Αγάπη Κεφαλογιάννη: «Πιστεύω πολύ στη δύναμη της γυναικείας ισορροπίας»

Τι ενώνει γυναίκες με διαφορετικά επαγγέλματα, όπως μια δικηγόρο, μια χημικό, μια καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο, μια βιολόγο, μια διευθύντρια ιδρύματος και μια υπεύθυνη μάρκετινγκ; Οι ιστορίες τους. Ιστορίες που μιλούν για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες όταν θέλουν να εξελιχθούν επαγγελματικά, να διεκδικήσουν την αμοιβή που τους αξίζει, να ενισχύσουν τη δημόσια παρουσία τους, να μπουν σε ένα διοικητικό συμβούλιο, να προωθηθούν στην πολιτική ή να υπάρξουν σύμφωνα με τις επιθυμίες τους.
Οι ιστορίες αυτές, αληθινές και ειπωμένες με τα δικά τους λόγια, δείχνουν πώς λειτουργεί το φαινόμενο της «γυάλινης οροφής» στη σημερινή Ελλάδα. Υπερβαίνοντας τις έρευνες, τις στατιστικές και τα απρόσωπα ποσοστά που συνήθως χρησιμοποιούμε για να μιλήσουμε για δυσκολίες και αποκλεισμούς, οι προσωπικές μαρτυρίες μιλούν απευθείας στην καρδιά.
Τις «Ιστορίες για τη Γυάλινη Οροφή» βρίσκει και επιμελείται η μη κερδοσκοπική οργάνωση Story Mentor (www.storymentor.gr). Αυτή είναι η ιστορία της της Αγάπης Κεφαλογιάννη (Διευθύντρια προγράμματος καναλιών συνδρομητικής πλατφόρμας). 

Ήμουν πάντα μικροκαμωμένη. Μικρόδειχνα, όπως λένε, και ακούω πως ακόμα μικροδείχνω. Από μικρή έκανα κλασσικό μπαλέτο και το αγαπημένο μου ήταν το adagio. Ήρεμο, σταθερό και αργόσυρτο, μου έδινε την ευχέρεια να πατάω σταθερά τα πόδια μου, χορεύοντας τις απαιτητικές χορογραφίες της δασκάλας μου. Μεγάλωσα σε μια μεγάλη και πολύβουη οικογένεια με πολλά αδέλφια, όλα αγαπημένα μα και διαφορετικά, με άποψη και χαρακτήρα. Ακόμα και τότε, αν και για να ακουστώ έπρεπε να φωνάξω ακόμα και για τις πιο ασήμαντες διεκδικήσεις, ασυνείδητα επέλεγα να μην. Έβρισκα τον δικό μου τρόπο και τον χώρο στην ησυχία και την ηρεμία.

Όταν ξεκίνησα να εργάζομαι στον χώρο της τηλεόρασης ήταν τόση η μαγεία που ξετυλίχτηκε μεμιάς στα σχεδόν εφηβικά ακόμα μάτια μου, που ρουφούσα ό,τι ερχόταν με τρομερή δίψα. Αναλάμβανα ό,τι μου έδιναν, το μάθαινα, το σπούδαζα, το προχωρούσα και εξελισσόμουν μαζί του καθημερινά. Είχα την τύχη να δουλεύω σε ένα από τα δύο μεγάλα και νεοσύστατα ιδιωτικά κανάλια της χώρας τότε που το έδαφος ήταν πολύ πρόσφορο σε εκπομπές και παραγωγές. Ήμουν πάντα έτοιμη να εξελιχθώ και νομίζω αυτό ήταν και ο βασικός λόγος που εξελίχθηκα, χωρίς να χρειαστεί  να διεκδικήσω κάτι. Όποτε μου δόθηκε ευκαιρία ή μου έγινε οποιαδήποτε πρόταση, την ακολούθησα με ορμή και πάθος. Αυτό ήταν και το μοτίβο μέσα από το οποίο άλλαξα πολλές θέσεις, ανέλαβα νέα καθήκοντα με μεγάλη ομάδα και αυξανόμενες υποχρεώσεις. Η δουλειά στην τηλεόραση έχει συνεχείς αλλαγές και αυξομειώσεις στην πίεση, ασφυκτικά deadlines, σοβαρότατο ανταγωνισμό, εντάσεις και ματαιώσεις αλλά για εμένα και μια πολύ μεγάλη, μοναδική χαρά. Ανήκω στην κατηγορία εκείνων που κάνουν για δουλειά αυτό που αγαπούν περισσότερο και έχω την τύχη η δουλειά μου να με συναρπάζει ακόμα και σήμερα, μετά από μια μεγάλη και πραγματικά γεμάτη διαδρομή.

