Κωνσταντίνα Μιχαήλ: Στον άγριο και παθιασμένο κόσμο της σόου μπιζ

Τι ενώνει γυναίκες με διαφορετικά επαγγέλματα, όπως μια δικηγόρο, μια χημικό, μια καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο, μια βιολόγο, μια διευθύντρια ιδρύματος και μια υπεύθυνη μάρκετινγκ; Οι ιστορίες τους. Ιστορίες που μιλούν για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες όταν θέλουν να εξελιχθούν επαγγελματικά, να διεκδικήσουν την αμοιβή που τους αξίζει, να ενισχύσουν τη δημόσια παρουσία τους, να μπουν σε ένα διοικητικό συμβούλιο, να προωθηθούν στην πολιτική ή να υπάρξουν σύμφωνα με τις επιθυμίες τους.
Οι ιστορίες αυτές, αληθινές και ειπωμένες με τα δικά τους λόγια, δείχνουν πώς λειτουργεί το φαινόμενο της «γυάλινης οροφής» στη σημερινή Ελλάδα. Υπερβαίνοντας τις έρευνες, τις στατιστικές και τα απρόσωπα ποσοστά που συνήθως χρησιμοποιούμε για να μιλήσουμε για δυσκολίες και αποκλεισμούς, οι προσωπικές μαρτυρίες μιλούν απευθείας στην καρδιά.
Τις «Ιστορίες για τη Γυάλινη Οροφή» βρίσκει και επιμελείται η μη κερδοσκοπική οργάνωση Story Mentor (www.storymentor.gr). Αυτή είναι η ιστορία της ηθοποιού Κωνσταντίνας Μιχαήλ.

Στο καταφύγιο της διασυνειδησιακής  συνομιλίας με τον εαυτό μου -τι εγωισμός, θα πεις, κι όμως όχι- διάλεξα να εκπαιδευτώ ως καλλιτέχνης της παραστατικής τέχνης από τα νεανικά μου χρόνια, χωρίς κανείς να με ωθήσει, να με πείσει, να με εμπνεύσει, να με οδηγήσει προς τα κει. Μονάχη μου ψιθύρισα μια μέρα«θέλω να εκφράζω τις ιστορίες που γεννιούνται στη φαντασία μου και μπροστά στον κόσμο για να τους κρατάω την προσοχή και το ενδιαφέρον τους πάνω μου!».

Θα γίνω ηθοποιός. Είμαι ηθοποιός. Θέλω να γίνω ο διαυγής «τρελός του βασιλιά» που  διαβλέπει τα πάντα, κι ας μην τον παίρνουν στα σοβαρά!

Κι όμως είναι αντρικός αυτός ο ρόλος – τον έχουν πάρει άλλοι (και τον βασιλιά, και τον τρελό).

Ο πατέρας ήθελε φρονιμάδα, δύναμη κι αποτελεσματικότητα στις πανεπιστημιακές σπουδές μου, ώστε να βγω στην κοινωνία κάτι χρήσιμο. Και το θέατρο τι χρησιμότητα έχει; Πόσω μάλλον στη δημιουργία οικογένειας -εκεί είναι έως και βλαβερό! Λόγια που ποτέ δεν σκέφτηκα, έστω, δεύτερη φορά.

Η φλογίτσα είχε ανάψει μέσα μου –«κι έγινε η σπίθα πυρκαγιά»– και δεν είχα ανάγκη καθοδήγησης στην αποστολή που με περίμενε να την επιλέξω!

Και το έκανα. Το πέτυχα και στέφθηκε με επιτυχία! Έπαιξα στην τηλεόραση, έπαιξα στο θέατρο, έπαιζα, έπαιζα! Με τα ξανθά μου τα μαλλάκια που το χρώμα τους ήταν θέμα συζήτησης ανάμεσα στους σκηνοθέτες, για το κατά πόσο ταιριάζω σε σοβαρούς ρόλους που τελικά ΔΕΝ μου έδιναν, και με το κορμί μου που ήταν ιδανικό για το κορίτσι της διπλανής πόρτας, σαν ματαιωμένο όνειρο κάθε απλής κοπέλας που ήθελε να ξεχωρίσει. Κι αυτό το σώμα εκθειάστηκε σαν κάτι από μόνο του, σαν όχημα για καριέρα ερωτικής επιθυμίας, χωρίς καμία άλλη πνευματική επιδίωξη ή και ρόλο απαιτητικό. Δεν ταίριαζε ούτε στην σφύζουσα θηλυκή μου εμφάνιση, αλλά ούτε και στο πολυμήχανο μυαλό μου.

Ήμουν το πονηρό θηλυκό, η κατεργάρα γυναίκα, αυτή που έκανε καριέρα ως αφελής νοικοκυρά, η «κερατωμένη σύζυγος», η νεαρή μαμά και, γιατί όχι, η νεαρή γιαγιά - που δεν σου φαίνεται, βρε!

Θα μου πεις, κακό είναι αυτό; Κακό δεν είναι – βαρετό κι απηρχαιωμένο ήταν! Κι αναρωτιόμουν στην διασυνειδησιακή μου συνομιλία -δες παραπάνω- αφού ούτε σαν φυσικό πρόσωπο αναφέρομαι ως μάνα και σύζυγος αλλά ούτε ως υποκριτής –να τολμήσω το «υποκρίτρια»;– ήθελα να παίζω αυτούς τους παθητικούς, γλυκερούς ρόλους που μου δίνανε!

Έφτασα στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μου να δέχομαι κριτική γυναίκας δημοσιογράφου σε μια μεγάλη μου θεατρική επιτυχία, να εκθειάζομαι (και πάλι) για το σώμα μου, ενώ αντίθετα ο συμπρωταγωνιστής μου (επίσης κορμάρα) για το πολυσχιδές ταλέντο του και την καταπληκτική δουλειά του στο ρόλο!

«Με είδες να το βάζω κάτω;», θα αναρωτηθώ λαϊκά! Όχι, δεν θα το βάλουμε κάτω, αμαζόνες μου. Και στιβαρούς και δυνατούς χαρακτήρες γυναικών θα γράψουμε, και θα ερμηνεύσουμε γυναίκες που αλλάξανε τον ρου της ιστορίας, και σκηνοθέτιδες και παραγωγοί και πολιτικοί θα γίνουμε, και όλα θα τα κάνουμε σ’αυτήν τη ζωή! Και όποια θέλει και μπορεί, ας αναπαράξει το ανθρώπινο γένος -ας ζήσει κι αυτό το θαύμα της ζωής!

Το δικό μου θάμα είναι αυτό το κορμί το ακαταπόνητο, αυτό το ήθος το ακέραιο, αυτά τα ξανθά μαλλιά. Κι αυτήν την ιστορία θα λέω στον κόσμο –την ωραιότερή μου ιστορία που γεννιέται μέσα μου κι αυτή φτάνει για να είμαι ένας σπουδαίος άνθρωπος– και που τελικά το παραδέχτηκε ο πατέρας.