοδοξία και η δημιουργικότητα είναι μετρήσιμα μεγέθη. Σχόλια που έχουν σαν βάση τους όλα όσα περιμένουμε από κάποια γυναίκα με το δικό μου προφίλ.

Συχνά αναρωτιέμαι αν ανάλογες ερωτήσεις απευθύνονται και στους συνομηλίκους μου άντρες. Παλαιότερα, σε μια συνέντευξη για νέα εργασία με είχαν ρωτήσει γιατί διεκδικώ τέτοια αμοιβή εφόσον πολύ σύντομα δεν θα είχα μόνον το δικό μου μισθό, καθώς ήταν βέβαιοι ότι θα είχα και την οικονομική υποστήριξη του συντρόφου μου. Μου επιτρέπεται, λοιπόν, να διεκδικήσω μια αμοιβή και μια θέση εργασίας όπως την έχω ονειρευτεί; Θέλω, αλλά μου επιτρέπεται; Θα ήθελα σε δέκα χρόνια κοιτώντας αυτό το κείμενο να πω ότι κατάφερα να αφήσω πίσω όλα τα αυτά που έρχονται σαν κοινωνικά στερεότυπα και κλειδώνουν τις επιθυμίες μας. Να έχω διεκδικήσει όλα όσα επιθυμώ και ονειρεύομαι, χωρίς ενοχές και δεύτερες σκέψεις.