Στεφανία Μεράκου: «Οι γυναίκες είναι άξιες σε όλα»

Τι ενώνει γυναίκες με διαφορετικά επαγγέλματα, όπως μια δικηγόρο, μια χημικό, μια καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο, μια βιολόγο, μια διευθύντρια ιδρύματος και μια υπεύθυνη μάρκετινγκ; Οι ιστορίες τους. Ιστορίες που μιλούν για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες όταν θέλουν να εξελιχθούν επαγγελματικά, να διεκδικήσουν την αμοιβή που τους αξίζει, να ενισχύσουν τη δημόσια παρουσία τους, να μπουν σε ένα διοικητικό συμβούλιο, να προωθηθούν στην πολιτική ή να υπάρξουν σύμφωνα με τις επιθυμίες τους.
Οι ιστορίες αυτές, αληθινές και ειπωμένες με τα δικά τους λόγια, δείχνουν πώς λειτουργεί το φαινόμενο της «γυάλινης οροφής» στη σημερινή Ελλάδα. Υπερβαίνοντας τις έρευνες, τις στατιστικές και τα απρόσωπα ποσοστά που συνήθως χρησιμοποιούμε για να μιλήσουμε για δυσκολίες και αποκλεισμούς, οι προσωπικές μαρτυρίες μιλούν απευθείας στην καρδιά.
Τις «Ιστορίες για τη Γυάλινη Οροφή» βρίσκει και επιμελείται η μη κερδοσκοπική οργάνωση Story Mentor (www.storymentor.gr). Αυτή είναι η ιστορία της Στεφανίας Μεράκου (Μουσικολόγος, Διευθύντρια Μουσικής Βιβλιοθήκης «Λίλιαν Βουδούρη», Σύλλογος Οι Φίλοι της Μουσικής).

Όλες οι συμμαθήτριές μου στο λύκειο θηλέων όπου φοιτούσα στα τέλη της δεκαετίας του 1970 είχαν σκοπό να σπουδάσουν ή να εργασθούν, να πάρουν έναν δρόμο που θα τους εξασφάλιζε αυτόνομη προκοπή. Στη γενιά μου, κυρίως, έγινε η μεγάλη αλλαγή στο πρότυπο της γυναίκας στην Ελλάδα. Έγινε, δηλαδή, μια γενιά μετά από αυτή του 1950 που περιγράφει η Sheryl Sandberg στο βιβλίο της Lean in - το βιβλίο που διάβασα, είδα μέσα του τον εαυτό μου και το δώρισα στην κόρη μου για να καταλάβει το «πριν».

Μεγάλα βήματα, τόλμη, πίστη, δουλειά και χρόνος

Μάθαινα μουσική από το δημοτικό, την αγάπησα και ήθελα να ασχοληθώ με αυτήν για πάντα. Στον χώρο της τέχνης και της μουσικής ειδικότερα, ευτυχώς υπάρχουν ίδιες ευκαιρίες σε όλους όσοι έχουν την ικανότητα να ασχοληθούν και να δημιουργήσουν σε οποιοδήποτε επίπεδο και ανεξάρτητα φύλου. Για εμένα, ήρθε μια ώρα που οι δυνατότητες που είχαμε στη χώρα μας δεν μου έφταναν, έτσι όταν είχα την ευκαιρία, έγινε η μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου και γνώρισα εκτός από την τέχνη που αγάπησα και την επιστήμη σχετικά με αυτήν. Βρέθηκα σε έναν άλλο κόσμο στον οποίο μόνη, έπρεπε καθημερινά να αποδεικνύω ότι αξίζω αυτό που διεκδικώ, με τις δικές μου δυνάμεις. Η απόφαση να σπουδάσω στην Αμερική ήταν το γεγονός που καθόρισε τη ζωή μου, αν και δεν το γνώριζα τότε. Παρόμοια δεν γνώριζα τι σημαίνει να ζω σε μιαν άλλη χώρα, πολύ μακριά από τους δικούς μου,  την εποχή που το να τηλεφωνήσεις και να μάθεις τα νέα τους ήταν πολυτέλεια, ενώ πασχίζεις να μετατρέψεις στο μυαλό σου γρήγορα  τα πάουντς σε κιλά, τα μίλια σε χιλιόμετρα ή τους βαθμούς Φάρενάϊτ σε Κελσίου. Τα 15 χρόνια ζωής στην Αμερική ήταν για εμένα το σημαντικότερο «σχολείο», αυτό που μου έδειξε τις δυνατότητές μου. Μου έμαθε ότι μπορώ να κάνω ό,τι θέλω, αλλά με μεγάλη προσπάθεια και αφοσίωση.

