Cash rules: Τα μετρητά ζουν και βασιλεύουν, ακόμα κι αν  έχουμε μπει στην εποχή της κάρτας

Σκεφτείτε το σκηνικό: μόλις γέννησε η σύζυγος, κόρη ή νύφη σας ή εσείς η ίδια. Η μαμή βγαίνει από την αίθουσα τοκετού χαμογελώντας, με το φρέσκο βρέφος αγκαλιά, και ο παππούς ή η γιαγιά, μέσα στη χαρά, θέλει να την χαρτζιλικώσει. Αλλά η μαμή δεν έχει POS και οι γιαγιαδο-παππούδες δεν έχουν μετρητά… Και εδώ καταλαβαίνουμε όλοι ότι το σκηνικό είναι ψεύτικο, το βγάλαμε από το μυαλό μας, γιατί κανένας παππούς και καμία γιαγιά δεν θα πήγαιναν στο μαιευτήριο με την κάρτα στα δόντια. Κανένας/καμία γονιός, θείος/α, ανιψιός/α, αδερφός/ή, στενός συγγενής της λεχώνας δεν είναι τόσο Ούφο ώστε να πάρει τους δρόμους χωρίς μετρητά στην τσέπη, μια τέτοια ευαίσθητη στιγμή. Αν δεν έχει ντιπ καθόλου λεφτά, πάει χωρίς λεφτά, ίσως με ένα κουτί κουρκουμπίνια για «τα κορίτσια» - αλλά σε καμία περίπτωση δεν βγάζει κάρτα.

Πολλές περιστάσεις στην καθημερινότητά μας δεν σηκώνουν κάρτες παρά μετρητά, για αυτό μας τελειώνουν χωρίς να το καταλάβουμε τα 400 ευρώ που σηκώνουμε από ΑΤΜ. Όταν κάποιο άσχετο άτομο μας λέει «Μα πού τα έφαγες; Γιατί δεν πλήρωσες με κάρτα;» ξέρουμε ότι πρόκειται για άσχετο άτομο επειδή έχουμε πληρώσει με τραγανά χαρτονομίσματα:

