Έχουν και τα δώρα τους κανόνες τους και τα απαγορευτικά τους

Έχω βρει κάτι ωραίες μαλακές κάλτσες με 15,99 ευρώ το πακέτο (νομίζω έχει μέσα 4 ζευγάρια, μπορεί και πέντε), μόνο που από τη μία επίσκεψή μου στο μαγαζί με τις μαλακές κάλτσες, η τιμή τους ανέβηκε στα 19 ευρώ, και όχι επειδή μαλάκωσαν περισσότερο στο μεταξύ. Τις ξέρετε αυτές τις γελοίες τιμές, «18,99», που επιστρατεύονται για να μη σου πει ο έμπορας το προφανές, ότι είσαι ήδη στο εικοσάρικο, με ένα μοναχικό δώρο και μάλιστα καρμίρικο –κάλτσες–, και σκέφτεστε τώρα, «πιο ξενέρωμα, πεθαίνεις». Έχω αντιρρήσεις ως προς την ξενερωσιά, γιατί στην πραγματικότητα είναι τέλειες οι κάλτσες καλής ποιότητας, τις οποίες άμα τις πετύχεις μαλακές, γίνονται ωραιότατο δώρο. Αν είσαι εστέτ ή και ο Χρήστος Ζαμπούνης, εύκολα βρίσκεις ακριβές κάλτσες σε πακέτο του 50-100άρικου  – ή και του ταλίρου, στο κάτω άκρο της Κλίμακας Αγοράς Δώρων, όταν καταφύγεις απελπισμένος/η σε πάγκο λαϊκής (αλλά οι πολύ φθηνές κάλτσες είναι νάιλον και όχι μαλακές, οπότε καλύτερα να μην είσαι σε βαθιά απελπισία...)

Τέλος πάντων, όποιος περπατάει κάμποσο, καταλαβαίνει την σημασία της μαλακιάς, μη-νάιλον κάλτσας, που δεν τρυπάει άμεσα ούτε γίνεται σαν βρακί στο πρώτο πλύσιμο, άρα η κάλτσα ως ξενέρωτο δώρο πάει περίπατο μια και δεν είναι καθόλου ξενέρωτο (ΑΝ είναι μαλακιά).

Διάβασα όμως ότι άμα πάρεις κάλτσες ως δώρο σε άτομο στην Υεμένη ή στην Σαουδική Αραβία, μπορεί και να φας το κεφάλι σου, δηλαδή να στο φάει το άτομο, πάρα πολύ προσβεβλημένο, που πήρες κάλτσες – ή, που τόλμησες να του κάνεις δώρο, μια και στην κουλτούρα τους δώρα κάνουν μόνο οι στενοί συγγενείς (και προς Αλλάχ, όχι κάλτσες). Στη Μέση Ανατολή όπως και στην Ινδία, το αριστερό χέρι θεωρείται βρώμικο, άρα ό,τι δώρο χαρίζεις πρέπει να το προσφέρεις με το δεξί, μη και στο κόψουν το άλλο, μια και πήραν φόρα με τα κεφάλια. Στην Ανατολική Ασία, όταν σου χαρίζουν κάτι, το σαβουάρ βιβρ λέει ότι πρέπει να το αρνηθείς τρεις φορές – και όταν αποδέχεσαι τελικά το δώρο, το παραλαμβάνεις με τα δύο χέρια, για να δείξεις ευγνωμοσύνη. Δηλαδή από κει που δεν το ’θελες το ρημάδι, ορίστε που κάνεις και τεμενάδες…

