Πώς λειτουργεί το φαινόμενο της «γυάλινης οροφής» στη σημερινή Ελλάδα;
Ιστορίες για τη Γυάλινη Οροφή: Η ιστορία της Ελένης Φωτίου (Ταξιδιωτική σύμβουλος για την Ελλάδα και την Ιταλία, διευθύντρια πωλήσεων Travel12 & mamakita.group) στη στήλη που ενώνει τις γυναίκες από τη Story Mentor.
Τι ενώνει γυναίκες με διαφορετικά επαγγέλματα, όπως μια δικηγόρο, μια χημικό, μια καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο, μια βιολόγο, μια διευθύντρια ιδρύματος και μια υπεύθυνη μάρκετινγκ; Οι ιστορίες τους. Ιστορίες που μιλούν για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες όταν θέλουν να εξελιχθούν επαγγελματικά, να διεκδικήσουν την αμοιβή που τους αξίζει, να ενισχύσουν τη δημόσια παρουσία τους, να μπουν σε ένα διοικητικό συμβούλιο, να προωθηθούν στην πολιτική ή να υπάρξουν σύμφωνα με τις επιθυμίες τους.
Οι ιστορίες αυτές, αληθινές και ειπωμένες με τα δικά τους λόγια, δείχνουν πώς λειτουργεί το φαινόμενο της «γυάλινης οροφής» στη σημερινή Ελλάδα. Υπερβαίνοντας τις έρευνες, τις στατιστικές και τα απρόσωπα ποσοστά που συνήθως χρησιμοποιούμε για να μιλήσουμε για δυσκολίες και αποκλεισμούς, οι προσωπικές μαρτυρίες μιλούν απευθείας στην καρδιά.
Τις «Ιστορίες για τη Γυάλινη Οροφή» βρίσκει και επιμελείται η μη κερδοσκοπική οργάνωση Story Mentor (www.storymentor.gr). Αυτή είναι η ιστορία της Ελένης Φωτίου (Ταξιδιωτική σύμβουλος για την Ελλάδα και την Ιταλία, διευθύντρια πωλήσεων Travel12 & mamakita.group).
Γεννήθηκα σε ένα «σόι Αμαζόνων», όπως λέει μια οικογενειακή μας φίλη, όπου οι γυναίκες αφενός αριθμητικά υπερτερούσαμε πάντα, αφετέρου ήταν όλες δυναμικές και οικονομικά αυτόνομες, όσο παλιά πάνε οι πληροφορίες μου. Η προγιαγιά μου, Σμυρνιά, πρώτη γυναίκα επιχειρηματίας του κινηματογράφου στην Ευρώπη. Η γιαγιά μου, κλασική περίπτωση καπάτσας γυναίκας πίσω από έναν ισχυρό άντρα, ιδρυτικό μέλος της Επιτροπής για τη γυναικεία ψήφο και «ηθική αυτουργός» της εκπαίδευσης των κωφών στην Ελλάδα. Η μητέρα μου, η μοναδική κωφή αρχαιολόγος ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των κωφών γυναικών στην Ευρώπη. Το ίδιο και οι θείες μου, οι ξαδέρφες μου, δίπλα σε δυναμικούς και προοδευτικούς άντρες που τις θαύμαζαν, μία προς μία όλες, παράδειγμα για εμένα τη μικρότερη.
Από αγάπη για τα ταξίδια και σε αναζήτηση μιας «ταυτότητας», σπούδασα διεθνείς σχέσεις στην Ελλάδα και την Τουρκία και ειδικεύτηκα στα ελληνοτουρκικά. Γοητεύτηκα από τον σχεδιασμό πολιτικής και όλη τη διαδικασία που προϋποθέτει: την ανάλυση και την έρευνα, το «ζύγισμα» των παραμέτρων και των ισορροπιών, τις στρατηγικές και «επιχειρησιακές» κινήσεις για να γίνει το σχέδιο πολιτική πράξη, αλλά και τις κρίσεις, τις ανατροπές και την αέναη κίνηση στην οποία βρίσκεται το διεθνές σύστημα για να βρει πάντα μια νέα ισορροπία δυνάμεων.
Είχα την τύχη στα 25 μου ήδη να εργάζομαι πολύ κοντά σε κέντρα λήψης αποφάσεων εξωτερικής πολιτικής. Ήμουν πολύ καλή. Εξάλλου είχα περισσότερα από τα τυπικά προσόντα που απαιτούνταν από οποιονδήποτε υποψήφιο στην ηλικία μου: δύο πτυχία, ένα μεταπτυχιακό -και μάλιστα που δεν είχε κανείς άλλος- πέντε ξένες γλώσσες μεταξύ των οποίων άπταιστα τούρκικα και άλλα soft skills, που γίνονταν εύκολα αντιληπτά από την πρώτη συνέντευξη (Να! και τώρα ακόμα προσπαθώ να αποδείξω ότι το άξιζα!). Φαινόταν να τα πηγαίνω αρκετά καλά, παρά το γεγονός ότι πάντα αισθανόμουν ότι κατέβαλα μεγαλύτερη προσπάθεια ως γυναίκα στο χώρο της εξωτερικής πολιτικής, έναν αμιγώς ανδροκρατούμενο χώρο.
