Η ομορφιά και η Λίντα Εβαντζελίστα

Πολύ μελάνι, άφθονο κραγιόν και ρίμελ μαζί με κιλά φαουντέισον έχουν γίνει σπονδή στην ομορφιά. Πολλές κουβέντες, πολύ κόπος, πολύς χρόνος, πολύς ιδρώτας, ταλαιπωρίες, σελιλόιντ, πάρα πολύ χρήμα, και όλα αυτά μαζί ρίχνονται απλόχερα στα πόδια της ομορφιάς.

«Τους άνδρες τους θέλω όμορφους», λέει η λαίδη Μαίρη στην ταινία «Ο Πύργος του Ντάουντον: Νέα Εποχή» με φόντο την καταπράσινη αγγλική εξοχή. Τι είναι η ομορφιά; Μην είναι ο Ντέiβιντ Γκάντι; Μην είναι η Κένταλ Τζένερ; Μην είναι η Γουίνι Χάρλοουτ; Η Άσλεϊ Γκράχαμ ή μήπως η Τζίτζι Χαντίντ;

Μήπως είναι η Λίντα Εβαντζελίστα, που ξανασυστήνει τον λαμπερό εαυτό της στα 57;
Κι αν είναι και η Λίντα, αυτό συνιστά πρόοδο. Συνιστά πρόοδο διότι η γυναίκα «of a certain age» παύει να είναι αόρατη. Η Λίντα βάζει το λιθαράκι της στο κορίτσι που μπορεί και να είναι σέξι και να πλησιάζει τα εξήντα.

Είναι ο τρόπος που το κάνει, ο τρόπος ο σωστός; Έχοντας ταλαιπωρηθεί από μια αποτυχημένη διαδικασία κρυολιπόλυσης η Λίντα, αξέχαστο μοντέλο που μεσουρανούσε τη δεκαετία του ’90 ξανάζησε στο εξώφυλλο της βρετανικής Vogue, φωτογραφήθηκε από τον Στίβεν Μάιζελ, το όνειρο της λάμψης των 27 ετών. Σαν να την άφησε εκεί ο χρόνος. Αυτή τη μικρή εξαπάτηση στην οποία δημιουργοί και καταναλωτές συμμετέχουν πρόθυμα υπηρετεί η μόδα και τα διάσημα περιοδικά με τα απαράμιλλης αισθητικής εξώφυλλα. Μόδα και όνειρα πηγαίνουν πακέτο. Εκούσια πεπλανημένοι. Αυτό είναι μέρος της υπόσχεσης και της γοητείας της. Προσφέρει απόδραση σε έναν άλλον κόσμο, κάτι σαν το upside down του «Stranger Things», όπου οι γυναίκες φορώντας πανάκριβα ρούχα μεταμορφώνονται σε ψηλότερες, λεπτότερες, πιο γυμνασμένες και χωρίς καθόλου πόρους με μια επιδερμίδα που θυμίζει ριζόχαρτο.

Κι όμως η Εβαντζελίστα αστράφτει κάτω από ένα σύννεφο pink baby και ομολογεί ότι ο μακιγιέρ χρησιμοποίησε ταινίες για να τραβήξει το δέρμα και να λειάνει σκληρύνσεις και εξογκώματα από την επέμβαση, ενώ το ρετούς πήγε σύννεφο.
Η μόδα, αν και όλοι θέλουμε το απατηλό όνειρο, αμφισβητείται πολλές φορές για το γεγονός ότι σερβίρει μια μη ρεαλιστική, ανέφικτη, απλησίαστη εικόνα των γυναικών-και των αντρών. Ωστόσο, η ομορφιά είναι η ίδια η δικαίωσή της. Είναι μια ανθρώπινη επιταγή την οποία χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε.

Αλλά η ομορφιά και η τελειότητα δεν είναι το ίδιο πράγμα. Και κοιτάζοντας το εξώφυλλο της Λίντα Εβαντζελίστα είναι αδύνατο να μην αναρωτηθεί κανείς: Θα έπρεπε η μόδα να εξακολουθεί να σερβίρει αυτή τη φιλτραρισμένη εκδοχή των ονείρων, μια εκδοχή που διαμορφώθηκε από το ανδρικό βλέμμα πριν από πολλές δεκαετίες; Ή μήπως βρισκόμαστε, αναρωτιέται η βαρόνη του style Βανέσα Φρίντμαν, σε ένα σταυροδρόμι όπου η ευκαιρία βρίσκεται στην αποθέωση της μοναδικότητας του ατόμου, σε όλη του την ατελή, ιδιοσυγκρασιακή δόξα;