Τα παιδιά δεν αρρωσταίνουν στις διακοπές. Εκτός αν...
Σχόλιο για τις καλοκαιρινές διακοπές και τις αρρώστιες που παθαίνουν τα παιδιά.
Τα παιδιά δεν αρρωσταίνουν στις διακοπές… εκτός αν ξεροψηθούν στον ήλιο, αν φάνε κάτι άθλιο, αν ιδρώσουν κάτω από το αιρκοντίσιον, αν μπει νερό στο αυτί τους, αν χτυπήσουν, αν καταπιούνε πολύ θαλασσόνερο και αν κολλήσουν κάτι. Κατά τα άλλα, δεν παθαίνουν τίποτα.
Πέρυσι είχε πάθει γαστρεντερίτιδα η κόρη μου στις διακοπές, εγχώριος γιατρός μας είχε γράψει ένα φάρμακο, το φάρμακο έμεινε μέσα στο νεσεσέρ μου έναν ολόκληρο χρόνο… και ορίστε που, για μία φορά, υπήρξα προετοιμασμένη μόλις έπαθε γαστρεντερίτιδα ο αδερφός της. Γιατί κανονικά, δεν είμαι προετοιμασμένη για τις αναποδιές τέτοιου είδους, εικοσιοκτώ χρόνια μαμά και δεν περιμένω να συμβεί κάποια καταστροφή σε διακοπές καλοκαιριού. Σε γενικές γραμμές, δεν συμβαίνει η καταστροφή – προκύπτουν απλώς μικρές ζημιές, χαστουκάκια, χτυπήματα, ίσα για να μην θεωρείς δεδομένη την υγεία των παιδιών σου. Την θεωρείς δεδομένη όταν έχεις ένα γερό παιδάκι, αλλά καταλαβαίνεις πόσο στον αέρα είναι, η υγεία του και η δικιά σου ευτυχία, όταν το παιδάκι αρρωσταίνει.
Σκέφτεσαι τώρα, «θα προσέχουμε, θα φοράμε καπέλο, μάσκα, ωτοασπίδες, ζακέτα, αντι-ηλιακό, θα τρώμε μόνο καθαρά πράγματα, δεν θα πλησιάζουμε άλλα παιδάκια, δεν θα μπαινοβγαίνουμε σε πισίνα, θα βάζουμε αντισηπτικό, θα έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα»… αλλά αυτά τα σκέφτεσαι όταν είσαι νέα και αθώα μαμά, με το πρώτο μικρό παιδάκι σου. Αν έχεις ήδη ένα ή περισσότερα παιδάκια, αν έχεις περάσει διακοπές με μωρό ή/και μικρό παιδί, χαμογελάς ειρωνικά φτύνοντας ταυτόχρονα τον κόρφο σου: όσο και να προσέχεις εσύ η μαμά, το παιδάκι σου μπορεί πολύ εύκολα να αρπάξει ή να πάθει, αν όχι τα πάντα, τουλάχιστον τα μισά.
Καθόλου δεν είμαι δυσοίωνος άνθρωπος – ξεκινάω για διακοπές χωρίς κανένα φάρμακο μαζί μου, με την βεβαιότητα ή/και αυταπάτη ότι όλα θα πάνε πρίμα, κανένας δεν θα πάθει τίποτα. Στα χρόνια της μαμαδοσύνης μου, έχουμε περάσει (ευτυχώς όχι όλοι μαζί) ηλιάσεις, θερμοπληξίες που είναι άλλο πράγμα, γαστρεντερίτιδες, γρίπες, κοβιντ, ωτίτιδες με το κιλό, δηλητηριάσεις από παλαιωμένα κεφτεδάκια, πονόλαιμους, πονόδοντους, πονοκέφαλους, πονόκοιλους, εκτός από τραυματισμούς σε πεσίματα στη μπάλα, με ποδήλατο, από δέντρα, σε βράχια ή και στον ίσιο δρόμο ακόμα. Έχουμε ανακαλύψει Κέντρα Υγείας και παιδιάτρους σε διάφορα σημεία της Ελλάδας, με διάφορες απόψεις και με ό,τι ταρίφες θέλουνε. Έχουμε περάσει λαχτάρες (μήπως είναι μηνιγγίτιδα, σκωληκοειδίτιδα, κάτι πολύ σοβαρό, μήπως χρειάζεται εγχείρηση, επέμβαση, νοσοκομείο που δεν υπάρχει εδώ, αγωγή που δεν θα την βρούμε, και πάει λέγοντας). Ευτυχώς οι λαχτάρες πέρασαν, και δεν με δίδαξαν πολλά πράγματα – παρά μόνο να έχω Ντεπόν μαζί μου, να ξέρω πού βρίσκεται το Κέντρο Υγείας, κάποιον να μου συστήσει παιδίατρο, και να θυμάμαι πότε έκανε τον τελευταίο αντιτετανικό ορό ή εμβόλιο το κάθε παιδί.
