Η μαμαδοσύνη από μόνη της είναι σπουδαίο πράγμα

«Είναι μεγάλη απόφαση που ισοδυναμεί με καταδίκη, το να γίνεσαι μητέρα!» μου λέει νεαρή μαχητική δημοσιογράφος, και βασικά συμφωνώ – με την έννοια ότι τα ίδια έλεγα κι εγώ στα 25-26, ίσως όχι με αυτά τα λόγια: μου φαινότανε απίστευτο, το να μένεις έγκυος, να κάνεις παιδί και να γίνεσαι μαμά ρε φίλε, από κει που είσαι γκόμενα. Από κει που τρέχεις δεξιά-αριστερά αλλάζοντας δουλειές, σπίτια και παρέες, από κει που παίρνεις μέρος σε μακρινά ταξίδια για ψύλλου πήδημα, ερωτεύεσαι, εκστασιάζεσαι και πέφτεις να πεθάνεις για ακόμα πιο ψύλλου πήδημα. Δηλαδή από κει που πηγαίνεις σε πάρτι στα οποία ξημερώνεσαι, ή ξημερώνεσαι με άλλο άτομο και όχι με αυτό με το οποίο πήγες στο πάρτι, από κει που δεν ξέρεις τι ώρα θα είσαι σπίτι ή πού ακριβώς πέφτει το σπίτι, από εκείνη την πλευρά της ζωής, θα βρεθείς σε μια άλλη εντελώς πλευρά: ζαβλακωμένη, dazed and confused, μπερδεμένη, με ένα μωρό κολλημένο απάνω σου. Κλεισμένη σε εκείνο το σπίτι του οποίου δεν έβρισκες την πόρτα, με φανταρίστικο πρόγραμμα, με ένα πλασματάκι γλυκούτσικο που όμως κρέμεται από το βυζί σου σα μπλάστρι, και με ένα σώμα που δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ήτανε. Όπως και το μυαλό σου δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ήτανε. 

Η ιδέα, όταν είσαι κάτω από τα 30 και σκοτώνεσαι σε δουλειές και γκομενικά, η ιδέα και μόνο σου φαίνεται απίθανη. Μα είναι παράλογο, είναι του τρελού, ποιος το σκέφτηκε; Και όποιος το σκέφτηκε, γιατί δεν το κάνει μόνος του παρά το φορτώνει στα κορίτσια; Γιατί εγώ που είμαι κορίτσι αναλαμβάνω την αναπαραγωγή του είδους, σόλο, ακόμα κι όταν είμαι σε σχέση ή παντρεμένη; Όσο παντρεμένη κι αν είσαι, οι σόλο ώρες με ένα μωρό ή με περισσότερα μωρά, είναι ατελείωτες. Η μέση μωρο-μάνα θα παραδεχτεί ότι μιλάει μόνη της, ότι μερικές φορές κλαίει ενώ θηλάζει, ότι δεν λούζει τα μαλλιά της κι ότι ο πατέρας του μωρού βγαίνει ο καημένος για μία μπίρα ενώ αυτή μιλάει μόνη της και δεν λούζει τα μαλλιά της, ακόμα κι όταν κλαίει ενώ θηλάζει: φυσικό είναι, πρέπει να πάρει κι αυτός μια ανάσα, θα την σκαντζάρει αύριο-μεθαύριο να πάει να πιεί καφέ με τις κολλητές της. Θα την σκαντζάρει, μια και αυτή έχει αναλάβει, λόγω φύσης (αλλά κυρίως λόγω κοινωνίας) τη μεγάλη βάρδια, την ατελείωτη. 

Στον καφέ με τις κολλητές η μωρο-μάνα προσπαθεί να ενδιαφερθεί κάργα για την νέα δουλειά της μίας και τον νέο γκόμενο της άλλης, ενώ κοιτάζει το κινητό της, μπας και την πάρει πανικόβλητος ο αντικαταστάτης. Καταλαβαίνει, καθώς οι κολλητές της την βαριούνται όλο και πιο πολύ, ότι έχει baby brain, το μυαλό της στο μωρό… οπότε, κι επειδή η ανάγκη για επιβίωση υπερισχύει της ζαλούρας της, γνωρίζει νέες κολλητές στο πάρκο, με μωρά αντίστοιχα με τα δικά της, και με θεματολογία σχετική (πάνες, μωρο-γάλατα, εξανθήματα, δοντάκια, πιπίλες κλπ). 