Ξεκίνησα να δουλεύω στην τηλεόραση αμέσως μετά τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στην Αγγλία και μετά από λίγα χρόνια ήρθε η δημιουργία της δικής μου οικογένειας, ακριβώς τη στιγμή δηλαδή που εξελισσόμουν επαγγελματικά στην συνδρομητική πλέον τηλεόραση. Ήταν οι εποχή που σαν μαμά 2 μικρών αγοριών έτρεχα, όπως όλες μας, να προλάβω τις παρουσιάσεις και τα deadlines  ανάμεσα σε παιδικά πάρτι και σχολικές συναντήσεις. Επιστρέφοντας από το γραφείο, γλιστρούσα σε μαλακά sneakers για να προσγειωθώ με τις ώρες στο χαλί και να χαθώ σε παραμύθια και puzzle. Θυμάμαι εκείνη την πολύ απαιτητική περίοδο στην καθημερινότητά μου έντονα, με πολλή κούραση μα και χαρά, μια που η οικογένεια ήταν πάντα προτεραιότητα και ισορροπία στη ζωή μου.

Το ρυθμικό μου adagio κρατούσε ακόμα, παρότι ο ρυθμός του είχε γίνει πιο έντονος, πιο απαιτητικός. Κι ήταν εκείνη η στιγμή που μου έγινε πρόταση να αναλάβω με την ομάδα μου τον προγραμματισμό των αθλητικών καναλιών. Εντελώς άγνωστο σε μένα και όλους μας κομμάτι, που απαιτούσε αίφνης να ξέρω ή να μάθω απ’ έξω τις αγωνιστικές και τις βαθμολογίες των ομάδων, την ανταγωνιστικότητα των αθλημάτων, τα γκολ και τα τοπ πρωταθλήματα στον κόσμο, από το ποδόσφαιρο ως το paddle.

Το γεγονός ότι με πίστεψε πολύ η διευθύντριά μου συνέπεσε με τον δικό μου παρορμητισμό να βρεθώ «out of my comfort zone» και χωρίς πολλή σκέψη ανέλαβα. Η γνωριμία μου με τον ανδροκρατούμενο, κατά κύριο λόγο, χώρο των σπορ με βρήκε το ίδιο μικροκαμωμένη και όχι πολύ ψύχραιμη, τουλάχιστον στην αρχή. Το πεδίο παντελώς άγνωστο για εμένα και απ’ την άλλη η αδρεναλίνη στα ύψη! Θα ακουστεί αστείο αλλά θυμάμαι ότι εκείνη την περίοδο οι μπαλαρίνες μου έγιναν ξαφνικά γόβες και τα φορέματα ως το γόνατο έδωσαν τη θέση τους σε δυναμικά κοστούμια και σκουρόχρωμα ταγιέρ. Στις συναντήσεις, που πλέον γίνονταν σε μεγάλα ψυχρότατα boardrooms, η παρουσία μου και ο λόγος μου βάραιναν περισσότερο μέσα στα σακάκια μου και τα αυστηρά πιασμένα πίσω μαλλιά.

