Βανδή - Μπισμπίκης: Όχι, δεν είναι ντροπή να φιλάς το γκομενάκι σου σε δημόσιο χώρο

«Μη ξαναρθείς απ τη δουλειά, δεν το αντέχω», τραγουδούσαν οι Νίκος Πορτοκάλογλου και Ζιώγαλας, όταν είμασταν όλοι μικροί, το ‘85… γιατί είσαι στη δουλίτσα σου και ιδρώνεις προσπαθώντας να μη σου πέσει κανένας συνδετήρας μέσα στο πισί, μέχρι που εμφανίζεται Το Άτομο, και μπερδεύεσαι, χαίρεσαι μεν, που έκανε τον κόπο Το Άτομό σου να έρθει να σε δει στη δουλίτσα σου, λες όμως και λίγο «ώχου πάλι» από μέσα σου. Ή έτσι υπέθετα ότι λέει η Δέσποινα όταν εμφανίζεται ο Βασίλης στο κέντρο που τραγουδάει. Γιατί άλλο να δουλεύεις σε γραφείο ή κομμωτήριο, κι άλλο να τραγουδάς σε κέντρο, στην πίστα, εκεί όπου σε βλέπει όλος ο κόσμος με τα κινητά του στο κούτελο, μη χάσει καμιά τελεία.

Η Δέσποινα όμως δεν λέει «ώχου πάλι» γιατί είναι καψούρα, και όταν είσαι καψούρα χαίρεσαι πάρα πολύ που το Άτομό σου πήρε τα ποδαράκια του και τσουπ!, ήρθε στη δουλειά σου να σε δει. Κι όσοι ενοχλούνται ή διαμαρτύρονται, σίγουρα δεν είναι γυναίκες άνω των 45, γιατί οι γυναίκες άνω των 45 χαιρόμαστε κατά βάθος, που βιώνει μεγάλο έρωτα μια άλλη γυναίκα όχι πάρα πολύ εξαιρετικά νέα αλλά πάρα πολύ καλοστεκούμενη. Και κακο-στεκούμενη να ήταν, πάλι θα χαιρόμασταν – ορίστε που αποδεικνύεται το θεώρημα ότι ο έρωτας δεν έχει ηλικία (θεώρημα που σκέφτηκα μόλις τώρα αλλά είναι καλό, το κρατάμε, αφήστε που σίγουρα όλο και κάποιος σοφός θα το έχει καβαντζώσει, στα ατελείωτα τσιτάτα του φέησμπουκ/ινσταγκραμ).

Η Δέσποινα κάνει μεγάλη χάρη στις μεγαλούτσικες γυναίκες και πρέπει να της το αναγνωρίσουμε: μας δείχνει ότι δεν σταματάς ποτέ να είσαι έφηβη/ος, δεν σου φεύγει ποτέ το κέφι και η όρεξη για τρελλίτσες επειδή έσβησες Χ κεράκια, δεν κλείνεσαι ποτέ στο καβούκι σου, αν δεν το έχεις πάρει απόφαση. Δεν είναι ντροπή το να φιλιέται στην πίστα με τον Βασίλη, αν κάποιος πρέπει να ντραπεί, είναι αυτός/ή που τραβάει φωτογραφίες και τις ανεβάζει μετά παντού. Ποτέ δεν το κατάλαβα το «είναι ντροπή» όσον αφορά το PDA (Public Display of Affection, Δημόσια Επίδειξη Τρυφερότητας) των Μεσο-Δυτικών Αμερικάνικων Πολιτειών, πολύ ισχυρό στην λεγόμενη Ζώνη της Βίβλου, όπου δεν μπορείς να φιλάς κανέναν σε δημόσιο χώρο με ποινή πρόστιμου ή, άμα το παρακάνεις, φυλάκισης. Ντροπή είναι να βάζεις χέρι σε ξένα χρήματα, να πειράζεις με πρόστυχο τρόπο τα πιτσιρίκια, να αδειάζεις παγκάρι εκκλησίας ή λαϊκής, να φεύγεις με ξένα παλτό από γκαρνταρόμπες μαγαζιών, να φτύνεις ροχάλες, να σκαλίζεις τη μύτη σου, να παρανομείς, να παρκάρεις σε θέση που έχει ζωγραφισμένο καροτσάκι, να βγαίνεις από δημόσια τουαλέτα με τη φούστα μέσα στο βρακί σου, να μη μαζεύεις τα κακά του σκύλου σου από το πεζοδρόμιο, να κοροϊδεύεις τον κόσμο – όλα αυτά και πολλά ακόμα, είναι ντροπή, και της ντροπής… αλλά όχι το να φιλάς το γκομενάκι σε δημόσιο χώρο. Ούτε καν να το αγκαλιάζεις θερμά, το ίδιο ή άλλο γκομενάκι, ούτε αυτό είναι ντροπή. Γιατί είναι προσβλητικό; Όποιος προσβάλλεται μπορεί να αλλάξει θέση, να κλείσει τα μάτια, να βάλει ένα τέτζερη στο κεφάλι του, τέλος πάντων να βρει ένα τρόπο να μην κοιτάζει.

Το αστείο είναι ότι δίπλα στην επίμαχη φωτογραφία της Δέσποινας με τον Βασίλη στην πίστα, είναι μια φωτογραφία του Μασίν Γκαν Κέλυ, ενός πολύ κουνημένου ατόμου που όμως δεν τον κάνουμε παρέα, και της γυναίκας του Μήγκαν Φοξ, άλλης παλαβής. Ο Μασίν και η Μήγκαν φιλιούνται με κάτι γλωσσάρες ΝΑ, ημι-τσίτσιδοι, ενώ καρα-πιάνονται από παντού – και κανένας δεν διαμαρτύρεται (τουλάχιστον όχι οι Έλληνες του ινσταγκραμ/φέησμπουκ γιατί οι Αμερικάνοι λυσσάνε. Ειδικά από την Ζώνη της Βίβλου, που όσο να΄ναι, σφίγγει τα μπόσικα). Διαβάζω ένα σωρό έξαλλα σχόλια για την Βανδή και τον Μπισμπίκη, και κανένα σχόλιο για τους άλλους τους θεο-πάρδαλους. Γενικά ο θυμός στα σχόλια με ξαφνιάζει πάντα, πόσο μάλλον όταν είναι θυμός προς δύο καλλιτέχνες που δεν πειράζουν κανέναν, ρίχνουν από ένα φιλάκι πότε-πότε, άντε και μια αγκαλιά.

Δεν είναι φίλοι μου η Δέσποινα και ο Βασίλης, τους γράφω με τα μικρά ονόματα επειδή είναι οικεία δημόσια πρόσωπα. Κοινοί φίλοι με διαβεβαιώνουν ότι ο Βασίλης είναι εξαιρετικό παιδί. Τη Δέσποινα την γνώρισα πριν εικοσιπέντε χρόνια και είναι ακόμα εξαιρετικότερο παιδί. Το ότι βρήκανε ο ένας τον άλλον, έστω σε δεύτερη φάση στη ζωή τους, μου φαίνεται πολύ αισιόδοξο. Μήνυμα; Φαινόμενο; Αισιόδοξο όπως και να χει. Μακάρι να συνεχίσουν να φιλιούνται, δημόσια και ιδιωτικά, για τα επόμενα εικοσιπέντε ή και σαράντα πέντε χρόνια.