Όλα αυτά τα βρήκα ψάχνοντας πώς και από πού κι ως πού μας ήρθε να κάνουμε δώρα τις Γιορτές – από τους Τρεις Μάγους με τα Δώρα, που πήγανε δώρα στον νεογέννητο Ιησού στη φάτνη της Βηθλεέμ, αλλά δεν έχει σημασία, οι παραδόσεις οι σχετικές με τα δώρα σε διάφορες χώρες είναι αυτές που σκίζουν. Γιατί θα κάνεις μεγάλη γκέλα αν σερβίρεις ως δώρο ένα σετ μανικιούρ-πεντικιούρ, με ψαλιδάκια και νυχοκόπτες, σε οποιοδήποτε άτομο στην Ανατολική Ασία, Βραζιλία, Ιταλία, στο Περού ΚΑΙ στην Ελβετία (ποιος το περίμενε! Πρώτη φορά η Ελβετία μπαίνει στην ίδια φράση με την Ανατολική Ασία, ακόμα δεν το χωράει ο νους της, της Ελβετίας λέμε). Σε όλες αυτές τις χώρες, τα κοφτερά αντικείμενα, ψαλίδια, μαχαίρια, κουζινομάχαιρα, σουγιάδες, λίμες, σουβλιά, τσεκούρια, νυστέρια και χασαπομάχαιρα, θεωρούνται πρόκληση για καβγά, για αψιμαχίες, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων συμβολίζουν ότι θέλεις να κόψεις παρτίδες με τον δωρολήπτη. Αν χαρίσεις ένα καπέλο σε κάποιον Κινέζο υπαινίσσεσαι ότι τον κερατώνει η γυναίκα του και θα το πάρει ανάποδα, μπορεί να στο φορέσει κολάρο, κι αν του χαρίσεις ομπρέλα σημαίνει ότι θέλεις να τελειώνεις μαζί του. Τα μαντίλια, οι ψάθινες σαγιονάρες και τα ρολόγια συμβολίζουν τον θάνατο, θυμίζουν στον άνθρωπο στην Κίνα και Ιαπωνία ότι κατά κει βαδίζουμε όλοι, και δημιουργούν μεγάλο στράβωμα, δεν τα θέλει ο Θεός/Βούδας. Στην Ιαπωνία δεν χαρίζεις ποτέ ένα φυτό σε γλάστρα γιατί πιστεύουν ότι φέρνει αρρώστιες. Οι Ρώσοι στις κοινωνικές υποχρεώσεις δεν εκτιμούν τα δώρα παρά μόνον αν πίνονται (βλέπε: βότκα), ή έστω τρώγονται (π.χ. χαβιάρι). Και δεν καταλαβαίνουν το «thank-you-note», το αγγλο-αμερικάνικο μπιλιέτο με ευχαριστίες, παρά μόνο αν συνοδεύεται από κάτι που πίνεται (και πάλι βότκα, το σιγουράκι).

Στα χαρτιά περιτυλίγματος γίνεται άλλο νταβαντούρι: σε ολόκληρη την Ασία κανένα δώρο δεν τυλίγεται με άσπρο, μαύρο ή μπλε χαρτί γιατί σημαίνει πένθος και είναι σπούκι, ενώ το κίτρινο είναι μόνο για δώρα προς τους νεκρούς, που σκασίλα τους, εκεί που φτάσανε (στον τάφο), δέχονται μέχρι και κίτρινο. Στην Ινδία όμως το κίτρινο χρώμα είναι μια χαρά για χαρτί περιτυλίγματος, κι ας είναι Ασία. Στη Νότιο Αμερική δεν τυλίγεις ποτέ δώρο σε μοβ ή μαύρο χαρτί, που συμβολίζει πένθος, αλλά ούτε στην Ιταλία, όπου το μοβ χαρτί θεωρείται γκαντέμικο, ακόμα και αν είναι γυαλιστερό. Το αποδεκτό χαρτί στις περισσότερες χώρες είναι κόκκινο-πράσινο, στα παραδοσιακά χριστουγεννιάτικα χρώματα, ή χρυσό, για το οποίο κανένας δεν φέρνει αντιρρήσεις.

Τα μαγαζιά είναι τίγκα αυτές τις μέρες, πράγμα που σημαίνει ότι αγοράζουμε δώρα όλοι, και όχι μόνο κάλτσες. Τις οποίες εκτιμώ πολύ, τις παίρνω στους αγαπημένους μου, τσεκάροντας την μαλακότητά τους προσεκτικά και αναστενάζοντας, που μέχρι να πάω στα μαγαζιά (την τελευταία την ώρα, για να μη χαλάσω το σερί) οι τιμές τους θα έχουνε πάει στα 24,99…