Ο σχεδιαστής μόδας Isaac Mizrahi και το μοντέλο Cindy Crawford στο Mann Festival Theatre στο Westwood, Καλιφόρνια, 1995 © Getty Images/ Ron Galella, Ltd./Ron Galella Collection

Opinion

Τα ρούχα των 90s κρατάνε ακόμα

Πώς γίνεται και αντέχουν ρούχα που αγοράσαμε στην δεκαετία του ’90;

Σχόλιο για τα παλιά ρούχα που αντέχουν ακόμα και για το κίνημα «30 wears challenge».

Τα μικρότερα παιδιά μου χρειάστηκε να πάνε σε μια επίσημη εκδήλωση, και βουτήξαμε ως το λαιμό στην ντουλάπα για τα σωστά ρούχα. Είναι 13μιση χρονών, δεν έχουν κυριλέ γκαρνταρόμπα, ούτε θέλουνε – ευτυχώς βρήκαμε τα καλύτερα:η κόρη φόρεσε ένα μακρύ βυσσινί φόρεμα με τιράντες, δικό μου, και ο γιος ένα σακάκι σμόκιν, από την θεία του. Και τα δύο ρούχα, είχαν αγοραστεί στο τέλος της δεκαετίας του ’90 από το κατάστημα“Mohnblumhen”στο Κολωνάκι - το φόρεμα μάλιστα το είχα ξετρυπώσει στο υπόγειο, στις προσφορές, ανάμεσα στα «απούλητα» που έβγαζε κάθε σεζόν με μεγάλη έκπτωση το μαγαζί. Το τσαντάκι της κόρης ήταν από το “Accessorize” του Λονδίνου, αγορασμένο το ΄95 πάλι σε προσφορά προς μία (1) λίρα. Γενικά αγόραζα πράγματα από προσφορές, εκπτώσεις και υπόγεια, τα περίφημα basements της Νέας Υόρκης, όπου κατέληγαν κομμάτια γνωστών σχεδιαστών στο 1/5 της αρχικής τιμής. Έχω μάλλινα ζιβάγκο από τα ‘80ς, με οκτακόσια πλυσίματα στο παρελθόν τους, που δεν έχουν χάσει το σχήμα τους – αλλά και αντίστοιχα από το εγχώριο “Benetton” , επίσης εκπτωσιακά, που κρατάνε ακόμα σε κούκλα κατάσταση.

Τέλειες εκπτώσεις είχε πάντα το “Sotris”, από το οποίο έχω ωραιότατο παντελόνι που δεν έχει κάνει «γόνατα» εδώ και τριάντα χρόνια, ή το “Sofos”, του οποίου χάρισα πρόσφατα ένα φόρεμα επειδή το έχω σκυλο-φορέσει (χωρίς να έχει χαλάσει!) και επειδή είναι πλέον πολύ νεανικό σε σχέση με τη φάτσα μου, όπως θα εξηγήσω σε άλλο θέμα, άλλη μέρα. Έχω παλτό και σακάκια από την «Ελένη Σαμαρά» που μοιάζουν να αγοράστηκαν χθες, κι ένα παλτό από το “Eponymo” του Jean Paul Gaultier του ιδίου που ανακάλυψα σε ξεπούλημα παρακαλώ, ίσως να έπεσε κατά λάθος ανάμεσα στα τσέτουλα πάντως το είχα πάρει σε τιμή σχεδόν-καλαθιού. Άσχετα που με έχει βγάλει ασπροπρόσωπη σε πρεμιέρες, γκαλά και πάρτι. Παλαιότερων χρόνων, εννοώ, τότε που είχαμε τσακίρικη κοινωνική ζωή λόγω επαγγελματικών δραστηριοτήτων, διάθεσης και ηλικίας μας, όλη η παρέα.

