Μεγαλώνοντας με χιούμορ

Ο πιο παλιός φίλος μου, όποτε με βλέπει τελευταία μου λέει: «Κουρασμένη φαίνεσαι, πουλάκι μου!» Το λέει και μέρες που έχω κοιμηθεί καλά, που είμαι ξεκούραστη, που δεν έχω ταλαιπωρηθεί καθόλου – και ξέρω ότι δεν το λέει από κακία ή για να με κάνει να νοιώσω σαράβαλο. Ξέρω ότι αυτό που ερμηνεύει ως κούραση στη φάτσα μου είναι τα 60+ χρόνια, σε σχέση με τις όλο φρεσκάδα εικόνες από την εφηβεία μας που έχει στο μυαλό του. Με βλέπω στον καθρέφτη, τα μάτια μου έχουν σακούλες από κάτω, από πάνω, ακόμα κι από τα πλάγια. Οι «γραμμές του κλόουν» δεξιά - αριστερά στο στόμα μου δεν σώζονται όσο Μπόζο κι αν χαμογελάσω, ο λαιμός μου είναι πατσαβούρα και το χειρότερο; Έχουν μακρύνει τα αυτιά μου. Ακόμα χειρότερο είναι το ότι έχει μακρύνει η μύτη μου, αλλά κάνω πως δεν την βλέπω, όπως και τις ελιές, στίγματα, σημάδια, λεκέδες, πανάδες, και ΤΡΙΧΕΣ ρε παιδιά, για όνομα, δηλαδή τι άλλο θα φυτρώσει στη μούρη μου; Η μαγική φασολιά που σκαρφαλώνει ο πώς-τον-είπαμε στο φριχτό παραμύθι «Ο Αυτός και η Φασολιά», για να σκοτώσει τον γίγαντα;

Η κούραση που βλέπει ο αγαπημένος φίλος στο πρόσωπό μου είναι συνδυασμός όλων των παραπάνω, στιγμάτων, τριχών, σακουλών κλπ, και κυρίως, αποτέλεσμα προχωρημένης ηλικίας. Ίσως και έκθεσης στον ήλιο, πολλών μπάνιων στη θάλασσα για τα οποία δεν μετανιώνω, πολλών (παλαιότερων) τσιγάρων, ποτών και δεν συμμαζεύεται για τα οποία επίσης δεν μετανιώνω, με την έννοια ότι, άντε και μετάνιωνα, τι θα καταλάβαινα; Εκτός που συνοδεύονταν όλα αυτά από ξενύχτια σκληρής εργασίας ή/και σκληρού γλεντιού, έρωτες, χτύπημα-στα-πατώματα, ταξίδια, τρεχάματα και δουλειές με φούντες επί πολλές δεκαετίες….

Θέλω να πω, τι να καθαρίσει μια μούρη; Πώς να αντέξει αλώβητη από τον χρόνο, τις καταχρήσεις, τις βόλτες με λιακάδα, τις βουτιές, τις εκδρομές, τις σχέσεις, τους χωρισμούς, τις αρπαχτές, τις γκαντεμιές, τις παθήσεις, τα χτυπήματα της μοίρας, τις γέννες, τις προσωπικές περιπέτειες και τα αμέτρητα ταξίδια με ΚΤΕΛ; Φίλη Καβαλιώτισσα μου έλεγε για άλλη συμμαθήτριά μας που πάει κι έρχεται με ΚΤΕΛ Αθήνα-Καβάλα εδώ και χρόνια, και είναι μια χαρά, την βλέπω στο Φέησμπουκ, καθόλου πατσαβούρα, καθόλου όπως είμαι εγώ όταν ταξιδεύω 11 ώρες με ΚΤΕΛ (=πάρα πάρα μα πάρα πολύ κουρασμένη. Επιπέδου Τουτανχαμών, σε μούμια). Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνει, παρόλο που κοιμάται στη διαδρομή ενώ εγώ πχ κατουριέμαι, γιατί, δεν σας τα είπα, άλλο ένα φαινόμενο που συνοδεύει την προχώ ηλικία είναι η συχνουρία: με δύο ή τρεις στάσεις για πιπί, σόρι αλλά δεν το βγάζω το ταξίδι στεγνή…

