Το έχασα το βρωμο-πενηντάρικο, και ήταν τόσο όμορφο, μόλις είχε βγει από την ωραία πορτούλα της τράπεζας που πετάει λεφτά όταν είναι καλός άνθρωπος
H σωστή προοπτική: Τίποτα δεν είναι σπουδαίο όταν χάνουμε οπουδήποτε και οτιδήποτε. Όλα αυτά είναι σημαντικά μόνον σε σχέση με την σημασία που τους δίνουμε.
Κάπου ανάμεσα στο μπακάλη της περιοχής και στο σπίτι, έχασα ένα κολλαριστό πενηντάρικο – το είχα πριν φύγω αλλά δεν το είχα όταν γύρισα. Δεν το ξόδεψα, επειδή πλήρωσα με κάρτα, και δεν το έκρυψα σε άσχετο σημείο, όπως κάνω συνήθως, με αποτέλεσμα να μη βρίσκω ποτέ τίποτα και να τρώω την ώρα μου ψάχνοντας πίσω από μεντεσέδες και κάτω από τσουλάκια.
Τέλος πάντων το έκλαψα το πενηντάρικο όσο του άξιζε, ή μάλλον πολύ παραπάνω από όσο του άξιζε, όπως αποδείχθηκε: η κόρη μου ανέβασε πυρετό στο μεταξύ, και βγήκε θετική, γεγονός που έσπειρε πανικό στο σπίτι και με έκανε να αφήσω την κλάψα του πενηντάρικου. Μετά ένας αγαπημένος φίλος σαβουρντίστηκε κι έσπασε το χέρι του στα καλά καθούμενα. Και μετά… την ίδια μέρα….άλλος αγαπημένος φίλος ο οποίος είχε υποβληθεί σε σοβαρή
επέμβαση σε νοσοκομείο, αντί να πηγαίνει καλύτερα, όπως περίμενα/ήλπιζα, μάθαμε ότι είχε επιπλοκές. Ό,τι πρέπει να ξανα-χειρουργηθεί, κι ότι παιδεύεται ακόμα, ενώ θα έπρεπε κανονικά να χοροπηδάει. Αν όχι να χοροπηδάει, τουλάχιστον να σηκώνεται από το κρεβάτι. Η είδηση ήρθε σαν κατραπακιά, είναι εξαιρετικός και εξαιρετικά ταλαντούχος φίλος, πρέπει οπωσδήποτε να γίνει καλά άμεσα γιατί τον αγαπάμε και γιατί μας το χρωστάει, οφείλει να αφήσει τις σαχλαμάρες και να συνέλθει γρήγορα.
Δεν τα λέω όλα αυτά για να νταουνιάσετε, στόχος μου είναι το αντίθετο, σκέφτομαι πόσο δεν βάζουμε τα πράγματα στην σωστή προοπτική μερικές φορές, πόσο σκάμε και χαλιόμαστε για όχι-τρελά-σημαντικά θέματα. Βέβαια όταν έχεις μόνον ένα πενηντάρικο, σόλο, καρμίρικο στην τσέπη της βερμούδας, και το χάνεις επειδή είσαι αφηρημένο άτομο και ‘γειά σου’, δεν φταίει κανείς μόνο το ξερό σου το κεφάλι – την προηγούμενη μέρα είχα βάλει τις φωνές σε φίλη που άφησε ανοιχτό μπουκαλάκι νερού στην ίδια τσάντα με τον υπολογιστή της, με κίνδυνο να μείνει χωρίς υπολογιστή για το καλοκαίρι. «Μα πώς το έκανες αυτό;» ρωτούσα, και καλά απίστευτο, λες και ήταν το είδος της γκέλας που δεν θα έκανα εγώ, το τουγκέδερ άτομο, αν ήμουν σε πίεση, βιαστική ή αφηρημένη. Και ορίστε που έκανα κάτι ανάλογο με το βρωμο-πενηντάρικο, ορίστε που το έχασα, και ήταν τόσο όμορφο, μόλις είχε βγει από την ωραία πορτούλα της τράπεζας που πετάει λεφτά όταν είναι καλός άνθρωπος….