Μουσικολόγος; Τι είναι μουσικολόγος;

Στη Μουσική Βιβλιοθήκη όπου εργάζομαι εδώ και 25 χρόνια, κάθε μέρα είναι μια νέα μέρα που φέρνει μια καινούργια δραστηριότητα, ένα νέο στόχο. Από μηδέν στους 200.000 τίτλους αυτό το διάστημα, είδα μια βιβλιοθήκη να γίνεται ένα κέντρο πολιτισμού και εκπαίδευσης για κάθε κοινό και ηλικία και που προσελκύει από παιδιά προσχολικής ηλικίας μέχρι καλλιτέχνες μουσικούς και ειδικούς ερευνητές. Αυτό είναι το μεγάλο καμάρι μου, ένα επίτευγμα που πραγματοποιήθηκε με συλλογική δουλειά και πολλά ρίσκα. Μετά από 10 χρόνια στη θέση της υπευθύνου του Αρχείου Ελληνικής Μουσικής, το οποίο συγκρότησα και διαμόρφωσα, και αφού μόλις είχα βγει νικήτρια από μια μεγάλη περιπέτεια υγείας, μου προσφέρθηκε η θέση της διευθύντριας της Μουσικής Βιβλιοθήκης στην οποία παραμένω για 15 χρόνια. Ελαστική και ευπροσάρμοστη με αξίες που δεν αλλοιώνονται,  προχωρώ πάντα έχοντας στ’ αυτιά μου τα λόγια του πατέρα μου: «όλοι έχουν δίκιο, παιδί μου». Εγώ το εξηγώ σαν: «προσπάθησε να δεις την προσέγγιση των άλλων και κρίνε». Και έτσι προχωρώ.

With a little help from my friends

Είμαι όμως τυχερή. Δεν αισθάνθηκα να μου γίνεται διάκριση για το φύλο μου, ούτε για την διαφορετικότητά μου στα χρόνια της Αμερικής, σαν ξένη στη χώρα. Αισθάνθηκα ότι όλοι εκτίμησαν τη διπλή μου προσπάθεια να ξεπεράσω όλες τις προκλήσεις. Το  είδα στους δασκάλους μου και αργότερα στους διευθυντές μου. Είχα την τύχη να εργασθώ και να δημιουργήσω σε ένα χώρο καινοτόμο αμέσως μετά την επιστροφή μου, εκεί που με εκτίμησαν και με εμπιστεύθηκαν. Έχω την τύχη να έχω γονείς που υποστήριξαν τις επιλογές μου και τους στόχους μου, έχω την τύχη να συμπορεύομαι με έναν αγαπημένο και ξεχωριστό σύζυγο από τον οποίο έμαθα πολλά και με βοήθησε στις δυσκολίες μου. Έχω την τύχη να έχω δυο υπέροχα παιδιά, γιο και κόρη, που τώρα πια κάνουν τη δική τους πορεία και που με τον σύζυγό μου τα μεγαλώσαμε με τον ίδιο σκοπό, να είναι ευτυχισμένα και να έχουν όλες τις ευκαιρίες να καταφέρουν τους στόχους τους. Έχω την τύχη να έχω μια μικρή εγγονούλα που μου λέει, «σ’ αγαπώ, Ι love you και seni seviyorum».

Διπλή δουλειά

Τίποτα δεν είναι αυτόματο ή ουρανόσταλτο και η γυάλινη οροφή έχει πια ραγίσει. Κατάλαβε τι είναι αυτό που σου αρέσει, διεκδίκησέ το με αφοσίωση και προσπάθεια και παρ’ το πάνω σου. Οι γυναίκες τα παίρνουν όλα πάνω τους και είναι άξιες σε όλα.