Μεγάλο σχολείο, που πλέον αριθμώ σαν μια από τις πιο έντονες και πλέον διδακτικές περιόδους της επαγγελματικής μου ζωής. Το θεωρώ το σπάσιμο της δικιάς μου γυάλινης οροφής! Γνώρισα από κοντά έναν κόσμο πολύ διαφορετικό, με άλλη κουλτούρα και τρόπο σκέψης. Είχα πολλή στήριξη από πολύ καλούς συναδέλφους που με δέχτηκαν, με στήριξαν και, κυρίως, μου έδωσαν χώρο να υπάρξω. Και θα πω ότι ήταν κυρίως οι άνδρες. Σίγουρα υπήρξαν και αποθαρρυντικά μηνύματα του τύπου: γιατί να το κάνεις, τι σχέση έχεις εσύ με τα αθλητικά, τα έχεις ήδη καταφέρει, έχεις και τα παιδιά σου και πολλά παρεμφερή. Η πρόκληση, όμως, ήταν μεγαλύτερη και εγώ αποφασισμένη. Με συνεπήρε ο νέος ρυθμός και μαζί καταφέραμε να γίνουμε πολύ δυνατή ομάδα. Δεν αισθάνθηκα ποτέ άβολα. Υπήρχαν φορές που χρειάστηκε το adagio μου να γίνει allegro, όμως πάντα έψαχνα κι εγώ να είμαι στον ρυθμό. Να είμαι μέρος και όχι ξένο σώμα. Βρήκα χώρο και όπου δεν βρήκα τον δημιούργησα - για εμένα και την ομάδα μου.

Λίγο αργότερα ήρθε ακόμα μια αλλαγή στην οικογένειά μας, που απαιτούσε να βρίσκομαι 100% κοντά στα παιδιά μου, μια που η εργασία του συζύγου μου θα ήταν πλέον μακριά από την Αθήνα. Υπήρξαν ισχυρές αναταράξεις για όλους μας και η προσαρμογή στη νέα οικογενειακή πραγματικότητα απαιτούσε κυριολεκτικά ολόκληρο τον χρόνο μου. Πιέστηκα πολύ για να υπηρετήσω και τις δύο μου ιδιότητες - της μαμάς 2 αγοριών, πλέον στην εφηβεία, και του στελέχους στη δουλειά που έχτισα και με έχτισε, μου προσέφερε και της προσέφερα και αγαπούσα. Πολύ συνειδητά δεν σταμάτησα τη δουλειά μου. Η αλήθεια είναι πως δεν το σκέφτηκα στιγμή. Πιστεύω σήμερα πως είναι η πιο σημαντική απόφαση που έχω πάρει ως τώρα στη ζωή μου.

Δεν ήταν εύκολο να χωρέσουν όλα και αρκετές φορές η ομάδα μου στριμώχτηκε ανελαστικά, κι εγώ μαζί της. Όμως βγήκε και πιστεύω πως με πρόγραμμα και θέληση βγαίνει! ‘Όσες κι αν είναι οι προκλήσεις, αν είσαι αποφασισμένη να το προχωρήσεις παρακάτω σε κάτι που πιστεύεις και αγαπάς, τότε βγαίνει.

Στη δική μου εμπειρία, η δύναμή μου, το σθένος μου, η ανθεκτικότητά μου, όλα μα όλα δοκιμάστηκαν πολύ σκληρά εκείνη την περίοδο. Δεν πιστεύω όμως ότι θα τα είχα καταφέρει καλύτερα αν είχα σταματήσει τη δουλειά μου. Απεναντίας, πιστεύω στη δύναμη μιας γυναίκας που δουλεύει! Ήμουν  μια γυναίκα πολύ πιο κουρασμένη, αλλά ταυτόχρονα δυνατή, ευτυχισμένη και ισορροπημένη. Η δουλειά μου με φόρτιζε συνεχώς στο να είμαι πηγή ζωής, δύναμης και φροντίδας για τα παιδιά και την οικογένειά μου. Στα μάτια μου, ήμουν και το παράδειγμα που ήθελα να έχουν να παιδιά μου για την αξία της προσωπικής πορείας στη ζωή. Αξία που είναι εφικτό να συνυπάρχει με το μεγαλείο της οικογένειας και να προσδώσει μόνο θετικά νομίζω στο νόημα της ύπαρξης.