Σιγά σιγά η μέση μαμά βρίσκει τα πατήματά της: κοινωνικοποιείται μέσα σε έναν ειδικό κοινωνικό κύκλο, τις Άλλες Μαμάδες. Οι οποίες βοηθάνε κι όλας, όσο μεγαλώνουν τα μωρά αναλαμβάνουν βάρδιες άλλου τύπου, με δυο-τρία μωρά στο σπίτι πότε της μιάς πότε της άλλης. Η ανακούφιση, όταν «κάνεις» τέτοιες φίλες, είναι τεράστια, πάλι θέλεις να βάλεις τα κλάματα (αλλά κρατιέσαι). Ορίστε άτομα που σε καταλαβαίνουν, που ενδιαφέρονται πραγματικά, που ενδιαφέρεσαι κι εσύ για αυτά τα άτομα. Που ξέρουν ότι η δουλειά της μαμάς είναι ατελείωτη: ξεκινάει από το ξύπνημα του μωρού μέχρι να πέσει για ύπνο, μέχρι να γίνει παιδάκι και να περνάει κάποιες ώρες σε νηπιαγωγείο, έπειτα σε δημοτικό. Μια μέρα το παιδάκι πάει γυμνάσιο και η μαμά τρώει τη σκόνη του – είναι πρώην παιδάκι πια, έφηβο, και είναι φυσικό να την απορρίπτει, να την ειρωνεύεται, να χασκογελάει πίσω από την πλάτη της. Η απόρριψη των γονιών, κυρίως της μαμάς, είναι ένα φυσιολογικό στάδιο πριν την ενηλικίωση και το έχουμε ζήσει όλες, μαμάδες και μη, αυτό το στάδιο, όταν είμασταν έφηβες. Περνάνε πολλά χρόνια μέχρι να πει μια μαμά, «Πωωωω, τώρα καταλαβαίνω τι τράβηξε η κακομοίρα η μάνα μου!» ακόμα κι όταν η μάνα δεν έπλενε σκάλες, δεν έφτυνε αίμα για να μεγαλώσει το παιδί της. Ακόμα κι όταν η μάνα ήταν σχετικά άνετη, ή είχε βοήθεια από τους γονείς και τα πεθερικά της. 

Τέλος πάντων μη περιμένει κανείς ότι θα καταλήξω κάπου ή θα γράψω κάτι σπουδαίο. Η μαμαδοσύνη από μόνη της είναι σπουδαίο πράγμα, είναι το πιο καταπληκτικό ταξίδι, κι ας είναι κατόρθωμα να μεγαλώνεις ένα ή περισσότερα παιδιά. Θέλει σκληρή δουλειά, δυνατή μέση, γερά νεύρα, αισιοδοξία, αντοχή στην έλλειψη ύπνου, ισορροπιστικές ικανότητες, υπομονή, επιμονή, την ανεξήγητη ικανότητα να μη σου στρίβει ενώ κάνεις τα ίδια πράγματα κάθε μέρα ή λες τα ίδια πράγματα κάθε τόσο. Θέλει γερό στομάχι, να μην ανακατεύεσαι όταν το παιδί σου ξερνάει, κατουριέται ή παθαίνει κόψιμο στα καθαρά σεντόνια, ψυχραιμία για να μην τρελαίνεσαι όταν ανεβάζει πυρετό στο ταβάνι, δυνατότητα αποστασιοποίησης όταν σου μιλάει άσχημα επειδή έφαγε φτύσιμο από το γκομενάκι ή επειδή έχει πολλά σπυριά, χιούμορ για να μη σκας με τις μπούρδες που ακούς. 

Σκεφτείτε το, για την Ημέρα της Μητέρας: ακόμα κι αν είστε νέες, με τα μυαλά σας αλλού, με δουλειές-με-φούντες, ακόμα και αν σας φαίνεται φριχτά πασέ, παλιό, ντεμόντε το μαμαδιλίκι… πάρτε τηλέφωνο τη μαμάκα σας. Της βγήκε το λάδι να σας μεγαλώσει, τέτοια κέρατα που είσασταν (και είμασταν). Της έφυγε η μέση, έλιωσε, ξενύχτισε, έφαγε τα ποδαράκια της, κοπήκαν τα χεράκια της. Και έκανε τελικά σπουδαία δουλειά, οπότε πείτε το στη μαμά σας όσο είναι καιρός. Γιατί δεν θα έχει καμιά αξία όταν μια μέρα θα είναι πια πολύ αργά για να της το πείτε.