Μέχρι που έγινα μητέρα… Εκεί το παιχνίδι άλλαξε πίστα! Τόσο επαγγελματικά, όσο και κοινωνικά. Παρά το γεγονός ότι γύρω μου βρίσκονταν άνθρωποι που αναγνώριζαν την αξία μου, ένιωθα μεγάλη ανασφάλεια από την αλλαγή συμπεριφοράς στο πρόσωπό μου. Θεωρούσαν όλοι δεδομένο ότι εγώ θα έπρεπε ή θα επέλεγα να μείνω σπίτι με το μωρό και να αποτραβηχτώ από την εργασία μου. Μπήκα σε έναν καθημερινό, μάταιο αγώνα να πείσω ότι δεν είμαι επαγγελματικά αποστασιοποιημένη, αδρανής και κατ’ επέκταση άχρηστη -πράγματι τη δουλειά μου την αγαπούσα πολύ- και ότι η μητρότητα δεν θα αλλάξει την αποδοτικότητά μου – λίγο υπομονή και κατανόηση χρειαζόμουν μόνο, όχι μόνο από τους συναδέλφους, αλλά και από τον εαυτό μου.
Φαινόταν να τα καταφέρνω και πάλι, υπερβαίνοντας τον εαυτό μου (και όλους τους άνδρες συνομηλίκους μου σε προσπάθεια). Πολλές φορές, μάλιστα, απαρνιόμουν τη γυναικεία μου φύση και τη μητρότητα για να γίνω αποδεκτή στον επαγγελματικό μου χώρο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτή η στάση ήταν τότε συνειδητή κι επομένως ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι να την αλλάξω. Μέχρι που ήρθε η τρίτη μου κόρη να μου καταδείξει, ήδη από τη γέννα, ότι είχα ξεπεράσει τα όρια που μου επέβαλε η φύση.
Πώς λειτουργεί το φαινόμενο της «γυάλινης οροφής» στη σημερινή Ελλάδα;
Και τότε είναι που αποφάσισα να συνομιλήσω με τη συνείδησή μου και να επανατοποθετηθώ. Έμεινα εκτός εργασίας, στο σπίτι για έναν ολόκληρο χρόνο, φροντίζοντας τα τρία παιδιά μου κι έζησα μια περίοδο μεγάλης εσωτερικής μάχης. Με θυμάμαι να γράφω λίστες με το τι θα μπορούσα να κάνω, σαν να ετοίμαζα ξανά μηχανογραφικό -αλλά πιο δύσκολα, μιας και στις πανελλήνιες ήμουν πολύ αποφασισμένη για τις σπουδές μου! Κρατούσα ημερολόγιο και μετά το διάβαζα για να μπορέσω να βρω απαντήσεις κι έκανα πολλά ταξίδια και βόλτες με τα παιδιά μου για να παραμείνω συνδεδεμένη με κάτι από το παρελθόν μου.
Κάπως έτσι γεννήθηκε το blog mamakita.gr και η ταξιδιωτική αρθρογραφία σε ευυπόληπτα Μέσα, και στη συνέχεια εξελίχθηκε στο πρώτο -βραβευμένο πλέον- ταξιδιωτικό γραφείο οικογενειακού τουρισμού που σχεδιάζει εξατομικευμένα ταξίδια για οικογένειες στην Ελλάδα. Πέρσι, η ΜΑΜΑΚΙΤΑ Family Friendly Greece συγχωνεύτηκε με την Travel12, ενώσαμε τις δυνάμεις και την εμπειρία μας φτιάχνοντας μια καταπληκτική -14μελή πλέον- ομάδα και διευρύναμε τις δραστηριότητές μας τόσο σε είδος, όσο και σε γεωγραφικό πλάτος για να καλύψουμε την αυξανόμενη ζήτηση ταξιδιών στην Ελλάδα και την Ιταλία.
Στην πορεία των σκαμπανεβασμάτων που επιφυλάσσει μια επιχειρηματική κίνηση, αναρωτήθηκα πολλές φορές πού ήμουν και πού βρίσκομαι και αν έχει νόημα ο κόπος. Φοβήθηκα μην πάνε χαμένες οι σπουδές, μην κοιτάξω πίσω σε λίγα χρόνια και μετανιώσω που έφυγα από έναν επαγγελματικό χώρο στον οποίο «είχα δυνατότητες», που όμως είχα συναντήσει «γυάλινη οροφή». Φαινομενικά είχα αλλάξει πορεία και ξεκινούσα από το μηδέν. Κάποιες γυναίκες μάλιστα, προβάλλοντας δικούς τους φόβους και ανασφάλειες, με αμφισβήτησαν και με προέτρεψαν να κινηθώ «στα σίγουρα», μιας και «γυναίκα είμαι - και μάλιστα μητέρα. Πόσο μακριά θα μπορέσω να φτάσω;». Έχασα το κουράγιο μου πολλές φορές και με «σήκωσαν» οι συνταξιδιώτες μου, που ήταν και είναι η οικογένεια και οι συνεταίροι μου.
Και κάπως έτσι, άλλαξα εγώ την πίστα χωρίς να χάσω τίποτα από την ουσία. Κατά μία έννοια, με την εξωτερική πολιτική ασχολούμαι ξανά, αλλά σε επίπεδο «λιανικής»! Ακόμα τα στρατηγικά πλεονεκτήματα και την «ταυτότητα» της Ελλάδας αναζητώ. Με τη διαφορά ότι τώρα μπορώ να διαμορφώνω εγώ το «προϊόν» όπως το οραματίζομαι, και ότι η αγάπη για τον τόπο μας μπορεί να επηρεάσει θετικά τις ζωές των ανθρώπων. Κι όποτε συναντώ, γύρω μου πια, «γυάλινες οροφές», ξέρω πολύ καλά ότι όπως η γυναίκα «είναι για να στήνει σπίτια», έτσι μπορεί να σηκώσει κι ολόκληρα κτίρια άμα το θελήσει.
Πώς λειτουργεί το φαινόμενο της «γυάλινης οροφής» στη σημερινή Ελλάδα;
