Opinion

Γυναίκα, η έσχατη δημιουργία

«Αυτά που ζούµε σήµερα στα δικά µου µάτια φανερώνουν µονάχα την αδέξια έκφραση του ανδρικού µένους απέναντι σε ένα ισχυρότερο πλάσµα που ωστόσο, δεν έχει τη μυϊκή µάζα ώστε να ανταπεξέλθει στην ανδρική δύναµη»

Ο συγγραφέας Άρης Σφακιανάκης «απολογείται» τρυφερά στις γυναίκες

Ενίοτε, όταν θέλω να βυθιστώ στην πιο µαύρη απελπισία, υποβάλλω στον εαυτό µου την ιδέα ότι ζω σ’ ένα απέραντο Άγιο Όρος. Ότι, δηλαδή, στον πλανήτη Γη υπάρχουν πια µόνο άντρες. Ότι το γυναικείο φύλο έπαψε να υφίσταται για κάποιο λόγο, είτε επειδή ενέσκηψε κάποιος ιός που αφανίζει τις γυναίκες διά παντός, είτε επειδή έγινε µια καταστροφική µάχη ανάµεσα στα δύο φύλα που εξολόθρευσε ολοσχερώς τα κοράσια, είτε επειδή –πολύ σοφά– οι γυναίκες αποφάσισαν ότι δεν αντέχουν πια να µένουν µε τους άντρες, επιβιβάστηκαν σε κάποιου είδους αστρόπλοιο και εγκατέλειψαν µια και καλή τη γήινη πατρίδα προς άλλες αποικίες στο απώτατο σύµπαν.

Καθώς έχω περάσει µια βδοµάδα στον Άθω (το υπαρκτό Άγιο Όρος) και έχω λάβει µια µινιατουρίστικη εικόνα πώς θα ήταν να ζω χωρίς γυναίκες, δηλώνω απερίφραστα πως αυτό είναι κάτι που δεν µου ταιριάζει. Κι όπως έφυγα εγκαίρως από το Περιβόλι της Παναγιάς (όπως αρέσκονται να αποκαλούν οι Αθωνίτες καλόγεροι το Άγιο Όρος, πράγµα που δείχνει την κρυφή νοσταλγία τους για την Γυναίκα), έτσι βιάζοµαι να εγκαταλείψω και τις φαντασιοκοπίες µου για έναν θλιβερό κόσµο χωρίς γυναίκες.

Από έφηβος κιόλας είχα συνειδητοποιήσει την έλξη που ασκούσαν πάνω µου τα κορίτσια, την πνευµατική απόσταση που µε χώριζε από εκείνα που ήταν σαφώς πιο ώριµα από εµένα σε αυτό το επίπεδο αλλά και την ώθηση που άσκησαν επάνω µου ώστε να καλλιεργήσω κι εγώ το πνεύµα µου για να µπορέσω να έχω κάποια τύχη µαζί τους. Εκείνες µε έσπρωξαν στην ποίηση του Ελύτη και του Σεφέρη, εκείνες µου έµαθαν τον Καµύ, εκείνες µου έβαλαν στα χέρια τον Κάφκα.

Αν για κάτι τις ζήλευα, κι ακόµα τις ζηλεύω, είναι το µαγικό για µένα γεγονός ότι µπορούσαν επί εννέα µήνες να φέρουν στα σπλάχνα τους µια νέα ζωή. Αυτό µε έκανε να νιώθω στέρφος, λειψός, ανίκανος να βιώσω µια εµπειρία που στα µάτια µου φάνταζε –και φαντάζει ακόµα και σήµερα– σαν γεγονός τόσο συγκλονιστικό όσο και η δηµιουργία του κόσµου σε επτά ηµέρες.

Αυτά που ζούµε σήµερα, η βία απέναντι στις γυναίκες, κάποιες φορές ο φόνος τους, οι βιασµοί αλλά κι η απαγόρευση να ορίζουν το σώµα τους στο θέµα των αµβλώσεων, στα δικά µου µάτια φανερώνουν µονάχα την αδέξια έκφραση του ανδρικού µένους απέναντι σε ένα ισχυρότερο πλάσµα που ωστόσο δεν έχει τη µυική µάζα ώστε να ανταπεξέλθει στην ανδρική δύναµη. Φανερώνει τη λύσσα του εκπεσόντος αρσενικού, ενός αρσενικού που βλέπει να χάνει σιγά σιγά την προαιώνια εξουσία του απέναντι στις Αµαζόνες του µέλλοντος.

Αν δεν δοκίµαζε η Εύα στον Βιβλικό παράδεισο να δαγκώσει το µήλο –χάρη στην περιέργειά της, αλλά και την επιρρέπειά της στον εκµαυλισµό–, θα περιφερόµασταν ακόµα στον Κήπο της Εδέµ καλλιεργώντας οπωρικά και θα στήναµε βουκολικούς διαλόγους µε τα θηρία αντί να διαβάζουµε Όµηρο και να προετοιµάζουµε διαγαλαξιακά ταξίδια.