Βάλε ένα πρόχειρο σώμα κι έλα

Οι μέρες μεγαλώνουν, οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν, οι τουρίστες κατακλύζουν τη χώρα, τα ρούχα λιγοστεύουν, το σώμα αποκαλύπτεται, το καλοκαίρι είναι εδώ. Και μαζί του, κάθε χρόνο, και τώρα τελευταία λίγο πιο έντονα, η συζήτηση για τα σώματά μας, το βάρος τους, το σχήμα τους, τις «ατέλειές» τους.

Κάθε πηγή πληροφόρησης βομβαρδίζει τις γυναίκες με ένα ασταμάτητο διπλό μήνυμα: «να είσαι ο εαυτός σου» / «αρκεί ο εαυτός σου να ανταποκρίνεται σε κάποια πρότυπα». Και ναι, υποτίθεται ότι οι βιομηχανίες της εικόνας, της μόδας, της ομορφιάς, έλαβαν το μήνυμα ότι δεν πρέπει να σπρώχνουμε τα κορίτσια (μικρά και μεγάλα) προς την υπερβολική αδυναμία, πώς ακριβώς όμως θα πουλήσουν αν δεν προβάλλουν κάποιο ιδανικό; Κάποια εικόνα την οποία θα θέλουν σχεδόν όλες να αντιγράψουν; Μια εικόνα που υπόσχεται πως, αν την υιοθετήσεις, θα είσαι επιθυμητή, «αντικειμενικά» όμορφη, θα τραβάς τα βλέμματα, την προσοχή του πλήθους, οι καρδούλες θα πέφτουν βροχή.

Η διαφορά με τα πρότυπα άλλων δεκαετιών είναι ότι τώρα έχεις το δικαίωμα να μοιάζεις και με την Κιμ Καρντάσιαν, μόνο που αυτό δεν σημαίνει ότι απενοχοποιήθηκαν τα τροφαντά οπίσθια. Γιατί βεβαίως, δεν μιλάμε για τροφαντά οπίσθια γενικώς, αλλά για μια πολύ συγκεκριμένη κατηγορία που αποκτά κανείς με πολλή γυμναστική και αρκετή πλαστική χειρουργική. Η άλλη επιλογή είναι τα υπέρβαρα μοντέλα που βλέπει πλέον κανείς στις ιστοσελίδες των καταστημάτων ρούχων και όχι μόνο. Λυπάμαι που το λέω, αλλά κι αυτά σε μία και μοναδική κατηγορία ανήκουν. Είναι σώματα με πολλά κιλά παραπάνω, ολοστρόγγυλα και σφιχτά. Η τυχαία γυναίκα του μέσου όρου εξακολουθεί να μην εκπροσωπείται πουθενά, και εξοργίζεται γιατί, ναι, θα ήθελε να καταναλώσει, γιατί, ναι, ψωνίζοντας ρούχα από το ίντερνετ θα ήθελε να δει πώς στέκεται αυτό το παντελόνι σε ένα σώμα με βαριά πόδια ή παχουλές γάμπες ή ψωμάκια ή πεταχτή κοιλίτσα ή και όλα μαζί, αλλά δεν θα το βρει πουθενά, γιατί και στο πάχος πλέον υπάρχουν πρότυπα από τα οποία καλό θα ήταν να μην ξεφεύγουμε.

Μπαίνοντας κανείς για να διαβάσει τα σχόλια και τις επευφημίες για την απάντηση της Δανάης Μπάρκα στην Αφροδίτη Λατινοπούλου οδηγείται, αναπόφευκτα, σε άλλα άρθρα, συνήθως για το πώς να χάσουμε πέντε κιλά σε δεκατέσσερις μέρες, πώς να σμιλέψουμε αξιοζήλευτους κοιλιακούς, ή πόσο γενναία είναι η τάδε διάσημη κυρία που ανέβασε φωτογραφίες της με μαγιό χωρίς να κρύβει τις ατέλειες που δεν έχει, και μας προτρέπει και μας να αγαπήσουμε το σώμα μας.

Σ’ αυτό το τελευταίο δεν έχουν άδικο, φυσικά. Ας το αγαπήσουμε επιτέλους, ας μιλήσουμε γι’ αυτό επιτέλους, ας το σκεφτούμε όχι σαν ένα βάρος που μας έχει φορτωθεί, αλλά ως τον σύντροφό μας στη ζωή. Κακά τα ψέματα, όσο υπάρχουμε θα υπάρχουμε μαζί του, μέσα στο σώμα μας δημιουργούνται οι σκέψεις, εκεί βιώνονται τα συναισθήματά μας, εκεί γεννιέται η χαρά, μέσα σ’ αυτό το στήθος από σάρκα και οστά νιώθουμε την καρδιά μας (την πολύ αληθινή, σάρκινη καρδιά μας) να χτυπάει πιο γρήγορα όταν ερωτευόμαστε, αυτά τα πόδια μας μεταφέρουν όπου θέλουμε να πάμε, αυτά τα όργανα δουλεύουν ακατάπαυστα για να αντιμετωπίσουν όλα τα βασανιστήρια στα οποία τα υποβάλλουμε, τζάνκφουντ, ποτά, τσιγάρα, ξενύχτια, καφέδες, άγχος, απομόνωση.

Ας μάθουμε στα παιδιά μας τουλάχιστον αυτό. Να αισθάνονται το σώμα τους, να το ακούν, να θέλουν να το νιώθουν δυνατό και υγιές γιατί έτσι θα μπορεί να αισθάνεται και να χαίρεται στον ύψιστο βαθμό. Γιατί αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο μέσα από τις αισθήσεις μας, και οι αισθήσεις μας είναι το σώμα μας, αυτό το σώμα που ζητάει να απλωθεί στον ήλιο, να αναπνεύσει βαθιά, να χαϊδευτεί, να νιώσει απόλαυση, όσο προλαβαίνει. Τα σώματα, δηλαδή οι άνθρωποι, χρειάζονται στοργή.