Σαράντα χρόνια Μαντόνα. Για πάντα

Μερικές ημέρες πριν, η Μαντόνα ανέβασε μια σειρά από φωτογραφίες με τα παιδιά της και τους φίλους της. Τους ευχαριστούσε για την υποστήριξή τους όλες τις δύσκολες ημέρες της νοσηλείας της. «Συνειδητοποίησα πόσο τυχερή είμαι που ζω κι ευχαριστώ όλους τους αγγέλους μου που με προστάτεψαν και με άφησαν να μείνω εδώ για να τελειώσω τη δουλειά μου!». Με τα μαλλιά ξανθιά που έχουμε συνηθίσει, με ruby red κραγιόν, με μαύρα ρούχα, χωρίς πολλά φίλτρα. Χωρίς παραμορφωμένες περιοχές στο πρόσωπο που στόλισε εφηβικά δωμάτια σε όλον τον κόσμο. Χωρίς σιδεράκια να αλλάζουν το άλλοτε σαρκαστικό, άλλοτε ντροπαλό χαμόγελο της. Χωρίς πολλά fillers να αλλάζουν το βλέμμα της. Το βλέμμα εκείνο που στις αρχές του 1984 παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην αμερικανική τηλεόραση για να τραγουδήσει στο αλαλαζόν κοινό το «Dance and Sing». Για να πει στον Dick Clark, τον παρουσιαστή του τηλεοπτικού σόου ότι «θέλει να κατακτήσει τον κόσμο».

Σε αυτά τα σαράντα χρόνια πράγματι κατέκτησε τον κόσμο. Άλλαξε τα πάρτι μας, άλλαξε τον τρόπο που γίνονται οι συναυλίες, δοκίμασε, δοκιμάστηκε, προκάλεσε και προκλήθηκε. Όμως μεγάλωσε. Αυτό δεν το συγχωρεί κανείς, σε καμία γυναίκα. Μεταξύ μας, κανείς δεν συγχωρεί εύκολα ούτε την επιτυχία σε μια γυναίκα. Όπως είχε πει η ίδια σε μια βράβευσή της: «για σταθείτε: ο Prince δεν τρέχει με διχτυωτά καλσόν και ψηλοτάκουνα, με κραγιόν και με τον πισινό του γυμνό;». Εκείνη όμως στοχοποιήθηκε, κρεμάστηκε στα μανταλάκια, ήταν μια μάγισσα. Ο Πάπας την αφόρισε τρεις φορές, σύμφωνα με δικό της tweet. Έγινε η φωνή της LGBTQ+ κοινότητας και μια γενιάς ανδρών που πέθαιναν από το θανατηφόρο AIDS, ανάμεσα σε αυτούς και ο φίλος της Keith Hering και έγινε φωνή των περιθωριοποιημένων,των καταπιεσμένων. Με τους δημοκρατικούς της στίχους, απλοϊκούς αλλά δυνατούς, γέμισε στάδια, φώτισε υπνοδωμάτια, έκανε τον πλανήτη να μην φοβάται να είναι ο εαυτός του. Να τον αγαπήσει και να τον συγχωρήσει, να τον παρουσιάσει στον κόσμο. Και να χορέψει δυνατά. 

Έμοιαζε όμως την ίδια ώρα να αγαπά και τον εαυτό της, προσόν σπάνιο στη σόου μπιζ. Ποπ σταρ όπως ο Μάικλ Τζάκσον και η Γουίτνι Χιούστον έφυγαν πριν τη μεγάλη επιστροφή τους, ειδικά ο πρώτος. Ο Πρινς, ο Τζορτζ Μάικλ, η Έιμι Γουάινχάσους. «Είμαι ακόμη εδώ και στέκομαι μπροστά σας» είχε πει στα βραβεία Billboard's Women in Music. Πρόσεχε την υγεία της, δεν έκανε καταχρήσεις, μας σύστησε τη γιόγκα και το πιλάτες, γυμναζόταν. Ερωτευόταν και χώριζε, αποκτούσε παιδιά, ηχογραφούσε τραγούδια, έκανε ταινίες και φιλανθρωπίες κι είχε πάντα αυτή τη διάθεση για ζωή κι ένα εσωτερικό μέτρο που την έκανε, στα δικά μου μάτια, να μοιάζει κουλ. Μαντόνα είναι, το καλούπι έχει σπάσει, δεν υπάρχει ανάλογη προσωπικότητα στην ιστορία που να μεγαλώνει μπροστά στα μάτια μας. Οι γυναίκες του Χόλιγουντ εξαφανίζονταν στα σαράντα κάτι, η Μαντόνα έβγαζε τον πωπό της σε γεμάτα στάδια στα πενήντα πέντε της.