• Τον υδραυλικό που ήρθε και άλλαξε κάτι σωλήνες, οι οποίοι κόστιζαν 180 αν πληρώναμε με κάρτα και 100 με μετρητά. Στην πραγματικότητα οι σωλήνες έκαναν 7 ευρώ και τα εργατικά κανένα 20άρικο, αλλά δεν βγάζει άκρη κανείς με υδραυλικούς, οπότε δίνουμε με κλαυσίγελο το κατοστάρικο και προσευχόμαστε να μην είναι σουρωτήρια οι σωλήνες.
• Τον ηλεκτρολόγο που κάτι σκάλισε στον πίνακα με ένα κατσαβίδι με φωτάκι και ζήτησε 60 ευρώ. Δεν έχουμε ιδέα τι έκανε ή αν άξιζε τα 60, αλλά μια και δεν αναβοσβήνει το φως σε σήματα Μορς, όπως πριν, δεν διαμαρτυρόμαστε πολύ.
• Οποιονδήποτε βάφει, στοκάρει, σοβαντίζει, γυαλίζει και μερεμετίζει το σπίτι μας: σιγά μην έρθει με POS μέσα στο γκαζοτενεκέ, και σιγά μην έχει αποδείξεις να κόψει.
• Οποιονδήποτε μας φέρνει στο σπίτι τα ψώνια από το σουπερμάρκετ, μπακάλικο, ντέλι, μανάβικο, φαρμακείο κλπ – ένα χαρτζιλίκι δίνουμε, μπορεί και κάτω από τάλιρο, αλλά πέντε-πέντε, φεύγουν σα χελιδόνια τα μετρητά.
• Τα μισά μανικιούρ-πεντικιούρ-κομμωτικά-κουρευτικά, όπως και τα πουρμπουάρ στα κομμωτήρια και κουρεία, που τα δίνεις χέρι με χέρι στο «κορίτσι» ή στο «παιδί».
• Δεν πιάνω καθόλου το ευαίσθητο θέμα των γιατρών, νοσοκόμων, αναισθησιολόγων κλπ, που ως θέμα απαιτεί σοβαρό ρεπορτάζ όχι παίξε-γέλασε, αλλά όλοι έχουμε μετρητά απάνω μας όταν πηγαίνουμε για μικροεπέμβαση, πόσο μάλλον μεγαλο-επέμβαση. Καλού κακού δηλαδή τα έχουμε, αχρείαστα να ‘ναι, αλλά νοιώθουμε ξεβράκωτοι χωρίς αυτά. Παίζει να είναι ψυχοσωματικό.
• Τα ταξί, που εξακολουθούν να είναι τα φθηνότερα της Ευρώπης κι ας έχουν ανέβει τα κόμιστρα: οι ταριφιές πληρώνονται με μετρητά, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
• Το χαρτζιλίκι των παιδιών μας, ανήλικων και έφηβων: θέλουν πεντάευρο όσο είναι μικρά, δεκάρικο όσο μεγαλώνουν, και εικοσάρικο από την εφηβεία και πάνω, αλλιώς σαρκάζουν ασήκωτα («Σοβαρά τώρα, πέντε για Σάββατο βράδυ; Ντάξει, να κεράσω και κόσμο ρε μαμά!»)
• Οι «γυναίκες» που βοηθάνε ηλικιωμένους ή φροντίζουν κατάκοιτους συγγενείς μας: μετρητά κι εδώ, με μίνιμουμ το 20άρικο την ημέρα. Αντίστοιχα, οι οικιακές καθαρίστριες κυμαίνονται από 5 μέχρι 8 ευρώ την ώρα.
• Οι εκπαιδευτές κατοικίδιων όπως και οι «περιπατητές», αυτοί/ές που βγάζουν βόλτα τον σκύλο σας (τον δικό μου τον βγάζω εγώ. Αλλά λέμε).
• Οι προσωπικοί γυμναστές, μασέρ, Πιλατο-μαθείς, Γιόγκι, φυσιοθεραπευτές, αισθητικοί κλπ υπηρεσίες, που έρχονται στο σπίτι. Νόμιζα ότι έχουν κοπεί όλοι λόγω κρίσης αλλά απλώς έχουν κατεβάσει τις τιμές, και ανά περιοχή της Ελλάδας προσαρμόζουν τις οικονομικές απαιτήσεις τους.
• Οι ράφτες: κυρίως Πακιστανοί, Μυανμάρ-ίτες (πρώην Βιρμανοί), Ινδοί, Μαλαίσιοι και Ινδονήσιοι, που σου αλλάζουν φερμουάρ με 2 ευρώ. Αν έχεις πολλά φερμουάρ, ξηλώνεσαι. Οι μοδίστρες, συνήθως Ελληνίδες ή Βαλκάνιες, επίσης θέλουν μετρητά για να πάρουνε κόπιτσες.
• Οι κηπουροί: φίλη που κάλεσε κάποιον εξπέρ να της φτιάξει τη βεράντα επειδή «δεν το έχει με την πρασινάδα», πλήρωσε 100 ευρώ. Θα πείτε, ας την έφτιαχνε μόνη της η ακαμάτρα, και θα σας πω, ναι αλλά ο κηπουρός της έφερε ένα σκασμό κοπριά, εκτός που έσκαψε και έκανε αγροτικές εργασίες, μια και κρατούσε τσάπα. Επίσης, η φίλη έχει τη μέση της, και αρκετά λεφτά, και η βεράντα της έγινε κούκλα, σαν το Ταζ Μαχάλ.
• Τα ιδιαίτερα: ξένες γλώσσες, μαθηματικά, φροντιστήρια, προετοιμασία για εξετάσεις κλπ, όλα είναι μετρητά, ειδικά όταν γίνονται στο σπίτι.
• Τα ξύλα, αν έχουμε τζάκι ή ξυλόσομπα – μετρητά και στο χέρι με την παράδοση, στην πόρτα του σπιτιού μας.
• Γενικά οτιδήποτε γίνεται στο σπίτι μας, το εξοφλούμε με μετρητά. Είναι και περίεργο, λέμε «μα δε βγήκαμε από το σπίτι σήμερα!» με ελαφρύ ξάφνιασμα, μια και παραδοσιακά έχουμε συνδυάσει την έξοδο από το σπίτι με ξόδεμα χρημάτων.

Η αλήθεια είναι ότι όποιος παλιά ρωτούσε «μα πού τα έφαγες τα 400 ευρώ;», έχει πάψει να ρωτάει κι έχει ξεμπερδέψει με τα ελαφριά ξαφνιάσματα, επειδή ξέρει ότι τα μετρητά φαγώνονται λες και τα μασουλάνε οι τσέπες μας. Όπως και τα πλαστικά χρήματα, απλώς αυτά δεν τα βλέπουμε αμέσως και νομίζουμε ότι κάπου στο Υπερπέραν υπάρχουν ακόμα, ότι τάχαμου κάθονται μουλωχτά μέσα στους κόζυ τραπεζικούς μας λογαριασμούς και μας περιμένουνε να τα ξοδέψουμε άλλη μέρα ή, ακόμα πιο εξτρήμ, για τα γεράματά μας…