Αλεξάνδρα Παπαδημητρίου: Δεν μετάνιωσα για τη στάση ζωής μου

Τι ενώνει γυναίκες με διαφορετικά επαγγέλματα, όπως μια δικηγόρο, μια χημικό, μια καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο, μια βιολόγο, μια διευθύντρια ιδρύματος και μια υπεύθυνη μάρκετινγκ; Οι ιστορίες τους. Ιστορίες που μιλούν για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες όταν θέλουν να εξελιχθούν επαγγελματικά, να διεκδικήσουν την αμοιβή που τους αξίζει, να ενισχύσουν τη δημόσια παρουσία τους, να μπουν σε ένα διοικητικό συμβούλιο, να προωθηθούν στην πολιτική ή να υπάρξουν σύμφωνα με τις επιθυμίες τους.
Οι ιστορίες αυτές, αληθινές και ειπωμένες με τα δικά τους λόγια, δείχνουν πώς λειτουργεί το φαινόμενο της «γυάλινης οροφής» στη σημερινή Ελλάδα. Υπερβαίνοντας τις έρευνες, τις στατιστικές και τα απρόσωπα ποσοστά που συνήθως χρησιμοποιούμε για να μιλήσουμε για δυσκολίες και αποκλεισμούς, οι προσωπικές μαρτυρίες μιλούν απευθείας στην καρδιά.
Τις «Ιστορίες για τη Γυάλινη Οροφή» βρίσκει και επιμελείται η μη κερδοσκοπική οργάνωση Story Mentor (www.storymentor.gr). Αυτή είναι η ιστορία της τραπεζικής υπαλλήλου και μαχήτριας του Πάρκινσον Αλεξάνδρας Παπαδημητρίου.

Είμαι η Αλεξάνδρα, ετών 58 φέτος. Προέρχομαι από την επαρχία. Ήρθα στην Αθήνα να σπουδάσω κι έμεινα. Την αγαπώ πολύ. Έζησα εδώ, έφτιαξα την οικογένειά μου, δούλεψα 35 χρόνια.

Είχα πάντα ενδιαφέροντα κι ανησυχίες που προσπαθούσα να στριμώξω δίπλα στο σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι. Μου αρέσαν πάντα το διάβασμα, το πολιτιστικό γίγνεσθαι, η εξέλιξη της τεχνολογίας και της επιστήμης. Έγινα εθελόντρια των Ολυμπιακών Αγώνων και το απόλαυσα. Έγινα μέλος λέσχης ανάγνωσης, ομάδων ιστιοπλοΐας και χορού. Μέσα από όλα αυτά έκανα πολύ καλούς φίλους και μοιράζομαι όμορφες στιγμές, ενδιαφέρουσες συζητήσεις κι αισθήματα μαζί τους.

Δεν ήταν εύκολο να πετύχω την ισορροπία των πολλαπλών ρόλων που καλούμαστε όλες οι γυναίκες να παίξουμε. Ωστόσο, πάντα με ξάφνιαζε το γεγονός πως δεχόμουν σχόλια από έκπληκτες συναδέλφους για το ότι «άφηνα» την οικογένειά μου για τις παράπλευρες δραστηριότητές μου. Οι εκπρόσωποι τοmυ φύλου μας συχνά ενστερνίζονται στείρα, θεωρώ, την αφοσίωση στην οικογένεια. Έχω συναντήσει γυναίκες που, αν και είναι πάντα εκεί, δεν δίνουν ποιοτικά στοιχεία στην προσφορά τους.

Εργασιακά δεν κατάφερα συγκλονιστικά πράγματα. Το περιβάλλον μου με πίεσε να εγκαταλείψω τον ιδιωτικό για το δημόσιο τομέα, μέσω γραπτού διαγωνισμού του ΑΣΕΠ, προκειμένου να ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις ανατροφής των παιδιών μου. Κι εκεί βρέθηκε υψηλόβαθμο στέλεχος, σε συνάντηση που προηγήθηκε μετακίνησής μου, να μου πει απαξιωτικά: «Γνωρίζετε πως πρόκειται για πολύ καλό τμήμα! Δεν μας ενδιαφέρει αν θα είναι άρρωστο το παιδί σας, ή θα πεθαίνει η μανούλα σας». Δεν νομίζω πως άντρας συνάδελφος άκουσε κάτι παρόμοιο παρόλο, που κι εκείνος θα είχε παιδιά και μανούλα.

Δε μετάνιωσα για τη στάση ζωής μου. Θεώρησα  ότι το καλύτερο παράδειγμα στα παιδιά μου -και ειδικά στην κόρη μου- ήταν να πορευτώ στη ζωή μου έτσι όπως εγώ θεωρούσα σωστό. Το παράδειγμά μας στα παιδιά μας δίνεται μόνο με τον τρόπο ζωής μας, κι όχι με λόγια.  Δεν μπορείς να κάνεις τα παιδιά σου ανεξάρτητα με το να κουνάς το δάχτυλο, δεν μπορούν να σπάσουν οι γυάλινες οροφές.

Η διαχείριση των προσωπικών μου πιέσεων στις παραγωγικές ηλικίες των 30-50, δύο απολύσεις, το σπάσιμο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και η δωρεάν παραχώρησή του σε συστημική τράπεζα, παρ’ όλες τις διεξόδους μου, πυροδότησαν τη Νόσο Πάρκινσον. Η γυάλινη οροφή έφερε μια άλλου είδους γυάλινη οροφή στη ζωή μου, την οποία καλούμαι να σπάσω καθημερινά από το 2015.

Το αποκύημα της πάλης μου με τις γυάλινες οροφές του παρελθόντος παίρνει πλέον άλλη διάσταση, καθώς αποφάσισα να το αξιοποιήσω μιλώντας δημόσια για τη Νόσο Πάρκινσον, ενημερώνοντας και συνενώνοντας δυνάμεις εναντίον του κοινωνικού στίγματος που αντιμετωπίζουμε καθημερινά ως ασθενείς.

Άλλωστε η γυάλινη οροφή και η διάρρηξή της δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά τρόπος δράσης, επιβίωσης και διατήρησης του αυτοσεβασμού μας. Όλα τα συμβάντα της ζωής μας μας σημαδεύουν και η εμπειρία είναι γόνιμη όταν μεταλαμπαδεύετσι, επαναχρησιμοποιείται δημιουργικά και μας κάνει να νιώθουμε πως το ταξίδι αξίζει τον κόπο της ζωής.