Διεκδίκησε το δικαίωμα που η ίδια καλλιέργησε και μας δίδαξε: να κάνουμε ό,τι θέλουμε και ό,τι μας κάνει ευτυχισμένους, να δεχόμαστε τον άλλο όπως ακριβώς είναι. Να ακούγεται η φωνή μας. Αρκεί να μην είσαι μια γυναίκα στα πενήντα σου. Οπότε τότε είσαι τρελαμένη, έχεις χάσει τον έλεγχο. Διακατέχεσαι από νεολαγνεία. Απαντούσε σπάνια αλλά φαινόταν ότι την ενοχλούσε. Ατόφιος μισογυνισμός και άκρατος ηλικιακός ρατσισμός. Γιατί όμως το να εμπνέεις με το παράδειγμά σου όταν είσαι σαράντα είναι επίτευγμα κι όταν είσαι 60 είναι απλώς κατάντια; «Δεν υπάρχουν κανόνες - αν είσαι αγόρι. Αν είσαι κορίτσι, πρέπει να παίξεις το παιχνίδι. Τι είναι αυτό το παιχνίδι; Επιτρέπεται να είσαι όμορφη και χαριτωμένη και σέξι. Αλλά μην μοιάζεις πολύ έξυπνη. Μην έχεις άποψη. Μην έχετε άποψη που δεν συνάδει με το status quo, τουλάχιστον. Γίνε αυτό που θέλουν οι άντρες να είσαι. Αλλά το πιο σημαντικό, να είστε αυτό με το οποίο οι άλλες γυναίκες νιώθουν άνετα όταν βρίσκεστε κοντά σε άντρες. Και τέλος, μην γερνάτε. Γιατί η ηλικία είναι αμαρτία. Θα σε κατακρίνουν, θα σε βρίζουν και σίγουρα δεν θα σε παίζουν στο ραδιόφωνο», είχε πει στην ίδια βράβευση.

Μου φαινόταν αστεία με τα φίλτρα; Προφανώς αλλά είναι η Μαντόνα. Μου έμοιαζε παράξενο να έχει βάλει πωπό και χείλη; Ενδεχομένως αλλά και πάλι, είναι δικαίωμά της. Όταν βλέπετε μια γυναίκα με υπερβολικές για τα δικά σας μέτρα διορθώσεις, αναρωτηθείτε τι μπορεί να την έκανε να το αποφασίσει. Ή μάλλον όχι, μην αναρωτηθείτε τίποτα. Ποτέ κανείς δεν αναρωτήθηκε γιατί βάφει τα μαλλιά του ο Αλ Πατσίνο ή γιατί έκανε διόρθωση του οβάλ του προσώπου του ο Μπραντ Πιτ. Γιατί μάζεψε την κοιλιά του ο τάδε ή γιατί έβαλε μαλλιά ο δείνα. Ποτέ κανείς δεν αναρωτήθηκε γιατί ο Ντε Νίρο μπορεί να κάνει παιδιά στα 80 ενώ για τη Χίλαρι Σουάνκ στα social media πολλοί αναρωτήθηκαν πώς θα καταφέρει να αναθρέψει το παιδί της στα 50. Η συνομήλική της, Χίλαρι Κλίντον, ήταν μια γριά που έπρεπε να καθίσει στο σπίτι την ίδια ώρα που ο Τραμπ γινόταν πρόεδρος των ΗΠΑ.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η Μαντόνα συνέχιζε να κοιτάζει μπροστά, να ζει τη ζωή της, να μην απολογείται, να μην ιδρώνει το αυτί της. Είχαμε συνηθίσει από τη Μαντόνα να είναι ατσάλινη, πάντα πρωτοπόρα, πάντα εκεί. Με στοχοπροσήλωση, επιμονή, άποψη και με πολύ σκληρή δουλειά. Μέχρι που ήρθε η είδηση του παρ' ολίγον θανάτου της. Εξαντλημένη από τις πρόβες για την παγκόσμια περιοδεία της που θα ξεκινούσε στις 30 Ιουλίου στη Μινεσότα. Μια ανακοίνωση του Guy OSeary, του παντοτινού μανατζέρ της. Μπορεί η Μαντόνα να την πατήσει όπως ο Μάικλ Τζάκσον; Μπορεί να πεθάνει η Μαντόνα από εξάντληση; Δεν μάθαμε τι έγινε, παρόλο που οι φήμες ήταν πολλές. Όμως, στο πρόσφατο ποστ της στο instagram είδα τη Μαντόνα που ενδεχομένως μου είχε λείψει. Δεν κρίνω, απλώς χαίρομαι που τελικά είναι ακόμη εκεί.