Δεν είμαι γκρινιάρης άνθρωπος και έχω δηλώσει ότι αισθάνομαι μεγάλη ικανοποίηση κάθε χρόνο που περνάει και βρίσκομαι ακόμα εδώ, ανάμεσά σας, σαν την αλεπού στο κοτέτσι: από πίσω (μου λένε), φαίνομαι 45, και δεν με χαλάει, για αυτό συχνά προχωράω πίσω-πίσω, επειδή από μπροστά είναι η προαναφερθείσα μούμια. Και δεν διαμαρτύρομαι επειδή έτσι είναι ο άνθρωπος μετά τα 60, συρρικνωμένος πάνω στα επίσης συρρικνούμενα οστά του, με σακούλες παντού, με γραμμές και τσακίσεις από κούτελο μέχρι αφαλό. Μπορεί ο άνθρωπος να πλακωθεί στις πλαστικές και να γυαλίζει σαν κολοκύθα, να έχει όμορφα τσιτωτό δέρμα πάνω σε στρώσεις λίπους που απορροφήθηκαν με επιτυχία από τον πισινό του (δεν είπα «του κώλου», εσείς το σκεφτήκατε!) ή σε στρώσεις σιλικόνης που ήρθανε φρέσκες από κάποιο χημικό εργαστήριο. Μπορεί να έχει ορθάνοιχτα γυαλιστερά μάτια με πολύ ασπράδι, μια και το ασπράδι των ματιών είναι ΤΟ ελκυστικό σεξουαλικά στοιχείο που προδίδει νεότητα. Με την βοήθεια της επιστήμης μπορεί να μην πέφτουν τα βλέφαρά του προς το σαγόνι, να μην έχει δίπλες το ίδιο το σαγόνι, να μην βουλιάζουν τα μάγουλα και να μην κρεμάνε οι μύτες – έχω ακούσει ότι τις συμμαζεύουνε, άμα πολύ-πάνε προς Πινόκιο. Μπορεί να έχει βάλει εμφυτεύματα στα δόντια ο άνθρωπος ή/και μασέλα τελευταίας τεχνολογίας, από αυτές που δεν φαίνονται και ούτε κατά διάνοια (δεν) κάνουν κλάκα-κλάκα όταν κατεβαίνει σκάλες.

Όλα αυτά μπορεί να τα πετύχει ένας άνθρωπος με πολλά λεφτά και όρεξη να μπαίνει σε χειρουργεία… άρα όχι εγώ, που ως άνθρωπος φρικάρω με τη λέξη «χειρουργείο» και ας μην αναφερθούμε στα λεφτά, πολλά ή λίγα. Τα οποία αν ήταν πολλά, θα έβρισκα χίλιους τρόπους να τα κάνω κομφετί ΕΚΤΟΣ από χειρουργεία. Το κυριότερο είναι πώς μια μούρη σωστά στραπατσαρισμένη, συνοδεύει ένα ανάλογο σώμα, καλό ή άσχημο πάντως… όλο και πιο κοντό. Έχω ήδη χάσει τρεις πόντους από τα 40 μου, οι οποίοι είναι πέντε (πόντοι) αν προσθέσουμε και τους δύο που κρύβω. Δεν σηκώνω βάρη γιατί πιάνεται η μέση μου και δεν σηκώνω το αλκοόλ, το ξενύχτι, το πολύ φαγητό, τα τηγανιτά, καίγομαι στα ταξίδια με ΚΤΕΛ που κρατάνε πάνω από τρεις ώρες, και με το τραίνο εδώ που τα λέμε στο τετράωρο θέλω το κρεβάτι μου. Διάφορα όργανα εσωτερικά λειτουργούν καλά, μέτρια ή όπως-όπως, είμαι σίγουρη. Διάφορα κόκκαλα πονάνε, ιδίως στα χέρια (χρόνια στα πληκτρολόγια…) Μερικές φορές πονάνε σημεία που δεν ήξερα ότι είχανε λόγο να διαμαρτυρηθούν, πχ πέλμα ποδιού, αστράγαλος ή ράντομ γόνατο, που πάντοτε ήτανε τζάμι και το έχω ρημάξει στο περπάτημα. Μερικές άλλες φορές βουίζουν τα αυτιά μου, ειδικά αν δεν έχω κοιμηθεί καλά, οπότε έχω και πονοκέφαλο, ή κόψιμο, ανάλογα τη μέρα.

Όλα αυτά είναι πταίσματα και δεν τα αναφέρω παραπονιάρικα καθόλου, αυτό θα έλειπε, στα 60+ να χοροπηδάω σαν την Χάιντι και να λάμπω σαν τον Γλόμπο (του Κύρου Γρανάζη – άλλο θέμα). Έχω το σωστό σώμα για την ηλικία μου, παρόλο που σπουκάρω όταν το παίρνει το μάτι μου γυμνό σε κανένα καθρέφτη, αναπηδάω με διακριτικό «Αμάν Παναγία μου!»… γιατί δεν το αναγνωρίζω. Το σώμα που έχω στο νου μου ως δικό μου είναι περίπου έφηβο, ανάλογο με το πρόσωπο που θυμάται ο παιδικός φίλος.

Αλλά δεν είναι έφηβο το σώμα, ας αντέχει ακόμα, ας είναι γερό δεδομένων των συνθηκών, άρα γιατί να είναι έφηβο το πρόσωπο; Θέλω να κάνει τη δουλίτσα του το σύνολο, πρόσωπο-και-σώμα, να πηγαίνει εκεί που χρειάζεται και να εκτελεί τις απαραίτητες λειτουργίες, να διαβάζει, να γράφει, να ακούει, να μιλάει, να επικοινωνεί, να περπατάει και να ανασαίνει. Με το απαραίτητο κέφι, που είναι ΤΟΣΟ λάθος λέξη: με χιούμορ θέλω να πω, γιατί μόνον με χιούμορ παλεύεται η προχώ ηλικία, ιδίως όσο περισσότερο προχωράει. Που μακάρι να αργήσει να πατήσει το ΣΤΟΠ για κάμποσα χρόνια ακόμα, κι ας πολλαπλασιαστούν οι σακούλες γύρω από τα μάτια μου, ας κοντύνω κι άλλο, στην τελική, μια και δεν πρόκειται να διακριθώ στο μπάσκετ από δω και πέρα…