Νίνα Τρυφωνοπούλου: «Ακροβατώντας ανάμεσα στην επαγγελματική και την προσωπική ζωή»

Μέντορας των εφηβικών μου χρόνων ήταν μια καταξιωμένη δημοσιογράφος. Θαυμάστριά της τότε, κρατούσα μανιωδώς τα αποκόμματα της στήλης της για να τα χρησιμοποιώ στο μάθημα της έκθεσης αλλά και για να έχω μια καλή παρακαταθήκη για αυτό που ήθελα να ακολουθήσω: τη δημοσιογραφία.

Λίγα χρόνια αργότερα, βρίσκομαι ανάμεσα στους 12 πρώτους αποφοίτους του νεοσυσταθέντος Τμήματος ΜΜΕ & Επικοινωνίας του Παντείου Πανεπιστημίου, συνεχίζω με μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο και βάζω το 1ο εμπόδιο στον εαυτό μου: «δύσκολη η δημοσιογραφία για γυναίκα». Λίγο ο περίγυρος, λίγο κάποιες περιπτώσεις γνωστών, ήταν όλα αρκετά για να αλλάξω πορεία.

Ξεκινάω την επαγγελματική μου σταδιοδρομία στη διαφήμιση, στη συνέχεια στον καινοτόμο εκείνη την εποχή τομέα του αθλητικού μάρκετινγκ στην Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό και ζω από κοντά τις μεγαλύτερες αθλητικές διοργανώσεις στον κόσμο - Μουντιάλ, Ολυμπιακούς Αγώνες-, ενώ γνωρίζω ανθρώπους από όλα τα μέρη της γης.

Η πορεία ανοδική, σε θέσεις ευθύνης στον τομέα της Επικοινωνίας και των Εταιρικών Υποθέσεων, μέχρι που κάνω το πρώτο μου παιδί. 

2ο εμπόδιο: «Δεν είμαι καλή μητέρα, το παιδί με χρειάζεται». Αρχίζει σταδιακά να παίρνει σάρκα και οστά ένας άλλος εαυτός που φρόντιζε συστηματικά να μού υπενθυμίζει ότι δεν μπορώ να συνδυάσω τις πολλές ώρες εργασίας στις πολυεθνικές με τη μητρότητα.

Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζω τους παράλληλους δρόμους. Στην πορεία έρχονται τα άλλα δύο μου παιδιά, αλλάζω εταιρείες, οργανισμούς, συνεχίζω να δουλεύω άλλοτε με πάθος άλλοτε με τύψεις. Πολλές τύψεις. Η σκέψη ότι τα παιδιά μου τα μεγαλώνει ένας ξένος άνθρωπος με τρέλαινε. Οι απολαβές μεγάλες, το ψυχικό κόστος όμως ακόμα μεγαλύτερο.

Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον με έναν υπερδραστήριο πατέρα και μια μητέρα που δεν εργαζόταν και που είχε αφήσει στην άκρη τα ταλέντα της για να είναι κοντά μας με τη ζεστασιά της, τη σταθερότητά της, τον χρόνο της, την αγάπη της. Απεριόριστη και πάντα διαθέσιμη.

Τι θέλω να πω: Tο πρότυπο έρχεται να καθορίσει τη δική μου πραγματικότητα.

Αρχίζω λοιπόν να αποστασιοποιούμαι από τη δουλειά αποζητώντας ισορροπία στην επαγγελματική και προσωπική μου ζωή. Είχε έρθει η ώρα της περισυλλογής… όσο μπορεί να το κάνει αυτό κάποιος με τρία μικρά παιδιά.  Αποζητούσα ένα φυσιολογικό ωράριο.

Αν μου έλεγε κανείς πριν από χρόνια ότι θα μπορούσα να κοιτάξω μια εργασία στο δημόσιο, θα του έλεγα ότι απευθύνεται σε λάθος άτομο. 

3ο εμπόδιο: Βάζουμε στερεότυπα στη ζωή μας. Πόσα στερεότυπα έχει η ζωή μας… Πατάμε σε στερεότυπα και χτίζουμε ακόμα περισσότερα. Πόσο εύκολα βάζουμε ταμπέλες και αυτές μας καθορίζουν.

Η ευχή, ωστόσο, εισακούστηκε! Διορίστηκα μέσω ΑΣΕΠ στο ίδιο το ΑΣΕΠ, στο δημόσιο, έχοντας πατήσει για τα καλά τα σαράντα μου χρόνια. Το κοντέρ έγραφε μηδέν. Ξεκινούσα από την αρχή. Όμως στα επτά αυτά χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι το νέο μου επαγγελματικό βήμα και παράλληλα με την ανατροφή των παιδιών μου, ένιωθα την ανάγκη να παρακολουθώ τις εξελίξεις, να μην με ξεχάσει η αγορά (περιττό να αναφέρω ότι τις περισσότερες φορές η αγορά σε ξεχνάει). Ασχολήθηκα με τον εθελοντισμό, ήμουν μέλος ΔΣ σε ένα μη κερδοσκοπικό σωματείο, έκανα ό,τι μπορούσα για να μην σκονιστούν οι γνώσεις μου και οι δεξιότητές μου, αλλά και από τη φύση μου πάντα ήθελα να προσφέρω.

Στο νέο μου εργασιακό περιβάλλον έπρεπε να επαναπροσδιοριστώ σε έναν τελείως καινούργιο χώρο, να σπάσω τη δική μου γυάλινη οροφή. Έπρεπε να ξαναθυμηθώ και να βάλω σε πράξη ό,τι δεξιότητες είχα αποκτήσει, όχι μόνο στα χρόνια της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας, αλλά και στα χρόνια του εθελοντισμού, τα πολλές φορές υποτιμημένα από την αγορά soft skills που προσφέρει η μητρότητα. Τίποτα δεν πάει χαμένο, αρκεί να το καλλιεργείς και να μη φοβάσαι να το χρησιμοποιήσεις και φυσικά να μαθαίνεις.

Το στερεότυπο περί δημοσίου είχε γκρεμιστεί. Πήρε χρόνο, αλλά το περιβάλλον πίστεψε σε εμένα, με εμπιστεύτηκε, αναγνώρισε τα εφόδιά μου. Όταν έχεις μεράκι, όταν η εξέλιξη, η προσπάθεια και η αναζήτηση είναι στο DNA σου, τότε ορίζεις εσύ τον ρόλο σου και κάπως μαγικά βρίσκονται οι άνθρωποι που θα το αναγνωρίσουν.

Κάπως έτσι η ευχή έγινε πραγματικότητα.

Κι εγώ ανταποδίδω πιο δημιουργικά από ποτέ και πλέον δεν ακροβατώ. Ισορροπώ πάνω από τη γυάλινη οροφή μου.