Πράγμα που δεν θυμάμαι ποτέ. Όχι επειδή είμαι αδιάφορη και γαιδούρα μάνα, παρά επειδή έχω την σιγουριά, ενώ φτιάχνω βαλίτσες, ότι δεν θα πάθει τίποτα κανένα παιδί, κι ας έχει καεί η γούνα μου, ας έχουνε πάθει τα πάντα, όλα τα παιδιά. Γιατί δεν διδάσκομαι από τα παθήματα; Γιατί δεν συναρμολογώ ένα φαρμακείο, να το έχω μαζί μου ανα πάσα στιγμή;
Επειδή… αισθάνομαι σα να το γκαντεμιάζω, σα να κάνω μια προβολή επερχόμενων κακών, και το αποφεύγω. Έχω ομοιοπαθητικά για τσιμπήματα μέλισσας, μια και είμαστε στη Θάσο, στο νησί της κερήθρας. Έχω μερικά αντι-πυρετικά, κυρίως επειδή είναι ξεχασμένα και/ίσως ληγμένα στον πάτο μιας τσάντας. Όλα τα άλλα, μπορείς να τα προμηθευτείς από νησιώτικο φαρμακείο, δεν είναι σπάνια, κι αν, παρ’ ελπίδα, πάθει κάτι σπάνιο το παιδί σου, θα χρειαστείς πολύ περισσότερη βοήθεια κοινού από το στάνταρ φαρμακείο έτσι κι αλλιώς. (Ας αφήσουμε απέξω το ότι για κάποιον μυστήριο λόγο θα ξεραθεί το παιδί σου Σάββατο βράδυ, ώστε να μην έχεις πρόσβαση σε φαρμακείο πριν την Δευτέρα, και αναγκαστικά θα την βγάλεις με τσάγια, λαπάδες και πρακτικά γιατροσόφια…)
Η κατάσταση της υγείας των ασθενών
Ξεκινάω πάντα αισιόδοξα ωστόσο ή όμως, λες και δεν έχω ξαναπάει ποτέ στη ζωή μου διακοπές με μικρά παιδιά, λες κι είμαι καινούργια στο σπορ. Όταν προκύπτει ο πυρετός, ο κοιλόπονος, ο πονοκέφαλος, το αυτί που δεν αφήνει κανέναν να κλείσει μάτι όλη νύχτα… όταν προκύπτει το οτιδήποτε αρνητικό, πέφτω από τα σύννεφα. Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν, ένα παιδί που έκανε σούζες με το ποδήλατο χθες και πήγαινε η ψυχή μου στον κούλουρη, να ψήνεται σήμερα και να σέρνεται σα μαρούλι. Το ότι αναρωτιέμαι, παρά τον πρότερο έντιμο βίο, το ότι το κοιτάζω σχεδόν ξαφνιασμένη το άρρωστο παιδί, με ξαφνιάζει ακόμα και εμένα την ίδια. Δηλαδή, γουα’δε’φακ; Που λένε και τα παιδιά μου. Ντιπ τίποτα δεν μου έμαθε η ζωή;
Τέλος πάντων, τρέχω να πάρω κανένα προβιοτικό τώρα, με το ένα άρρωστο παιδάκι που δεν είναι πια παιδάκι αλλά είναι ο ασθενής των φετινών διακοπών. Και παρηγοριέμαι με την βεβαιότητα (χάρη στην πρότερη πείρα!) ότι οι καλοκαιρινές αρρώστιες των παιδιών κρατάνε λίγο, 2-4 μέρες, κι έπειτα τα παιδάκια αρπάζουν τα ποδήλατά τους και συνεχίζουν τις σούζες σα να μην ψήθηκαν στον πυρετό καθόλου, και ποτέ στη ζωή τους, πόσο μάλλον χθες…
Ψάχνουμε ευκαιρίες να αισθανθούμε ένοχες (εμείς οι γυναίκες)
