Πράγματα που κόβεις καθώς μεγαλώνεις (κι άλλο)

Έπεσα σε συζήτηση φίλων 55-65 ετών: ο 55άρης, φρέσκος ακόμα, έλεγε ότι έκλεισε εισιτήρια να πάει σε μια πολύφερνη συναυλία, και μου σηκώθηκε η τρίχα – συ-ναυ-λία; Απαπα! Κόσμος, στριμωξίδι, ορθοστασία, μεγάλη απόσταση από τουαλέτες, φασαρία, μουσική στην τσίτα, ξανά απαπα, δεν πάω με τίποτα. Έχω κόψει τις συναυλίες εδώ και χρόνια, όχι επειδή είδα και άκουσα όλα όσα με ενδιαφέρουν (πάντα ξεφυτρώνει κάτι καινούργιο) αλλά επειδή δεν την σηκώνω πια αυτήν την έξοδο… όπως και κάμποσες άλλες εξόδους. Για την ακρίβεια:

1. Οι συναυλίες, αναλυτικά: κομμένες, σε μικρούς ή μεγάλους χώρους, ανοιχτούς ή κλειστούς, με την δικαιολογία του κοβιντ (μη κολλήσουμε) ή άνευ. Ό,τι άντεξα, άντεξα, και μάλιστα με πολύ κέφι. Τότε, λέμε. Επί αρχαιοτάτων.
2. Τα μπαρ: πηγαίνω σπάνια, μόνον όταν δουλεύουν φίλες/οι στα ντεκ ή στη μπάρα, ή για να γράψω επειδή με έχουνε φάει φιλικά μου άτομα ότι πρόκειται για αριστούργημα. Και προτιμώ αυτά που έχουν τραπεζάκια έξω, τύπου καφετέρια.
3. Τα μπαρ μετά τις 11.30: ακόμα πιο σπάνια γιατί από τα μεσάνυχτα που σταματάνε τα ΜΜΜ, ακόμα κι όταν δεν γίνεσαι κολοκύθα, πληρώνεις διπλή ταρίφα στα ταξί. Και αισθάνεσαι κολοκύθα εντελώς.
4. Οι μπάρες με στρίμωγμα: εκεί όπου γίνεται πατείς-με, πατώ- σε, επειδή είναι τρέντι και πάει όλος ο κόσμος. Καλά κάνει και πάει, κι αφού είναι εκεί όλος ο κόσμος, δεν πρόκειται να βάλουν τη γάτα τους να κλαίει επειδή δεν πάω εγώ και οι φίλες/οι μου. Που είμαστε αρχαιολογικά ευρήματα έτσι κι αλλιώς.
5. Οι μεγάλες επιτυχίες: μαγαζιά, εστιατόρια, καφέ, μπαρ κλπ, που σκίζουν (βλέπε, ακριβώς από πάνω) με αυστηρούς πορτιέρηδες και τουπέ, δεν απευθύνονται ευτυχώς σε μένα. Γιατί άμα απευθυνόσαντε, θα μπαίνανε μέσα ενώ εγώ θα στεκόμουν απέξω. Είτε επειδή δεν θα ήξερε κανείς να μου πει πού είναι η τουαλέτα και δεν θα έπαιρνα θάρρος να μπω με την βεβαιότητα ότι θα με έπιανε κατούρημα αμέσως, είτε επειδή δεν θα με έμπαζε ο Πόρτας.
6. Τα κλαμπ: ποτέ. Θα χόρευα ακόμα, άμα δεν ήτανε κανένας εκεί, αλλά είναι πολύ γεμάτα μέρη, και είναι λίγο κάπως να χορεύεις αλα-Μπράιαν Φέρυ ανάμεσα σε ιδρωμένα τσικό όταν είσαι παπουζέλ ή στα όρια της παπουζελοσύνης, δε λέει καθόλου.
7. Οι χοροεσπερίδες: ισχύουν τα ίδια με τα κλαμπ, και απαπα.
8. Οτιδήποτε έχει dresscode: ναι, όχι, αποκλείεται. Βασικά επειδή βαριέμαι.
9. Οι ξαφνικές εκδρομές: ποτέ δεν άρπαζα το σακίδιό μου να φύγω στο φτερό, τουλάχιστον ποτέ από τα 25 και μετά. Τώρα η οποιαδήποτε εκδρομή προϋποθέτει σκέψη, προετοιμασία, νεσεσέρ και βαλιτσάκι χειρουργικά εξοπλισμένο, πλήρες σετ από δικαιολογίες (γιατί πηγαίνω στα καλά καθούμενα; Ε; Γιατί;), ενημέρωση οικείων (ότι δεν με έφαγε η μαρμάγκα παρά πετάχτηκα μέχρι το Γαλαξίδι) και χρήματα. Για να μη λέμε ό,τι θέλουμε, αν με περίμενε λίμο στη γωνία, μπορεί και να έκανα την καρδιά μου πέτρα. Αλλά με το ΚΤΕΛ; Για Γαλαξίδι, που άλλωστε έχω ξαναπάει; Ε όχι.
10. Τα ταξί: σταματήσαμε εδώ και μερικά χρόνια να συντηρούμε, η παρέα μου κι εγώ, τα ωραία ταξί του Λεκανοπεδίου. Τα οποία είναι η λύση όταν δεν οδηγείς…αλλά δεν είναι πια τόσο λαμπρή λύση λόγω ακρίβειας, σε συνδυασμό με αφραγκία. Για μια ώρα ανάγκης, κουβαλήματος προικιών, αργά τη νύχτα όταν έχουνε σταματήσει τα ΜΜΜ κλπ, παίρνουμε ακόμα ταξί. Αλλά μέχρι εκεί.
11. Τα μεθύσια: την περίπτωση να πάρουμε ταξί λόγω μεθυσιού δεν την αναφέρω επειδή δεν υπάρχει, τα κόψαμε αυτά τα μπερεκέτια, άντε να πιούμε δύο ποτά – με τρία, μας μαζεύουν από τα πατώματα.

Όλα αυτά ακούγονται λυπητερά άμα τα συνδυάσει κανείς με τις συνοδευτικές συζητήσεις για φάρμακα, ιατρικές εξετάσεις, τεστ, αγωγές, παθήσεις, πόνους, δόντια, μάτια, αυτιά, γόνατα, λαχτάρες με θέματα υγείας και ανταλλαγές τηλεφώνων γιατρών διαφόρων ειδικοτήτων… αλλά για κάποιο λόγο οι συζητήσεις γυρνάνε πάντα στην πλάκα, στο αστείο, στο «τι μπορεί να βγει ρε παιδιά ανεβαστικό από αυτό που ζούμε;»

Το ανεβαστικότερο των ανεβαστικών είναι ότι ζούμε, σε όρθια στάση και σε σχετικά καλή κατάσταση. Φυσικά κόβουμε πράγματα, δεν γίνεται αλλιώς, έτσι είναι η ζωή κλπ… και σκεφτείτε πόση πλάκα θα γινότανε αν σκάγαμε μια νύχτα σε ΙΝ κλαμπ όλοι αντάμα, με χορευτικά χουλιγκανική διάθεση ξεσαλώματος, ανάμεσα σε ανύποπτα πιτσιρίκια και με όρεξη να φάμε τον τόπο. Τουλάχιστον όσο είναι καιρός, όσο ακόμα δεν χρειαζόμαστε μπαστούνια με κουδουνάκια και χαντροστολισμένα Πι, θα πρέπει να το δοκιμάσουμε.