Άννα Γάγγα: «Θέλω να είμαι εκεί για όλες τις νέες γυναίκες»

Τι ενώνει γυναίκες με διαφορετικά επαγγέλματα, όπως μια δικηγόρο, μια χημικό, μια καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο, μια βιολόγο, μια διευθύντρια ιδρύματος και μια υπεύθυνη μάρκετινγκ; Οι ιστορίες τους. Ιστορίες που μιλούν για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες όταν θέλουν να εξελιχθούν επαγγελματικά, να διεκδικήσουν την αμοιβή που τους αξίζει, να ενισχύσουν τη δημόσια παρουσία τους, να μπουν σε ένα διοικητικό συμβούλιο, να προωθηθούν στην πολιτική ή να υπάρξουν σύμφωνα με τις επιθυμίες τους.
Οι ιστορίες αυτές, αληθινές και ειπωμένες με τα δικά τους λόγια, δείχνουν πώς λειτουργεί το φαινόμενο της «γυάλινης οροφής» στη σημερινή Ελλάδα. Υπερβαίνοντας τις έρευνες, τις στατιστικές και τα απρόσωπα ποσοστά που συνήθως χρησιμοποιούμε για να μιλήσουμε για δυσκολίες και αποκλεισμούς, οι προσωπικές μαρτυρίες μιλούν απευθείας στην καρδιά.
Τις «Ιστορίες για τη Γυάλινη Οροφή» βρίσκει και επιμελείται η μη κερδοσκοπική οργάνωση Story Mentor (www.storymentor.gr). Αυτή είναι η ιστορία της της Άννας Γάγγα (Υπεύθυνη Προγραμματισμού και Παραγωγής Εκδηλώσεων, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων). 

Η γυάλινη οροφή μου.

Δεν ξέρω πότε έγινε και την είδα. Δεν ξέρω πόσες φορές σκέφτηκα αν την έχτισα μόνη μου ή αν ήταν ήδη εκεί να με περιμένει. Όμως, δεν έμεινα εκεί να την κοιτάζω.

Ξεκίνησα να εργάζομαι στο χώρο που ερωτεύτηκα και μετά αγάπησα πολύ μικρή. Πολύ μικρή και πολύ αποφασισμένη. Δεν είπα ποτέ «εγώ θα πάω ψηλά». Είπα θα δουλέψω πολύ και θα φροντίσω να μείνω εδώ, να περάσω μια ζωή κάνοντας αυτό που αγαπώ.

Όσο περνούσε ο καιρός κι εγώ μάθαινα και διάβαζα και γινόμουν καλύτερη στη δουλειά μου, ζητούσα περισσότερα. Κυρίως αναγνώριση των ικανοτήτων μου και των δυνατοτήτων μου. Προστατευμένη σε ένα περιβάλλον, με γυναίκες κατά 80%, είχα την τύχη να μοιράζομαι τις αγωνίες μου με συναδέλφους που λίγο-πολύ αντιμετωπίζαμε τα ίδια «εμπόδια», ορατά και αόρατα. Η πολυπόθητη αναγνώριση, όμως, εξαρτιόταν σχεδόν πάντα από έναν άντρα στη θέση του επικεφαλής.

Όπως οι περισσότερες γυναίκες στη δουλειά τους, αντιμετωπίστηκα κι εγώ πολύ συχνά ως ανίδεη, αδαής, υπερβολικά συναισθηματική, σκληρή, κακιά, αδίστακτη.

Αυτά, στο εργασιακό περιβάλλον. Για το κοινωνικό περιβάλλον, ήμουν πολύ φιλόδοξη -με αρνητικό πρόσημο, αγαπούσα υπερβολικά τη δουλειά μου -με αρνητικό πρόσημο. Η φύση της δουλειάς μου δεν έχει ωράριο και αργίες. Έτσι -λες και έφτιαχνα εγώ τους κανόνες- ήμουν μονίμως υπόλογη που δούλευα ΠΑΛΙ. Ειδικά από τη στιγμή που έκανα τα παιδιά μου και μετά, εγκληματούσα. Η δική μου στάση δε απέναντι σε όλα αυτά ήταν όντως εγκληματική: δεν ένιωθα ενοχές. Δεν ένιωσα ενοχές ποτέ. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες ανθρώπων γύρω μου. Κουράστηκα πολύ, έκανα απίστευτα ακροβατικά να τα προλάβω όλα, να είμαι παντού γιατί πάντα κάπου, κάποιος με περιμένει. Μάλιστα, αρκετές φορές φρόντισα να επιβαρύνω επιπλέον την κατάστασή μου με το να πάρω π.χ. ένα μεταπτυχιακό ή να κάνω σεμινάρια για τη δουλειά μου. Φρόντισα, δηλαδή, το αυτονόητο: να μη μείνω πίσω, να εξελιχθώ, να γίνω καλύτερη. Κι ας σήμαινε αυτό να εφεύρω νέες ώρες της ημέρας πέραν του 24ώρου για να «προλάβω».

Όμως, όλα έγιναν. Γίνονται.

Και οφείλω να πω ότι είμαι από τις τυχερές. Το εργασιακό μου περιβάλλον εδώ και 23 χρόνια, παρά τις πολλές αλλαγές στη διοίκηση, με βοήθησε να ξεπεράσω τα ορατά εμπόδια και με προστάτευσε από τα «αόρατα». Το μόνο που χρειάστηκε από εμένα ήταν υπομονή και αδιανόητη επιμονή, όταν τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα. Και χρειάστηκε ακόμα μεγαλύτερη ψυχραιμία όταν τα εμπόδια τα έβαλαν γυναίκες. Αυτό είναι αγκάθι. Αυτό δεν ξεπερνιέται.

Δεν έχω σταματήσει ποτέ να διεκδικώ αυτά που θεωρώ ότι μου αξίζουν και έχω την ίδια αγωνία να τα καταφέρω, όπως όταν ξεκινούσα. Όμως απολαμβάνω τα πράγματα που ξέρω, έχω εμπιστοσύνη σε εμένα και στις δυνάμεις μου. Κυρίως, θέλω να είμαι εκεί για όλες τις νέες γυναίκες με τις οποίες συνεργάζομαι, να βάζω «πλάτη» για να μπορούν να νικούν. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, μάχη είναι. Καθημερινή.