Από το Δημοτικό στο Λύκειο

Ο αγώνας μας όλο το καλοκαίρι ήταν «να ξεκαθαρίσουμε τα περσινά βιβλία και τετράδια»… τα οποία είναι ακόμα α-ξεκαθάριστα, μαζί με βιβλία, τετράδια της προ-προηγούμενης σχολικής χρονιάς, που κάπως ξέφυγαν σε γωνίες παιδικών, σόρι, εφηβικών δωματίων. Η Προετοιμασία Για τη Νέα Χρονιά χάνει την αίγλη της κάθε χρόνο όλο και πιο πολύ καθώς μεγαλώνουν τα παιδιά: ενώ στο Δημοτικό είναι εκστρατεία ολόκληρη, συχνά με δράματα (όταν δεν βρίσκουμε τα ΣΩΣΤΑ τετράδια/μολύβια/σαχλαμαρίδια), στο Γυμνάσιο γίνεται μια διαδικασία «ώχου πάλι», και τέλος στο Λύκειο δεν γίνεται καθόλου – ή τουλάχιστον όχι με τον παραδοσιακό τρόπο. 

Νέα σχολική χρονιά: Αναμνήσεις και συναισθήματα από τα παιδιά μου

Ο παραδοσιακός τρόπος θέλει τους γονείς να αμολιούνται στα χαρτοπωλεία εξοπλισμένοι με λίστα απαραίτητων σχολικών υλικών και εφοδίων, με λεφτά, με γερά μπράτσα, με υπομονή, ίσως και με ηρεμιστικούλια. Συνήθως, τα παιδιά τρέχουνε μαζί με τον γονιό επειδή έχουν άποψη, για να μη διαλέγει ο γονιός μια κασετίνα ό,τι να ’ναι, με φατσούλες που έχουνε φύγει από τη μόδα και για αυτό είναι -20% – αλλά πού να ξέρει από τέτοια κόλπα ο αθώος γονιός. Η εξέλιξη του παραδοσιακού τρόπου είναι τα προ-επιλεγμένα και μάλιστα «ντυμένα» (με διαφανές αυτοκόλλητο) από τον έμπορο βιβλία, η λίστα έτοιμη ανά σχολείο και τάξη, επίσης από τον έμπορο, και τέλος η αναίμακτη, ηλεκτρονική παραγγελία. Ο γονιός δεν χρειάζεται να ξεκουνηθεί από το σπίτι, παραγγέλνει με μερικά κλικ τα πάντα όλα, από σελοτέιπ και κόλλες-στικ, χαρτιά βελουτέ, οντουλέ, γκοφρέ, λαμέ, πιτσιλέ, Α4, Α3, φακέλους, ντοσιέ, τετράδια και γραφική ύλη, μέχρι σακίδια και σχολικές τσάντες.  

Οι οποίες τσάντες, ή μάλλον τα σακίδια πλάτης που έχουν αντικαταστήσει τις σχολικές τσάντες… τα σακίδια όσο είναι μικρό το παιδί ανανεώνονται κάθε χρόνο, μια και το παιδί (1) κάνει φύλλο και φτερό το σακίδιό του μέσα σε μια σχολική χρονιά,  ή (2) το ξεπερνάει – δεν είναι ουάου φέτος αυτό που ήτανε ουάου πέρυσι, για όνομα. Από την Α’ - Β’ Γυμνασίου και μετά, το καινούργιο σακίδιο δεν είναι πια απαραίτητο αξεσουάρ της σχολικής ζωής. Εκτός που μπορεί να χαθεί ανεξήγητα στα μέσα της χρονιάς και να χρειάζεται άμεση αντικατάσταση, δεν ενδιαφέρει το παιδί που δεν είναι πια παιδί: είναι ένα εργαλείο για να πηγαινοφέρνει στο Λύκειο διάφορα συμπράγκαλα, τα οποία αντιμετωπίζει με την ίδια περιφρόνηση που αντιμετωπίζει και το σακίδιο. Η περιφρόνηση κρατάει ως τη Γ’ Λυκείου, οπότε σφίγγουν τα πράγματα και το παιδί, που δεν είναι πια παιδί, αρχίζουν να το ζώνουν τα φίδια όσον αφορά το τι σκατά θα κάνει από ’δω και πέρα, οπότε ρίχνει μια ματιά και στο σακίδιο. Όχι τόσο για την εμφάνισή του (έχει γίνει σύσχριστο τα τελευταία 2-3 χρόνια που σέρνεται μέχρι και στη θάλασσα, σε κοπάνες καλοκαιρίας). Το σχολικό σακίδιο αρχίζει να ενδιαφέρει τον έφηβο όταν βλέπει να ανοίγεται μπροστά του το Χάος των σπουδών, του Μέλλοντος, του τι-θα-κάνω-από-δω-και-πέρα… Τότε το προσέχει ξαφνικά, με ένα ξάφνιασμα («ωπ, τι έχουμε εδώ;») ξεφυλλίζει τα βιβλία και τετράδια, με έναν σχεδόν πανικό καθώς τα επόμενα χρόνια αρχίζουν να του δείχνουν τα δόντια τους. 

Τέλος πάντων, ακόμα δεν φτάσαμε στη Γ’ Λυκείου, τα μικρότερα παιδιά μου ξεκινάνε Λύκειο φέτος. Θα κρατήσουν τις ίδιες τσάντες-σακίδια με πέρυσι, και ορκίζονται ότι θα παραγγείλουν ηλεκτρονικά, μόνα τους, ό,τι χρειάζεται για τη νέα σχολική χρονιά. Κι ενώ χαμογελάω με συγκατάβαση όταν βλέπω ξεμαλλιασμένες μαμάδες στα χαρτοπωλεία, αρχές Σεπτεμβρίου, ενώ σκέφτομαι «απαπα, τα έχω γλυτώσει όλα αυτά!»… αισθάνομαι και μια βαθύτερη νοσταλγία για τα πρώτα σχολικά χρόνια των τριών πολυαγαπημένων παιδιών μου: για τις εποχές που η βαριά δυσκολία ήτανε αν θα βρίσκαμε κασετίνα Cars, Little Mermaid, ξανά Cars (είχανε ξαναβγεί στη μόδα) ή Μπομπ Σφουγγαράκη που δεν τον ήθελε ο Θεός από μία φάση και μετά – ας ήτανε Ο θεός ο ίδιος, σε παλιότερη φάση. Για τις εποχές που τα παιδιά ήταν κατευχαριστημένα με σβηστήρες-ανθρωπάκια, μολύβια με φούντες, μαρκαδόρους σε όλα τα χρώματα, ξυστήρες-αυτοκινητάκια, και εξαγοράζονταν εύκολα με τρία τέσσερα σετ αυτοκόλλητων ετικετών. Με τον Μπομπ Σφουγγαράκη όσο ήταν στη μόδα, και οπωσδήποτε χωρίς αυτόν, μόλις πέρναγε η μπογιά του. 

Μακάρι να χρειαστεί να τα κάνω όλα από την αρχή και πάλι με εγγόνια, επειδή, ακόμα κι όταν ξεφυσούσα φορτωμένη σακούλες με σχολικά, μου άρεζε, όπως μου αρέσει ακόμα, η διαδικασία. Αλλά κυρίως μου αρέσει η αισιοδοξία και η ελπίδα που κουβαλάει μαζί της κάθε νέα σχολική χρονιά…