Δεν είναι όμως σπουδαίο το πενηντάρικο τελικά. Όπως και τίποτα δεν είναι σπουδαίο – ο φριχτός καυγάς με άνθρωπό μας, η ρήξη σχέσης/γάμου, η απογοήτευση που μας πλακώνει όταν ένα πρόσωπο ή μια δουλειά αποδεικνύεται τζούφιο, όταν συνειδητοποιούμε ότι μας δουλεύουν ψιλό γαζί, όταν χάνουμε χρόνο και χρήμα, όταν χάνουμε οπουδήποτε και οτιδήποτε. Όλα αυτά είναι σημαντικά μόνον σε σχέση με την σημασία που τους δίνουμε. Διαβάζω π.χ. ένα απορριπτικό μέιλ γεμάτο σχόλια τα οποία, σόρι, περνάω πια στο ντούκου. Πριν μερικά χρόνια θα έσκαγα, θα ίδρωνα, θα στεναχωριόμουν που κάποιος έχει τόσο κακή ιδέα για μένα, αλλά σκασίλα μου, έχουμε περάσει δια πυρός και σιδήρου όσοι καβαντζώσαμε τα πενήντα και εξήντα, σιγά μην αφήσω την αρνητική ενέργεια ενός ακόμα θυμωμένου ατόμου να με φτάσει. Ακόμα κι όταν με φτάνει, δεν την αφήνω να με χαλάει.
Αν δεν διαθέσουμε εμείς οι ίδιοι χώρο, περιθώριο, διαστάσεις, αν δεν εστιάσουμε σε αυτό, τότε το αρνητικό οτιδήποτε, η στραβή, η γκέλα, η γκαντεμιά που είναι μέσα στη ζωή, όπως και η κακία, η κριτική, η απόρριψη… δεν μπορούν να απλωθούν μέσα μας και να μας αρπάξουν από το λαιμό. Δεν πρόκειται για καμιά τρομερή φιλοσοφία, ακούγεται σα Θεία Όλγα επειδή δεν είμαι φιλόσοφος ούτε ψυχολόγος (πράγμα που φαίνεται άλλωστε), είμαι άτομο που έχασε ένα πενηντάρικο μαζί με τα χιλιάδες πενηντάρικα που έχουνε πάει κατά διαόλου στη διάρκεια της ζωής μου, επειδή αυτή είναι η δουλειά τους, να εξανεμίζονται. Είμαι άτομο που έχει αγαπημένο φίλο σε νοσοκομείο και μεγάλη αγωνία, και
Πώς την εντόπισε η ΑΑΔΕ
κορούλα με πυρετό που δεν φοράει σορτσάκι να βγει βόλτα με τις φίλες της, και στεναχωριέται. Η κορούλα βλέπει την δική της γκαντεμιά ως καταστροφική, όπως κι εγώ έβλεπα ως ζημιά την απώλεια του πενηντάρικου. Μέχρι να σπάσει ο ένας φίλος το χέρι του, και ο άλλος να εμφανίσει επιπλοκές μετά την επέμβαση…
Ναι τέλος πάντων όλα αυτά είναι ασήμαντα, τα λεφτά και οι βόλτες και τα σορτσάκια και τα αρνητικά μέιλ και οι απορρίψεις, σε δουλειές και προσωπικά. Τα σημαντικά είναι άλλα, τα ξέρουμε (υγεία/ζωή. Ελεμένταρυ, Ντίαρ Γουάτσον). Απλώς μερικές φορές μας καταπίνει η τρεχάλα και τα ξεχνάμε.
Ενημερωτικά, ο ένας φίλος έβαλε το χέρι του στο γύψο και δεν μπορεί να γράψει επειδή είναι το δεξί, αλλά θα συνέλθει, ξέρει από αυτά, ΚΙ ΑΝ έχει σπάσει κόκκαλα. Ο φίλος στο νοσοκομείο πάει κάπως καλύτερα, δόξα σοι ο θεός/βούδας ή όποιος ακούει τις προσευχές μας. Ο πυρετός της κόρης μου υποχώρησε, θα της μπαίνουν και τα περσινά σορτσάκια, επειδή πέρασε δυο μέρες τρώγοντας μόνο κεράσια. Η φίλη με το βρεγμένο κομπιούτερ κατάφερε να το σώσει με σεσουάρ. Κι εγώ βρήκα το χαμένο πενηντάρικο στον πάτο του καροτσακίου ψώνιων.
Και έκανα χαρά μεγάλη, επειδή έτσι είναι ο άνθρωπος, φλούφλης…
Πώς λειτουργεί το φαινόμενο της «γυάλινης οροφής» στη σημερινή Ελλάδα;