Δεν τα λέω νοσταλγικά, ούτε «α χου τι ωραία που ήτανε» και τέτοια. Με παραξενεύει η αντοχή στο χρόνο διαφόρων κομματιών που αγοράστηκαν όπως ανέφερα, μισοτιμής ως ευκαιρίες, και δεν έχουνε πάθει τίποτα, με τριάντα χρόνια βάλε-βγάλε και πλύνε-άπλωσε-σιδέρωσε-ή-μη-σιδερώνεις. Χάσανε κουμπιά και λιώσανε ελαφρά στις μασχάλες, τα έραψα, τα συνέφερα, τα χαστούκισα να πάρουν απάνω τους και συνεχίζω να τα φοράω – επειδή είναι καλά, γερά και όμορφα ρούχα. Επειδή έμειναν σχεδόν όπως ήταν όταν τα αγόρασα, βάζοντας τα γυαλιά στην Εφήμερη Μόδα και στα Ρούχα Μιας Χρήσης. Στα ρούχα που χαλάνε στο δεύτερο πλυντήριο, που χάνουν τη φόρμα και τη γυαλάδα τους πριν προλάβεις να τα συνηθίσεις.

Υπάρχει ένα κίνημα, διεθνώς, το “30 wears challenge”, ή σε χαλαρή μετάφραση, «πρόκληση-να-το-φορέσεις-30-φορές». Ψάξτε το, έχει ενδιαφέρον το “30 wears challenge”, το οποίο ίδρυσε η Olivia Firth, που έχει την εταιρεία “Eco Age”, μαζί με την δημοσιογράφο Lucy Seigle. Σύμφωνα με την “30 wears challenge”, όταν αγοράζουμε ένα οποιοδήποτε ρούχο, καλό είναι να αναρωτιόμαστε αν θα το φορέσουμε 30 φορές ή όχι. Γιατί αν δεν πρόκειται να το φορέσουμε 30 φορές, μήπως δεν αξίζει τον κόπο; Μήπως η ζημιά του δεν καλύπτει τα οφέλη του, δεδομένου ότι το 20% της μόλυνσης των υδάτων παγκοσμίως, οφείλεται στις βιομηχανίες ρουχισμού, όπως και το 10% εκπομπών διοξειδίου του άνθρακος που βαραίνει την ατμόσφαιρα. Οι βιομηχανίες ενδυμάτων πήζουν τις θάλασσες σε τοξικά χρώματα, και γενικά… όταν αγοράζεις ένα ρούχο καλό είναι να το εκμεταλλεύεσαι όσο γίνεται περισσότερο, να μην έχει πάει τζάμπα και βερεσέ η μόλυνση που προκάλεσε.

Ο σχεδιαστής μόδας Isaac Mizrahi και το μοντέλο Cindy Crawford στο Mann Festival Theatre στο Westwood, Καλιφόρνια, 1995 © Getty Images/ Ron Galella, Ltd./Ron Galella Collection

Δεν έχω βρει απάντηση στο γιατί τα ρούχα που αγοράσαμε στην δεκαετία του ΄90 κρατάνε ακόμα: τα έφτιαχναν πιο προσεκτικά; Με καλύτερα υλικά; Με πιο γερές κλωστές και νήματα; Αν εσείς ή η μαμά σας αγοράσατε ρούχα από μεγάλες αλυσίδες όπως πχ η “ZARA” στις αρχές της δεκαετίας του ΄00, δηλαδή στο ξεκίνημά τους, μπορεί να τα έχετε ακόμα αυτά τα ρούχα, και μάλιστα το πιθανότερο είναι ότι δεν έχουνε πατσαβουριάσει. Υπάρχει κάποιο μυστικό στην κατασκευή, στα υλικά, στο χρόνο ραφής; Και τι απέγινε αυτό το μυστικό τα τελευταία τριάντα χρόνια; Ξεχάστηκε, ξεπεράστηκε, θάφτηκε κάτω από την Εφήμερη Μόδα και τα ρούχα-μιας-μέρας;

Καλά, ας μη ψάχνουμε απάντηση, αν έχετε (όμως) σακάκια, πουλόβερ και παντελόνια από τα ‘90ς, της μαμάς, γιαγιάς, θείας ή δικά σας… ξεσκονίστε τα και βγάλτε τα στο φως – όχι μόνον επιστρέφει η μόδα τους, εφόσον άντεξαν μέχρι τώρα, είναι έτοιμα για νέα καριέρα! Και μάλιστα ούτε καν vintage.