Πανελλήνιες: Η αποτυχία της επιτυχίας

Αναρωτιέμαι τι θράσος είχα και στη διάρκεια της τρίτης Λυκείου έβγαινα σχεδόν κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Προετοιμαζόμουν για τις Πανελλήνιες ήδη από την προηγούμενη χρονιά και η αγωνία μου όσο πλησίαζαν οι εξετάσεις φούντωνε. Τον Μάρτιο πριν από τις εξετάσεις είχα επισκεφτεί τα Πανεπιστήμια που με ενδιέφεραν (ΑΣΟΕ, Πανεπιστήμιο Πειραιά, Πάντειο) και είχα καταλήξει: Χρηματοοικονομικό Πανεπιστημίου Πειραιά. Ωραίο κτήριο κοντά στη θάλασσα. Τσεκ.

Είναι 1994 και τότε όλοι μιλούν για το μέλλον των στελεχών, το χρηματιστήριο, τις επενδύσεις. Την προηγούμενη χρονιά με γοήτευε η γραφιστική, περισσότερο στο άκουσμα γιατί στην ουσία δεν ήξερα τι είναι και δεν υπήρχε και κάποιος να μου εξηγήσει. Οι γονείς μου ήθελαν να σπουδάσω και με άφησαν απολύτως ελεύθερο να επιλέξω. Επέλεξα το Πανεπιστήμιο με όρους, ας πούμε, real estate και τη σχολή με όρους μάρκετινγκ. Τις Παρασκευές πηγαίναμε στην Ιζαμπέλα και δεν θυμάμαι καν αν έπινα ποτό τότε. Χορεύαμε με τους φίλους μου που πήγαιναν στη Β' Λυκείου και ήταν πιο άνετοι. Το πρωί του Σαββάτου είχαμε μάθημα έκθεσης και ήμουν πάντα συνεπής.

Έχοντας παραδώσει το μηχανογραφικό και καθώς πλησίαζε ο καιρός για τις εξετάσεις, η αγωνία για το άγνωστο και το απρόβλεπτο με στοίχειωνε. Αν, για παράδειγμα, έσπαγα το χέρι μου ή αργούσα να φτάσω στο σχολείο, θα έχανα τις Πανελλήνιες και θα χανόταν ο μεγάλος κόπος των δυο ετών. Ένα λιποθυμικό επεισόδιο, ξεσπάσματα χωρίς λόγο, κλάματα και δύσπνοιες συνόδευαν την καθημερινότητά μου. Ήταν όμως και η λαχτάρα για το άγνωστο: αν περνούσα, θα ερχόμουν στην Αθήνα, θα είχα ένα σπίτι με έναν τοίχο από γυαλότουβλα, ή τουλάχιστον έτσι λέγαμε με φίλη μου Τέτα. Ένα γεγονός κρίνει την πορεία μιας ζωής. Δεν ήξερα πώς θα είναι κι αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο της νιότης.

Μια- δυο ημέρες πριν την έναρξη των Πανελληνίων και το μάθημα της Ιστορίας, την οποία είχα παπαγαλίσει προς τα μπρος, πίσω και ανάποδα, πηγαίνουμε για φαγητό στον Μύθο της Τριών Ναυάρχων που για αρχή μας έφερναν βούτυρο με ροκφόρ σε ψωμί ζεστό. «Ήμασταν στον Κάλαμο το Σαββατοκύριακο», μας λέει ο Αλέξανδρος που πάντα αγαπούσε την περιπέτεια. «Νησάκι Κάλαμος», επαναλαμβάνω. Σήμερα, όπως και τότε, δεν θυμάμαι τι έγινε στο συγκεκριμένο νησί, ιστορικά μιλώντας, αλλά κάτι θα έγινε για να αναφέρεται το νησί πολλάκις στην Ιστορία Δέσμης. Επέστρεψα στο σπίτι, ξαναδιάβασα τις σκόρπιες αναφορές στο νησάκι Κάλαμος (ή μήπως ήταν τα Τριζόνια;) κι έτσι την επόμενη ημέρα που έπεσε η ερώτηση για το εν λόγω νησί, θριάμβευσα.

Θυμάμαι όμως τι έφαγα και τη θέρμη που προκαλούν στην καρδιά οι συναναστροφές με εκείνους που αγαπάς. Ας πούμε ότι η τύχη συνάντησε την ευκαιρία και την σωστή προετοιμασία μου. Αν δεν αγαπούσα το βούτυρο με το ροκφόρ και την παρέα, δεν θα είχα περάσει στη σχολή που ήθελα. Αν είχα αρνηθεί να πάω δεν θα περνούσα. Δεν πέρασα στην σχολή που ήθελα: πέρασα στο τμήμα Ναυτιλιακών Σπουδών. Ήταν η δεύτερη επιλογή μου για την οποία δεν είχα ιδέα περί τίνος επρόκειτο. Μεταξύ μας, ούτε εκείνοι που δίδασκαν κι έτσι, πέντε χρόνια μετά, βρέθηκα πτυχιούχος και άσχετος, μην έχοντας αγαπήσει τα ναυτιλιακά, έχοντας περάσει από δυό-τρεις εταιρείες κάνοντας πρακτική, ανάμεσά τους και στο υπουργείο Ναυτιλίας, στο τμήμα προμηθειών που τότε διαχεριζόταν την προμήθεια των υποβρύχιων του Άκη.

Ξέχασα να σας πω ότι η πρώτη- πρώτη μου επιλογή ήταν δημοσιογραφία, όμως όταν ήρθε η ώρα να δώσω το ειδικό μάθημα της ξένης γλώσσας, λίγο η κούραση, λίγο η σιγουριά ότι έχω περάσει κάπου, δεν πήγα. Έσκισα την ταυτότητα των εξετάσεων και πήγα για μπάνιο. Δεν πέρασα στη σχολή δημοσιογραφίας, όμως να, 30 χρόνια μετά ίσως η Ρούλα, η φιλόλογος που μου έκανε έκθεση στο Φροντιστήριο Ορμή της Πάτρας να σκέφτεται ότι δεν έπεσε έξω που σημείωνε στις εκθέσεις μου: πολύ δημοσιογραφικό ύφος. Για καλό ή για κακό το έλεγε; Σημασία έχει ότι η κλίση, το ταλέντο, η επιθυμία, όπως θέλετε πείτε το, θα σε βρει. Μπορεί να μην θυμάμαι τις παρατηρήσεις της Ρούλας αλλά θυμάμαι πώς με έκανε να αισθάνομαι: ότι αξίζω.